Πήγαινε, μου είπε, σε ένα ιδιαίτερα δυσάρεστο νοσοκομείο, σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας, που μαυρίζει την καρδιά των διερχομένων αναλογιζόμενοι ποιες ασθένειες γιατροπορεύει, έπρεπε να πάρει αποτελέσματα. Την προηγούμενη μέρα της είχαν κάνει ένα είδος παρακέντησης, απαραίτητο για τη διάγνωση της κατάστασής της, χωρίς μια στοιχειώδη αναισθησία για να μην πονέσει.
«Ελλείψει των αναγκαίων», της είπαν οι ειδικοί, γιατροί και νοσοκόμες, «κάντε κουράγιο, βαθιά ανάσα και θα τα καταφέρουμε».
«Μα έχω ασφάλεια», είπε η ταλαίπωρη γυναίκα, «όλα αυτά τα χρόνια πλήρωνα τις εισφορές και τα ταμεία μου».
«Δεν έχει σημασία», της απάντησαν σε ελεύθερη μετάφραση όπως πράγματι ειπώθηκαν και όπως μεταφέρθηκαν σε' μενα, «τώρα έχουμε τρόικα, τώρα δεν υπάρχουν χρήματα για χορήγηση αναισθητικού». Κάπως έτσι, πάνω κάτω, ήταν το νόημα.
Και η γυναίκα απάντησε: «δεν είμαστε ζώα».
Το ίδιο είπε με θλίψη και σε' μενα: «δεν είμαστε ζώα».
Κούνησα το κεφάλι με κατανόηση. Η οργή παραμόνευε στο βάθος των εγκεφαλικών μου διεργασιών, όπως πάντα άλλωστε, από τότε που ξεκίνησε αυτή η καταραμένη κρίση, που έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μας.
«Δεν είμαστε ζώα», επανέλαβα κι εγώ, «Αυτοί, αντίθετα, είναι τα κτήνη, και δεν εννοώ τους γιατρούς και τις νοσοκόμες, εννοώ Αυτούς που νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ο,τι γουστάρουν πάνω μας και ν' ασελγούν. Όταν τους συμφέρει ανοίγουν τη στρόφιγγα και μας δίνουν χρήμα, για να καταναλώνουμε και ν' αγοράζουμε τα άχρηστα προϊόντα τους, και όταν κρίνουν ότι η κατανάλωση επέτυχε το στόχο της, κλείνουν τη στρόφιγγα και μας αδειάζουν από χρήματα και πόρους».
Η γυναίκα μου χαμογέλασε, φαντάζομαι ότι θα κατάλαβε ποιους εννοούσα με το Αυτοί, κάποιες σκοτεινές και αμφίβολης ανθρώπινης υπόστασης οντότητες που διοικούν τη στιγμή αυτή, ή και ανέκαθεν (εικασίες κάνουμε) τον κόσμο, μέσω του χρήματος και της εξουσίας, υπεράνω κρατών, εθνών, κυβερνήσεων, οικονομιών, κοινωνιών κλπ.
Και αν δεν το κατάλαβε έτσι ακριβώς, πάντως κατάλαβε πόσο πεπερασμένοι και ασήμαντοι φαινόμαστε μπροστά σε Αυτούς (αλλά το ότι φαινόμαστε δε σημαίνει και ότι πράγματι είμαστε), που μπορούν να καταργούν κράτη και να ακυρώνουν έθνη, να εξευτελίζουν την ανθρώπινη αξία (παρότι στα περισσότερα συντάγματα των κατ' όνομα «πεπολιτισμένων κρατών» έχει γραφτεί ότι πρέπει να προστατεύεται), να καταρρακώνουν τη ζωή και την ψυχή εκατομμυρίων ανθρώπων, να κοροϊδεύουν και να χλευάζουν κάθε αξία και αρχή, γιατί έτσι αποφασίζει το «Συμβούλιο των Σοφών».
Η κουβέντα με την άγνωστη συμπαθή γυναίκα σταμάτησε όταν έφθασε στη στάση της, με αποχαιρέτησε με τη θέρμη κάποιου που βρήκε (επιτέλους) λίγη κατανόηση και δυο τρία παρηγορητικά λόγια για να ανακουφίσουν προσωρινά την πικρία της, και κατέβηκε.
«Δεν είμαστε ζώα», αυτή η φράση αντηχούσε στο μυαλό μου μέχρι να φθάσω κι εγώ στη στάση μου.
Και όταν κατέβηκα, η εσωτερική, πάντα ανήσυχη φωνούλα με ρώτησε
«Μήπως είμαστε;».
Γιατί ανεχόμαστε; Γιατί κάνουμε τα στραβά μάτια; Γιατί ενώ ξέρουμε ότι θα έπρεπε να είχαμε ξεσηκωθεί εδώ και πολύ καιρό, εξακολουθούμε ν' αναπαυόμαστε στη ραστώνη της αναβολής του αναπόφευκτου, στην άχλη της αμφιταλάντευσης «αν πρέπει να σιωπήσω ή να μιλήσω, να φύγω ή να μείνω», στη μουχλιασμένη γωνία του βολέματος, της αυθυποβολής και του παραμυθιάσματος «εντάξει μωρέ, χάλια είναι, αλλά αντέχω ακόμα».
Γιατί; Μήπως είμαστε μαζοχιστές και μας αρέσει να υποφέρουμε;
Μπορεί, αν και δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος που να απολαμβάνει μια παρακέντηση, ένα μπάι πας, μια εγχείριση σκωληκοειδίτιδας έστω, χωρίς νάρκωση.
Μήπως είμαστε δειλοί;
Πολύ πιθανόν, δεν εκπαιδευτήκαμε σε συνθήκες φρίκης και πολέμου, δεν γνωρίζουμε τα αποθέματα θάρρους που κρύβονται μέσα μας πριν βρεθούμε σε συνθήκες δοκιμασίας.
Μήπως μας λείπει η εμπειρία και η οργάνωση, ο ηγέτης και η εμψύχωση, το όραμα και η κατάλληλη διέγερση των ψυχικών μας δυνάμεων;
Σίγουρα, γιατί κανείς δεν ξεκινάει μόνος ένα μάταιο και καταδικασμένο αγώνα, μόνο και μόνο για να χλευαστεί, να διασυρθεί και στο τέλος να εξοντωθεί.
Όμως, εμένα αλλιώς μου τα έμαθαν στο σχολείο και στα βιβλία ιστορίας, όταν ακόμη τα γεγονότα περιγράφονταν κάπως αντικειμενικά και πριν η σφαγή μετατραπεί σε «συνωστισμό», ότι τάχα οι Έλληνες «δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους», ότι «οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες» και ότι «ο άνθρωπος διαφέρει από τα ζώα γιατί, πέραν των άλλων, δεν υποτάσσεται στη μοίρα και τα ένστικτά του αλλά αγωνίζεται και παλεύει».
Ειδικά όταν υποψιάζεται ότι τα χειρότερα έρχονται.
«Δεν είμαστε ζώα».
Ή μήπως είμαστε τελικά; Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ.
Καληνύχτα σας! Εκάτη
http://www.toxwni.gr/
