Οι λόγοι, καταφανέστατοι. Ανεργία, ακρίβεια, χρέη, παρατεταμένη ύφεση, «λουκέτα», εκπτώχευση... Οι αριθμοί δεν μπορούν να χωρέσουν, μόνο να...
υπαινιχθούν τις αβύσσους της απόγνωσης. Ευρωπαϊκό ρεκόρ στην ανεργία νέων –57,6%– και ο γενικός δείκτης στο 26% με τάσεις να ξεπεράσει το 30%. Πρώτοι στην ακρίβεια, και με απόσταση: 31,5% ακριβότερα από όλους τους Ευρωπαίους αγοράζουμε το γάλα, το τυρί, τα αυγά, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τις τηλεοράσεις. Στις ακριβότερες χώρες μάς κατατάσσουν και οι τιμές του ψωμιού, των δημητριακών, των ψαριών, του λαδιού, των ποτών, των ειδών ένδυσης και υπόδησης (και συνεχώς σκαρφαλώνουν). Περί τις 117.300 πολίτες απειλούνται με κατασχέσεις λόγω χρεών για κάρτες, δάνεια, ενοίκια, κινητά κ.ά., συνολικά της τάξης των 2,2 δισ. ευρώ· αποτελούν μια «βόμβα» που μπορεί να πλήξει, με τη λήξη του 2013, ακόμη και την πρώτη κατοικία.
Περισσότερες από 486.000 επιχειρήσεις έκλεισαν την τριετία 2009–2011 και 56.664 μόνο μέσα στο α΄ τετράμηνο του 2012. Μέσα στο 2013 η ελληνική οικονομία εκτιμάται ότι θα συρρικνωθεί κατά 5% και έπεται συνέχεια.
Οι συντάξεις μειώθηκαν κι άλλο –5% έως 20%– από τον περασμένο μήνα, όπως και οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα λόγω αυξημένης παρακράτησης φόρου εισοδήματος, με ορατό το ενδεχόμενο να γίνουν νέες περικοπές από τον ερχόμενο Ιούνιο. Χάθηκε ό,τι είχε απομείνει από τα επιδόματα Χριστουγέννων, Πάσχα, αδείας, μειώθηκαν τα ειδικά μισθολόγια. Αυξάνονται τα τιμολόγια της ΔΕΗ. Οι φόροι πολλαπλασιάζονται, μεγεθύνονται και μονιμοποιούνται – το ενιαίο τέλος ακινήτων μπορεί να αφορά 5,5 εκατ. και όχι 2,7 εκατ. πολίτες.
Ραγδαία αυξάνονται τα αιτήματα για δωρεάν σίτιση σε ενορίες, δήμους, σχολεία. Οι μερικές δεκάδες γεύματα που προσφέρονταν καθημερινά έγιναν εκατοντάδες και χιλιάδες. Σε κάποια νοσοκομεία οι συγγενείς φέρνουν σεντόνια από το σπίτι. Σε ορισμένα σχολεία δεν υπάρχουν καθαρίστριες, γραφική ύλη, πετρέλαιο, οι μαθητές κάνουν μάθημα με το μπουφάν. Ο αέρας μυρίζει μπαρούτι λόγω της εξάντλησης της οικονομικής αντοχής των πολλών. Η καθημερινότητα εμφανίζεται απρόβλεπτη, με πολλούς κλάδους να κατεβαίνουν σε κινητοποιήσεις και απεργίες. Ο πολίτης αλλάζει. Συγκρούεται, απελπίζεται, αλαλάζει. Ταλαντεύεται ανάμεσα στην οργή για τα καταπατημένα δίκια του και την παραίτηση σε ένα αίσθημα απώλειας, κενού, ματαιότητας, ότι δεν υπάρχει μέλλον, ότι ένας μαύρος τοίχος τον αποκόπτει από τη συνέχεια.
Οι μέρες αγωνίας μετρούν βασανιστικά τον διεσταλμένο χρόνο. Οι αντοχές στερεύουν υπό το βάρος των αδιεξόδων. Και, κυκλικά, αφυπνίζονται από το κέντρισμα του πόνου, δυναμώνουν και πάλι. Το ον που υποφέρει αρνείται την αδράνεια του μηδενός.
Του αρκεί αυτό για να σκίσει την αυλαία της πραγματικότητας και να κοιτάξει από την άλλη πλευρά;
Τ.Καραισκάκη
http://greece-salonika.blogspot.com
