Λίγο μετά τις 12.30, το μεσημέρι της Πέμπτης, ξεκίνησαν να αποχωρούν από την Ευελπίδων τα μέλη του ΠΑΜΕ, τα οποία θέλησαν να στηρίξουν τους 35 συντρόφους τους που κατηγορούνται για τα όσα έγιναν ή δεν έγιναν στο υπουργείο Εργασίας.Όχι, δεν πρόκειται να πάρουμε θέση για το τι ακριβώς συνέβη στο γραφείο του υπουργείου, αλλά θα επικεντρωθούμε σε κάτι πολύ πιο σημαντικό (κατά την ταπεινή μας άποψη).
Περνώντας από εκείνο το σημείο την στιγμή που είχαν ξεκινήσει την αποχώρησή τους οι διαδηλωτές, οφείλω να ομολογήσω πως έγινα μάρτυρας μιας εκπληκτικής εικόνας. Μέσα στο πλήθος του κόσμου που είχε βρεθεί για να υποστηρίξει τους 35 ανθρώπους που κατηγορήθηκαν βρέθηκαν και δύο άτομα με κινητικά προβλήματα. Ο ένας από τους δύο, ένα παλικάρι κοντά στα 30 και ο δεύτερος ένας μεγαλύτερης ηλικίας κύριος, γύρω στα 50-60, με τα καροτσάκια τους και με την βοήθεια άλλων αποχωρούσαν από το σημείο.
Ασυναίσθητα έπιασα τον εαυτό μου να δακρύζει. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα να σκέφτομαι για τον εαυτό μου... Σήκω ρε @@@ από το γραφείο σου. Σήκω από τον καναπέ σου. Σήκω από τον υπολογιστή σου. Βγες από το facebook... Φώναξε για όσα σε «σκοτώνουν» καθημερινά. Ζήσε και πολέμα.. Γίνε άνθρωπος με «άντερα» όπως εκείνοι... Ακολούθησε το παράδειγμά τους. Διαμαρτυρήσου και φώναξε. Και εκείνοι είχαν καλύτερα πράγματα να κάνουν από το να «ταξιδέψουν» για το μαγευτικό κέντρο της Αθήνας, χωρίς λεωφορεία την Πέμπτη. Για εκείνους και τους συνοδούς τους ήταν πολύ πιο κουραστική η μετακίνηση... Κι όμως, πήγαν εκεί και υποστήριξαν αυτό που πίστευαν. Δεν έμειναν σε ένα like στο facebook ή σε ένα έξυπνο tweet. Έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν.
Δεν έχει σημασία το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με το ΠΑΜΕ στη συγκεκριμένη υπόθεση. Δεν πρόκειται για τη συγκεκριμένη υπόθεση. Μιλάμε αυτή τη στιγμή για μια γενικότερη νοοτροπία που έχουν οι περισσότεροι Έλληνες. Διαμαρτύρονται όταν είναι εύκολο να το κάνουν. Στο σπίτι τους, στη δουλειά τους (όσοι έχουν), στους φίλους τους. Όταν όμως πρέπει να δείξουν και λίγο παραέξω την οργή τους για όλα αυτά που έχουν προκύψει στη ζωή τους και «σκλαβώνουν» τη χώρα τους, οι περισσότεροι δεν κάνουν τίποτα. Αρκούνται σε ένα like και σε ένα δελτίο ειδήσεων, όπου και θα βρίσουν τον δημοσιογράφο που το παρουσιάζει ως... λαμόγιο. Και φυσικά, θα συνεχίσουν να βλέπουν το λαμόγιο, αποφασίζοντας να μην αλλάξουν κανάλι. Όπως άλλωστε δεν αλλάζουν και νοοτροπία.
Μακάρι λοιπόν όλοι να ήμασταν σαν εκείνους τους δύο που δεν δίστασαν παρά τα προβλήματά τους να υποστηρίξουν και να διαμαρτυρηθούν για την αδικία που θεωρούν πως βίωσαν κάποιοι συμπολίτες τους. Μακάρι τα κινήματα που αντιστέκονται να γίνουν ακόμη πιο ισχυρά. Ακόμη πιο δυνατά. Αν όλοι ήμασταν έτσι, ίσως να είχαμε καλύτερους ανθρώπους στην εξουσία. Ίσως η κατάσταση στην Ελλάδα να ήταν διαφορετική. Ίσως, ίσως, ίσως...
Κυριάκος Ζαράνης
http://www.toxwni.gr
