Οι μέθοδοι και οι όροι απόφασης για την κήρυξη μιας απεργίας εξελίσσονται σε έναν ακόμη μνημονιακό στόχο της κυβέρνησης για την οικονομική ανάπτυξη του τόπου.
Στα πλαίσια, λοιπόν, αυτής ακριβώς της αναπτυξιακής πορείας εν μέσω παναγροτικών κινητοποιήσεων και λίγες μέρες μετά την διπλή επιστράτευση ναυτεργατών και εργαζομένων στο μετρό, η Νέα Δημοκρατία διαρρέει σενάρια για κατάργησης της πλειοψηφικής απόφασης απεργιακών κινητοποιήσεων και εφαρμογή της καθολικότητας της ψήφου.
Εκτός αυτού, η συγκυβέρνηση φέρεται να ζητά τη θεσμοθέτηση της ανταπεργίας, δηλαδή του κλεισίματος μιας επιχείρησης από τους ιδιοκτήτες της σε περιπτώσεις μακρόχρονων απεργιακών κινητοποιήσεων, καθώς και την αναθεώρηση των δικαιωμάτων των συνδικαλιστών.
Όποιος έχει βρεθεί έστω και μια φορά στους δρόμους της Αθήνας τα δύο τελευταία χρόνια έχει διαπιστώσει ένα πράγμα. Ο εργαζόμενος, ο άνεργος και ο συνταξιούχος δεν έχει καμία εμπιστοσύνη, πλέον, ούτε στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά ούτε και στις 24ωρες απεργίες-φωτοβολίδα.
Αίτημα όλων είναι ένα. Απεργία διαρκείας μέχρι τέλους.
Είναι γεγονός ότι καμία απεργία στην Ελλάδα του μνημονίου δεν πρόκειται ποτέ να χαρακτηριστεί από το κυβερνών καθεστώς ως “νόμιμη”. Εκτός, βέβαια, από τις απεργίες των δικαστικών τις οποίες δεν υπάρχει δικαστής για να τις κρίνει “παράνομες και καταχρηστικές”.
Ένας νόμος που προβάλλεται ως αντίποινα στις λεγόμενες “απεργίες της μειοψηφίας” και επιτρέπει το νόμιμο, πλέον, κλείσιμο επιχειρήσεων υπό καθεστώς συνεχιζόμενων απεργιών ως εργοτικό εργαλείο αντιποίνων έχει ήδη καθιερωθεί, φτάνοντας μάλιστα την κατάσταση κι ένα βήμα παραπέρα. Σε αυτό της επιστράτευσης με γνώμονα ένα θωλό “δημόσιο συμφέρον”.
Η καθιέρωσή του ήρθε με τις επιταγές ενός αστυνομοκρατούμενου κράτους και τον χωροφύλακα των παλαιών εποχών που εξελίχθηκε σε αρματωμένες φάλαγγες και δίκυκλες μηχανοκίνητες επιδρομές ειδικών δυνάμεων καταστολής.
Κανείς δεν ξέρει αν ο νόμος αναθεώρησης του “δικαιώματος στην απεργία” περάσει τελικά μέσα από τις ψήφους ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ή μεταφερθεί ως όρος στην επόμενη δοσολογική κρίση δανειοδότησης της χώρας, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που συνέβη με κάθε άλλο εργασιακό δικαίωμα.
Όμως εγώ στηρίζω έναν νόμο που θα απαιτεί καθολικότητα στην απεργία. Στηρίζω έναν νόμο που θα επιτρέπει στον Μάνεση και τον κάθε Μάνεση να κλείνει το απεργοκρατούμενο εργοστάσιο του για να μην πληρώσει τους απλήρωτους εργαζόμενους του, γιατί το “μισθολογικό κόστος” λογίζεται σήμερα με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Ως “κόστος” και τίποτε παραπάνω.
Στηρίζω αυτόν τον νόμο για ένα και μοναδικό λόγο. Γιατί θεσμοθετεί τον φόβο τους για μια εργατική πάλη διαρκείας. Κάνει νόμο του κράτους την ανάγκη παλλαϊκής αλληλεγγύης. Φέρνει όλους αυτούς που ζητούν “αγώνα διαρκείας” από τις 10 το πρωί ως τις 2 το μεσημέρι, προ τετελεσμένων γεγονότων.
Γιατί θα ξεχωρίσει επιτέλους τη φύρα απ‘ το στάρι.
Πολλοί θα πουν ότι μία ακόμη κατάργηση δικαιωμάτων θα φέρει την εργασία κι άλλο ένα βήμα στο γκρεμό. Θα κάνει τους χώρους εργασίας ρινγκ και τις απεργιακές κινητοποιήσεις εμπόλεμη ζώνη.
Γιατί τώρα πώς είναι τα πράγματα; Διαφέρει σε κάτι η σημερινή κατάσταση από μια μελλοντική βίαιη κλιμάκωση; Το αντίθετο. Διχασμένοι κλάδοι και εργαζόμενοι που μισούν τα όποια δικαιώματα έχουν απομείνει στον διπλανό του. Τηλεοπτική προπαγάνδα που βάζει ταμπέλες εκεί που δεν υπάρχουν. Ή εκεί που κάποτε υπήρχαν, αλλά κάποιοι κάναν τα στραβά μάτια γιατί κανείς άλλος δεν νοιαζόταν.
Καθολικότητα στην απεργία λοιπόν. Για να δούμε μέχρι πού είναι διατεθειμένος να φτάσει ο “Έλληνας εργάτης”. Ο άνεργος και ο “μαύρος”. Ο νέος και ο συνταξιούχος. Ο αρχισυνδικαλιστής και ο τελευταίος τροχός της επαναστατικής αμάξης.
Ή θα μας ενώσει ή θα μας διαλύσει. Κι είναι να μας διαλύσει, προτιμώ να διαλυθώ μια ώρα αρχύτερα με τους δικούς μου όρους και να ξαναχτίσω με όσους απομείνουν κάτι καινούριο απ‘ την αρχή.
(Έχω γράψει τόσες φορές για απεργία διαρκείας που έχασα πια το μέτρημα: "Ένα ακόμη απεργιακό μνημόνιο")
http://polyfimos.blogspot.gr
