Κάθεται σε ένα από τα παγκάκια που υπάρχουν και κάνει το λάθος να φάει ένα μήλο. Η καθαρίστρια περνάει από δίπλα του με τη σκούπα. «Απαγορεύται να τρως εδώ… Φύγε».
Ο παππούς προσπάθησε να δικαιολογηθεί. Τα όχι και τόσο βαριά ρούχα του, δεν τον βοηθούσαν να σταθεί κάπου αλλού. Έκανε και κρύο…
«Δεν επιτρέπεται να τρως εδώ… Φύγε», ακούστηκε για μια ακόμη φορά η φωνή της καθαρίστριας. Με σπαστά ελληνικά και πάθος για να καθαρίσει άρχισε να «χτυπάει» τον παππού στα πόδια με τη σκούπα της. Ξέρετε τώρα, αυτό το χαριτωμένο χτύπημα που κάνουν οι μανάδες στα παιδιά τους όταν σκουπίζουν και εκείνα δεν σηκώνουν τα πόδια τους. Μόνο που αυτό το χτύπημα δεν έμοιαζε χαριτωμένο. Δεν ήταν χαριτωμένο.
Όχι βέβαια πως θα τον πόνεσε τον παππού. Δεν ήταν σωματικά δυνατό (ένα άγγιγμα ήταν στην ουσία, για να μην τα παραλέμε κιόλας), αλλά ψυχικά. Ο παππούς μετά από δύο λεπτά σηκώθηκε από το παγκάκι, κρατώντας το μισοφαγωμένο του μήλο και άρχισε να περπατάει.
Από τον τρόπο με τον οποίο περπατούσε, φαντάζομαι πως πρέπει να έκανε 3-4 λεπτά για να βγει από τον σταθμό. Χρόνος αρκετά μεγάλος αν αναλογιστεί κανείς πως δεν είχε να διανύσει κάποια μεγάλη απόσταση. Ναι, δεν καλοπερπατούσε ο παππούς. Κι όμως, υπάκουσε στις εντολές. Κι ας έκανε κρύο. Κι ας ήταν ντυμένος ακατάλληλα. Βγήκε έξω για να φάει το μήλο του. Να βρει ένα μέρος για να καθίσει. Να ξεκουράσει τα αδύναμα πόδια του.
Τον παππού, δεν τον έδιωξε καμία τρόικα από τον σταθμό του τρένου. Δεν τον χτύπησε κανένας φασίστας στον δρόμο. Αν ήταν «παράνομο» το ότι έτρωγε στον σταθμό; Ναι, σύμφωνα με τους κανόνες των μέσων μεταφοράς. Έτσι είχε τον νόμο απέναντί του ο παππούς. Μόνο που τον παππού δεν τον έδιωξε ο Τόμσεν από τον ηλεκτρικό. Ούτε καν ο Σαμαράς. Τον έδιωξε η καθαρίστρια. Επειδή του έπεσε ένα ψίχουλο και δεν ήθελε να μαζεύει όλη την ώρα… Επειδή είναι αντικανονικό.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που φέρνει η κατοχή που μας επιβάλλει η τρόικα δεν είναι οικονομικός. Δεν είναι η απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας. Τα οικονομικά και την κυριαρχία μας μπορούμε να τα πάρουμε πίσω αν ξυπνήσουμε κάποια στιγμή. Που θα ξυπνήσουμε… Και θα τους διώξουμε όλους από την πατρίδα μας… Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όμως είναι το να μας στερήσουν την ταυτότητα του ανθρώπου. Αν πάψουμε να είμαστε άνθρωποι, τότε κέρδισαν το παιχνίδι. Γιατί αν πάψουμε να είμαστε άνθρωποι, θα βολευτούμε με μια δουλίτσα των 200 Ευρώ, για ένα δίμηνο και δεν θα μας νοιάζει ο δίπλα που πεθαίνει. Ο απέναντι που αυτοκτονεί. Ο άστεγος που κρυώνει...
Να μείνουμε άνθρωποι ρε παιδιά! Αυτό είναι το βασικό... Να μείνουμε άνθρωποι!
Κυριάκος Ζαράνης
http://www.toxwni.gr
