Είδα χθες βράδυ την εκπομπή του Στ. Θεοδωράκη που αναφερόταν στη ζωή & τους ανθρώπους στα πανέμορφα Πομακοχώρια. Φύση & αρχιτεκτονικά στοιχεία στα χωριά που δεν περιγράφονται με λόγια: αληθινή ομορφιά.
Ζεστοί άνθρωποι, φιλικοί, μια αληθινή ομορφιά κι εκείνοι. Ομορφιά. Αληθινή. Όπως η φύση & τα χωριά τους.
Ζεστασιά & άγγιγμα ψυχής.
Ήξερα ότι το (σιχαμένο πια) ελληνικό “κράτος” -που το μόνο που κάνει (πια) είναι να ρουφάει το αίμα των κατοίκων του, όλων εμάς, σα να ήταν βρικόλακας- είχε απολύτως παραμελήσει & εγκαταλείψει όλα εκείνα τα μέρη.
*
Μέχρι τώρα δεν έχω καταφέρει να τα επισκεφτώ. Πέρασα κάποια στιγμή με το τρένο & διέσχισα όλη την περιοχή, στο δρόμο για την Πόλη. Σαγηνευτική, ακόμα κι η πρώτη εκείνη σύντομη ματιά.
*
Λατρεύω τα μέρη αυτά & τη θρακιώτικη κουλτούρα κι είναι κάτι που έχω επειγόντως στα υπ΄όψην, στο άμεσο μέλλον, γιατί τα μέρη αυτά κατέχουν ένα σημαντικό κομμάτι μέσα στην καρδιά μου. Δεν γνωρίζω γιατί. Ίσως επειδή γνώρισα σιγά σιγά κομμάτια της κουλτούρας τους & την αγάπησα, τις διάφορες όψεις & πλευρές της∙ και σίγουρα μένουν ακόμη άπειρα πράγματα να μάθω. Πάντως, πάνω από τη μισή μου ζωή την πέρασα ακούγοντας τις διονυσιακές παραδοσιακές μουσικές της περιοχής, που –πιστέψτε με- αν τις γνωρίσεις λίγο & τις νιώσεις είναι μαγευτικές. Ειλικρινά, σε περνάνε σε άλλη διάσταση, ειδικά αν κάνεις τέχνη.
*
Επειγόντως στα υπ΄όψην, λοιπόν, για μένα το πέρασμα απ΄τα Πομακοχώρια. Είναι κάτι, όμως, που θέλω να κάνω με πραγματική ευλάβεια. Δεν θέλω να περάσω σαν απλός τουρίστας, αλλά να μείνω, να γνωρίσω τους ανθρώπους, τις σκέψεις τους, να ζήσω ένα μικρό διάστημα εκεί, να αφήσω το χρόνο να κυλήσει και να μου αποκαλύψει όλες τις κρυμμένες ομορφιές & τα μυστικά του τόπου, που το μάτι ενός τουρίστα & μια σύντομη διαμονή δεν μπορούν να ξεχωρίσουν.
*
Άλλωστε, τη διαδικασία αυτή την έχω ξανακάνει, σε διάφορα μέρη του κόσμου, ως μελετητής, αν και πρώτιστα μ΄ενδιαφέρει η προσέγγιση μέσα από την ιδιότητά μου ως άνθρωπος, ως περίεργος ή ως ένας απλός παρατηρητής που το μάτι του δε χορταίνει να γνωρίζει τις ομορφιές & τη γνώση αυτού του κόσμου, ακόμα κι αν αυτό αντιτίθεται στις συμβουλές της εν λόγω επιστήμης, που ζητά σχετική αποστασιοποίηση από τον τόπο που μελετάς∙ κάτι που, βέβαια, συμβαίνει πολύ σπάνια, γιατί είμαστε άνθρωποι πάνω απ΄όλα, οπότε και οι περισσότεροι ανθρωπολόγοι «κολλάνε» στον τόπο που μελετούν, συχνά ακόμη και για χρόνια ή για πάντα∙ δένονται κι αφομοιώνονται τελικά από τον τόπο της μελέτης τους & τους ανθρώπους του. Η κοντινή προσέγγιση, φαίνεται, δημιουργεί έναν ισχυρό δεσμό, που δύσκολα λύνεται κατόπιν∙ μοιράζεσαι με τους ανθρώπους κομμάτια της ζωής σου και δένεσαι.
*
Είχα ρίξει παλιότερα μια ματιά και σε παρόμοιες άλλες εκπομπές. Θυμάμαι, πριν χρόνια, είχε περάσει και ο Τριανταφυλλόπουλος (Ζούγκλα) από εκεί. Τότε είχα ακούσει και για τις τρισάθλιες «μπάρες» που είχαν επιβληθεί για καιρό. Είχαν σκάσει μύτη και κάποια ακόμα άρθρα τότε. Θυμάμαι, επίσης και φίλους, από Θεσσαλονίκη κυρίως, που μου έλεγαν για ένα πανέμορφο μέρος στην περιοχή, με θερμές πηγές, που σκάγανε μύτη κυρίως άτομα σαν κι εμάς∙ δεν υπήρχαν, βλέπεις, «οι ανέσεις» της Μυκόνου, για να «σκάσουν» τα «Κολωνάκια» εκεί. Ήθελε ζόρια για να φτάσεις & να μείνεις. Ευτυχώς για το μέρος∙ για να μην καταστραφεί, όπως συνέβη ήδη με κάποια νησιά. Αν και η σχετική «ανάπτυξη» θα συνέφερε τον κόσμο εκεί, γιατί θα έδινε και δουλειές. Σε κάποιες περιπτώσεις, βέβαια, και το «να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους» οι άνθρωποι & να μην τους πρήξουν οι γιάπηδες, είναι εξίσου σημαντικό. Ή τουλάχιστον να τους επισκέπτονται άνθρωποι που σέβονται τον Άνθρωπο, την Κουλτούρα, τη Φύση, τον Τόπο.
*
Οφείλω να ομολογήσω ότι με αυτά που είδαν χθες βράδυ τα μάτια μου στην συγκεκριμένη εκπομπή & μ΄αυτά που άκουσαν τα΄αυτιά μου, ένα πράγμα ένιωσα για την πλήρη εγκατάλειψη των ανθρώπων εκεί απ΄το ελληνικό «κράτος» της συμφοράς, του τελευταίου αιώνα:
εξαγριώθηκα!
Μ΄έπνιξε η αδικία!
Αδικία!
*
Καταλαβαίνετε τι παιζόταν εκεί; Είχαν μπάρες στους ανθρώπους, στα όρια της περιοχής τους. Αυτά δεν φτάναν στ΄αυτιά μας εδώ κάτω στο Νότο. Αν κάποιος επισκεπτόταν την Ξάνθη για οποιοδήποτε θέμα (γιατροί, γραφειοκρατίες πάσης φύσεως κλπ), δεν μπορούσε να περάσει τον έλεγχο & να επιστρέψει αυθημερόν. Το ίδιο και κάποιος που είχε συγγενείς εκεί ή υπηρετούσε ως εργαζόμενος ή ήταν στα στρατά εκτός της περιοχής: χρειαζόταν ακόμα και ειδική άδεια για να επισκεφτεί τους συγγενείς του, τους γονείς του, τους παππούδες του…
*
Οι κεντρικές κεραίες, δε, των κρατικών ή άλλων μεγάλων ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών, διαλυμένες έως ανύπαρκτες. Κανένα ενδιαφέρον. Και μη βλέπετε που εμείς συζητάμε για κλείσιμο της τηλεόρασης, από άποψη, για αντίδραση ή αντίσταση στην κρατική προπαγάνδα της ψευτιάς.
*
Φανταστείτε πόσο μεγάλο πρόβλημα μπορεί να είναι αυτό για μία γυναίκα που δεν έχει τελειώσει το Δημοτικό σχολείο ή δεν έχει πάει καν σχολείο (από τη φτώχεια, την ανέχεια, τις ελλείψεις) και γυρνάει κατάκοπη από τα καπνά, απ΄το χωράφι, κι έχει κι όλη τη φροντίδα της οικογένειας κι η κουλτούρα της δεν της επιτρέπει ξεπορτίσματα, ούτε φυσικά έχει την οικονομική άνεση ή ακόμα και το κουράγιο, την ψυχική δύναμη για κάτι τέτοιο, λόγω του κάματου της ημέρας, να της στερούν και τη μικρότερη αυτή, έστω, σταγόνα ψυχαγωγίας. Ή, το αντίστοιχο, σε μικρότερα κορίτσια ή ακόμα και αγόρια, σε πιο αυστηρά χωριά, με μεγαλύτερο παραδοσιακό κοινωνικό έλεγχο. Άσε που δεν έφτανε ως εκεί η κεντρική γλώσσα του «κράτους», με αποτέλεσμα πολλοί κάτοικοι να αντιμετωπίζουν προβλήματα στην καθημερινότητά τους & τα παιδιά που ήθελαν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στα ελληνικά Πανεπιστήμια, να αντιμετωπίζουν επίσης δυσκολίες, λόγω της γλώσσας. Γιατί, κακά τα ψέματα: ανεξάρτητα από τις καταναλωτικές μπούρδες & την εκάστοτε καθεστωτική προπαγάνδα που προβάλλει η τηλεόραση, μαζί με το ραδιόφωνο, είναι ένα αρκετά καλό μέσο για πρακτική της γλώσσας ή για λίγη γνώση, ιδίως για όσους το σχολείο υπήρξε μία στερημένη πολυτέλεια, αλλά και για τους οικονομικούς μετανάστες που ήρθαν από άλλους τόπους. Όσοι έζησαν στο εξωτερικό, σε χώρες που αρχικά δε γνώριζαν τη γλώσσα & την κουλτούρα, το γνωρίζουν καλά αυτό.
*
Ο πατέρας του «προκομμένου» (καλός «προκομμένος» κι εκείνος) είχε κάνει λόγο για κίνητρα στην περιοχή, που, όμως -απ΄ ότι παρατηρούμε σήμερα- ποτέ δεν δόθηκαν. Έμειναν και τα περίφημα εκείνα «κίνητρα» -για τη ζωή στη Θράκη- καλά κλειδωμένα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, μαζί με τα μνημειώδη «θα» του (στα οποία πίστεψαν εκατομμύρια ευκολόπιστοι αφελείς αμετανόητοι κι είναι από τα κύρια αίτια για τα ζόρια που τρώμε όλοι μαζί σήμερα).
*
Τόση αδικία στους ανθρώπους αυτούς… Να μιλούν με όμορφα λόγια για μία πατρίδα που έκανε τον παν για έναν αιώνα να τους κάνει να νιώσουν ανεπιθύμητοι… Κι ανεξάρτητα απ΄το θέμα «πατρίδα», τι είναι & τι δεν είναι, αν πια κοντεύει να ξεπεραστεί ως όρος ή όχι∙ είναι ο τόπος τους.
*
Οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν εκεί από γενεές γενεών (ακούσαμε για χωριά 400 χρόνων, για οικογένειες ριζωμένες για τουλάχιστον 200-300 χρόνια στον συγκεκριμένο τόπο). Είναι αυτόχθονες. Είναι ο τόπος τους. Καταλαβαίνετε;
*
Και πήγε μία «πατρίδα» κι εγκαταστάθηκε πάνω απ΄το κεφάλι τους, που δεν τους ήθελε κιόλας. Οι καλαμαράδες του υδροκέφαλου κράτους των Αθηνών, που λυμαίνονταν το δημόσιο κορβανά, τα χρήματα που ανήκαν και στους ανθρώπους αυτούς (όπως και σ΄ όλους μας) κι αντί να εξυπηρετήσουν τη ζωή και των κατοίκων εκείνων, όπως το δικαιούνταν, τα ΄τρωγαν από ΄δω κι από ΄κει: σε ακριβά εστιατόρια του Κολωνακίου & της Κηφισιάς, γεμίζοντας τις απαίσιες χοντροκοιλιές τους, πληρώνοντας αδρά τους ψευτο-συμβούλους της συμφοράς-κομματικά τσιράκια & κομματόσκυλά τους για να τους ψήνουν καφέ (σιγά μην τους συμβούλευαν σε σοβαρά θέματα), ξοδεύοντας εκατομμύρια των εκατομμυρίων σε σταθερά & κινητά τηλέφωνα για να κάνουν τις κομματικές δημόσιες σχέσεις τους, βενζίνη για τις ακριβές Mercedes-Audi-BMW-Lexus-Saab τους (πληρωμένα όλα από εμάς τα κορόιδα), τούβλα για τις βίλες & τις πισίνες τους (που να πέσουν στα κεφάλια τους, μπας και κουνηθεί το μυαλό-κουκούτσι που έχουν μέσα)…
*
Θυμάμαι, μου τα ΄λεγαν αυτά, οι Θρακιώτες φίλοι μου στη Γερμανία: «ποιο κράτος; Δεν υπάρχει κράτος πάνω στη Μακεδονία και ειδικά στη Θράκη. Τίποτα δεν έχει κάνει το κράτος για μας. Έρημα όλα. Εμείς οι μετανάστες τα χτίσαμε όλα. Μόνοι μας. Φεύγαμε μετανάστες & όποτε γυρνούσαμε πίσω, χτίζαμε ότι μπορούσαμε. Τα παιδιά στη γιαγιά στο χωριό, μέχρι να ξεπεταχτούν κι εμείς στη φάμπρικα στη Γερμανία. Και γυρνούσαμε πίσω και φτιάχναμε ότι μπορούσαμε. Για τον τόπο μας. Και για το όνειρο της επιστροφής». Και βγάζαν με αληθινή ευλάβεια τον καβουρμά και το τσίπουρο που τους είχαν στείλει από το χωριό, να πιούν στον καημό τους.
*
Και τα έλεγαν άτομα χριστιανικής κουλτούρας αυτά, που υποτίθεται ήταν κάπως πιο «αποδεκτοί» από το Αφιλόξενο «κράτος» των Αθηνών. Φανταστείτε, λοιπόν, τι γινόταν στα Πομακοχώρια: η απόλυτη εγκατάλειψη.
*
Και μετά βγαίνουν και δήθεν «ενδιαφέρονται», «αγωνιούν» για την τύχη της Θράκης. Μη γίνει ένα νέο «Κόσοβο», μην την πάρουν οι Τούρκοι…
*
Και ξέρετε και κάτι άλλο; Όλοι οι φίλοι Τούρκοι, ποτέ δεν μου μίλησαν με έχθρα για την Ελλάδα. Ποτέ δεν εξέφρασαν διεκδίκηση εδαφική ή κάτι παρόμοιο. Κατάλαβα, τελικά, πως οι έχθρες & η μισαλλοδοξία εδώ καλλιεργούνται. Χρησιμεύουν σαν φόβητρο. Θυμάμαι, για παράδειγμα, όταν βρέθηκα στο Αϊβαλί, ένας Τούρκος τεχνίτης που είχε το εργαστήριό του σε παλιό ελληνικό σπίτι, με καλωσόρισε, με κέρασε και μου είπε συγκινημένος: «έλα παιδί μου, μπες να δεις∙ δικά σας ήταν αυτά∙ δικά σας είναι∙ αν δεν μπεις εσύ να δεις το σπίτι αυτό, τότε ποιος;». Ξεχνιούνται αυτά; Άπειρες τέτοιες ιστορίες που έχουμε ακούσει από Έλληνες επισκέπτες στη Μικρασία.
*
Τώρα, αυτό που παίζει με την περιοχή εκείνη –ανεξάρτητα από πιθανή ανάμιξη της Τουρκίας, «πατρίδες» και λοιπές μπούρδες που μας πλασάρουν τα καθεστωτικά κανάλια για να μας τρομοκρατήσουν & να πληρώνουμε όλα τα χαράτσια μας σαν “καλά παιδιά- είναι όντως ο φόβος για πιθανή κοσοβοποίησή της, με της μορφή ΕΟΖ (Ειδικής Οικονομικής Ζώνης, όπως στην Πολωνία και αλλού) με έναν, φυσικά, σκοπό:
την απόλυτη εκμετάλλευση των ντόπιων ανθρώπων της περιοχής (καθώς και οικονομικών μεταναστών που, ίσως, απορροφηθούν εκεί, όπως συνέβη και σε άλλες ΕΟΖ, παγκοσμίως -εύκολη λεία, λόγω της αδυναμίας τους να έχουν το θάρρος να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, μακριά από τον τόπο που εμφανίζονται «νόμιμα καταγεγραμμένοι στα κρατικά αρχεία»), μέσα από μεροκάματα πείνας & μισθούς τραγικά χαμηλούς, χωρίς ίχνος εργασιακών δικαιωμάτων, προς όφελος πολυεθνικών και λοιπών παρόμοιων βιομηχανιών, προέλευσης των γνωστών αγνώστων μεγαλοχωρών-διεθνών τσιφλικάδων που δημιουργούν προβλήματα σε λιγότερο «ισχυρές χώρες» σε όλη την υφήλιο, εδώ και αιώνες.
*
Αν δεν μετατρέψουν όλη τη χώρα σε μία ενιαία τραγική ΕΟΖ ή σε μία σειρά από μικρότερες, γιατί ακούγεται κι αυτό.
Το νου μας! Τα μάτια μας 14!
Ενημερωθείτε. Γράψτε όσοι μπορείτε γι΄αυτό. Ενημερώστε και άλλους. Δεν πρέπει να συμβεί.
*
Όπου συνέβη, υπογράφηκε το τέλος της περιοχής. Καταδικάστηκε σε μιζέρια και αέναη, αλύπητη εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο.
*
Κι είναι τόσο λίγα τα θέματα που ζητούν οι άνθρωποι στα Πομακοχώρια, για να έχουν μία ζωή λίγο πιο ανθρώπινη, παλεύοντας να διατηρηθούν & να διατηρήσουν τον τόπο τους.
*
«Μέχρι το ΄96, για να επισκεφτείς αυτά τα χωριά, έπρεπε να πάρεις ειδική άδεια απ΄ την αστυνομία. Σύνορα μέσα στα σύνορα. Γιατί, όμως, το κράτος των Αθηνών, φοβόταν αυτούς εδώ τους ανθρώπους; Τους είχε ακούσει ποτέ;»
«Πάντως, προχωρώντας στα χωριά, έχεις την αίσθηση ότι έχουν εγκαταλειφθεί στη μοίρα τους. Ελάχιστα έργα».
«Ναι. Εδώ και αρκετά χρόνια κάπως έτσι είναι η κατάσταση. Σ΄αυτή την περιοχή δεν υπάρχει ανάπτυξη. Σταματάει σ΄εμάς, σιγά-σιγά κι η παραγωγή καπνού και σε λίγα χρόνια δεν θα ξέρουν τι να κάνουν οι άνθρωποι. Δεν τους έχει ενημερώσει κανείς, τι άλλο, εναλλακτικά, θα μπορούσαν να βάλουνε. Κι ακόμα, αυτή την ώρα που μιλάμε, φυτεύουν δυστυχώς καπνό».
«Μία χώρα που δεν τους θέλει και άλλες χώρες* που τους διεκδικούν».
*(Τουρκία, Βουλγαρία)
«Δεν ξέρω αν ακριβώς έχουν καταλήξει αν τους θέλουν ή όχι.Το ζήτημα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι εδώ**. Υπάρχουν διεκδικητές, η Βουλγαρία που μπαίνει τα τελευταία χρόνια στο παιχνίδι , και η Τουρκία, ενδιαφέρονται φαινομενικά∙ όχι, όμως, πολύ ουσιαστικά».
**(στα Πομακοχώρια, δηλαδή)
«Υπάρχει ένας φόβος. Δεν μπορείς να επενδύσεις. Έχω αυτά τα σχέδια. Όχι για μένα. Για όλους… Ούτε που θα σ΄ ακούσουν… Δώσ΄του λίγο μια ιδέα… ένα δρόμο δείξ΄του. Κι εδώ ο κόσμος έχει και μυαλό. Και πόδια και χέρια και δουλεύουνε. Και στο χωράφι τον βάζεις, δουλεύει. Και στο ζώο τον βάζεις, δουλεύει. Δεν λέει όχι. Θα κάτσω εγώ στο γραφείο; Δεν μπορούν όλοι στο γραφείο να΄ναι, μάγκα. Έτσι πάει»…
«…Σήμερα, όμως, που οι πινακίδες που όριζαν τη επιτηρούμενη ζώνη έχουν ξεθωριάσει & τα φυλάκια έχουνε γίνει στάσεις λεωφορείων, κάποιοι πρέπει ν΄ ασχοληθούν με αυτά τα χωριά.
Δεν ζητούν πολλά.
Έναν αναμεταδότη, για τα ελληνικά κανάλια.
Μια οργανωμένη χωματερή.
Λίγα χιλιόμετρα άσφαλτο.
Ένα ελληνικό σχολείο.
Κι ένα σχέδιο, για το τι θα βάζουν στα χωράφια τους.
Πράγματα που τους χρωστάμε, δηλαδή. Από τα χρόνια που τους ‘φοβόμασταν’* »…
*(το δολοπλόκο «κράτος των Αθηνών», εννοείται. )
-
**ότι είναι μέσα σε εισαγωγικά λίγο παραπάνω, είναι από την εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη “Πρωταγωνιστές” με θέμα «Είναι εδώ Ελλάδα;-’Ενα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ στα Πομακοχώρια», που προβλήθηκε την Κυριακή 24-02-2013, στις 23:30, από την τηλεόραση του MEGA (διαβάστε παρακάτω λεπτομέρειες-περίληψη του θέματος της εκπομπής. Τσεκάρετε νέες ενημερώσεις. Θα περάσουμε το βίντεο της εκπομπής μόλις ετοιμαστεί, καθώς και άλλα βίντεο από παλιότερα σχετικά αφιερώματα, καθώς και σχετικά άρθρα).
-
*
Σημειώστε ότι στο χωριό Κένταυρος της Ροδόπης, οι νέοι άνθρωποι εκεί αγαπούν πολύ τη μόρφωση, τη γνώση, την καλλιέργεια. Μόνο στο χωριό αυτό υπάρχουν 120 φοιτητές σε Ελληνικά & Τουρκικά Πανεπιστήμια. Έχουν βιβλιοθήκη. Πιστεύω ότι θα ήταν μία καλή ιδέα να ενισχύσουμε την προσπάθεια των παιδιών αυτών με ωραία λογοτεχνικά ή γενικής φύσεως βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά, όχι μόνο στα ελληνικά, αλλά και σε άλλες γλώσσες (όπως αγγλικά ή γερμανικά, που μαθαίνουν κυρίως τα παιδιά εκεί), που έχουμε διπλά ή έχουμε ήδη διαβάσει και είναι σε καλή κατάσταση. Σκεφτείτε το.
-
*
120 πανέμορφα χωριά σε όλη την οροσειρά της Ροδόπης
Σμύνθη, Μύκη, Γλαύκη, Κύκνος, Ωραίον, Σιρόκο, Εχίνος, Τέμενος, Σάτρες, Θέρμες, Μέδουσα, Κοττάνη, Κένταυρος… …. … … …
 |
( pomakohoria.blogspot.gr )
Ο Κένταυρος από ψηλά
*
*
Η γέφυρα του παπά στο χωριό Ωραίο
*
*
Πανοραμική όψη του χωριού Κίδαρις
στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα
*
*
Οι Άνω Θέρμες από ψηλά
*
*
Κορίτσια στη Μύκη
*
*
Η Μύκη από ψηλά το 1996
*
*
Εχίνος – Αναχώρηση υποψήφιων χατζήδων
για προσκύνημα στη Μέκκα
*
*
Στο Καλότυχο
*
*
Οικογένεια στο καπνοχώραφο
*
*
Πορεία στα βουνά-Πομάκικος γάμος στο Κότινο
*
*
Η Σμίνθη όπως φαίνεται από ψηλά από την περιοχή Κίρρας
Φωτογραφία: Ν.Θ.Κόκκας (2004)
*
*
Το χωριό Ωραίον
*
*
Η Μάνταινα από ψηλά
Φωτογραφία: Ν.Θ.Κόκκας (2004)
*
*
Χιονισμένο τοπίο στο Δημάριο
Φωτογραφία: Ν.Θ.Κόκκας (2004)
*
*
Πέτρινη γέφυρα λίγο πριν τις Σάτρες
Φωτογραφία: Ν.Θ.Κόκκας
*
*
Ο Εχίνος από ψηλά
Φωτογραφία: Ν.Θ.Κόκκας
*
*
 Ο βράχος Μόμτσκι Κάμεν πάνω από το χωριό Ωραίον Ξάνθης,
όπως φαίνεται από το χωριό Κύκνος (Σάτνοβιτσα).
**
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
Τίτλος: Είναι εδώ Ελλάδα;-‘Ενα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ στα Πομακοχώρια
*Το βίντεο της εκπομπής θα το βρείτε στην αρχή της παρούσας ανάρτησης
24-02-2013
Περίληψη: Στα απομακρυσμένα χωριά της οροσειράς της Ροδόπης βρέθηκαν για τέσσερις μέρες οι «Πρωταγωνιστές» και τα όσα κινηματογράφησαν θα μεταδοθούν απ’ το MEGA. Ο Σταύρος Θεοδωράκης επισκέφθηκε 13 χωριά του βουνού – Σμίνθη, Μύκη, Γλαύκη, Κύκνο, Ωραίο, Σιρόκο, Εχίνο, Τέμενος, Σάτρες, Θέρμες, Μέδουσα, Κοττάνη και Κένταυρο – καταγράφοντας ιστορίες που συνθέτουν μια άγνωστη στους περισσότερους ‘Ελληνες πραγματικότητα.
Κάθε χωριό μπορεί να απέχει λίγα χιλιόμετρα σε ευθεία από τα άλλα χωριά είναι όμως ουσιαστικά αποκομμένο αφού δεν υπάρχει οδικό δίκτυο που να συνδέει διαδοχικά το ένα χωριό μετά το άλλο (θα πρέπει δηλαδή να βγεις στον κεντρικό δρόμο του βουνού και από εκεί να πας στο επόμενο χωριό). ‘Ετσι κάθε χωριό έχει έντονη δική του ταυτότητα. Στην Μύκη -για παράδειγμα- οι γυναίκες φορούν πράσινες μαντίλες και κόκκινες ποδιές και δεν μιλούν ποτέ στους επισκέπτες. Στον Κένταυρο, κάθε Παρασκευή, μετά το κάλεσμα του Ιμάμη, οι άντρες πηγαίνουν στο τζαμί, ενώ οι γυναίκες πηγαίνουν στο παζάρι του χωριού για να αγοράσουν τα προικιά τους. Εδώ οι νέοι τα τελευταία χρόνια θεωρούν σχεδόν υποχρέωση τους την Πανεπιστημιακή εκπαίδευση στην Ελλάδα ή την Τουρκία.
Στην εκπομπή, μεταξύ άλλων, μιλούν:
Ρεπορτάζ: Βελίκα Καραβάλτσιου
Κάμερα: Γιώργος Πετράκης
(πηγή περίληψης εκπομπής Πρωταγωνιστών: megatv.com/protagonistes)
*
Τσεκάρετε νέες ενημερώσεις. Θα περάσουμε το βίντεο της εκπομπής μόλις ετοιμαστεί, καθώς και άλλα βίντεο από παλιότερα σχετικά αφιερώματα, καθώς και σχετικά άρθρα & φωτος. Σε κάθε ενημέρωση θα αναφέρουμε (στην αρχή της ανάρτησης) τι καινούριο προσθέσαμε, πότε και σε ποιό σημείο της ανάρτησης.
* |
