ΑΚΕΛ – ΣΥΡΙΖΑ: Βίοι παράλληλοι
Γελοιογραφία της Daily Mail σε βάρος του προέδρου Μακαρίου, ενός συντηρητικού θεοκρατικού ηγέτη στον οποίο χαρίστηκε άνευ όρων η Αριστερά, χωρίς να τολμήσει να αρθρώσει διακριτό πολιτικό λόγο απέναντί του
Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος
Κύριε Ροΐδη,
«Νέα σοβαρά επεισόδια σημειώθηκαν στην Κύπρο μεταξύ πολυτέκνων και αστυνομικών έξω από τη Βουλή. Οι διαδηλωτές επιχείρησαν να σπάσουν την πόρτα της κεντρικής εισόδου και να εισέλθουν στη Βουλή, όπου εκείνη την ώρα ψηφίζονταν μνημονιακά νομοσχέδια. Οι διαδηλωτές έσπασαν γλάστρες και πέταξαν αυγά. Οι αστυνομικοί, κατάφεραν τελικά να τους απωθήσουν. Την προηγουμένη είχαν εισβάλλει στη Βουλή κάτοχοι αξιογράφων, υποστηρίζοντας ότι οι τράπεζες τους κορόιδεψαν» (12.12). Προς το παρόν λοιπόν, αντιδρούν βίαια συντηρητικές μάλλον ομάδες πολιτών στην Κύπρο, οι πολύτεκνοι και οι ομολογιούχοι, ενώ λίγες ημέρες πριν (29.11) είχαν αντιδράσει φραστικά και τα κομματικά ελεγχόμενα συνδικάτα κατά των συμφωνούμενων με τη Δεξιά οικονομικών μέτρων.
—-Νομίζω ότι αυτά που συμβαίνουν στην Κύπρο, προσφέρονται για να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα. Αναρωτιέμαι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αμελεί το διεθνιστικό αλλά και το πατριωτικό του καθήκον, δεδομένου ότι η νότια Κύπρος είναι κομμάτι του ελληνισμού και δεν καταγγέλλει το ελληνοκυπριακό μνημόνιο. Στην Κύπρο κυβερνά το αδελφό κόμμα και όμως το νησί δεν στράφηκε τελικά παρά τις σχετικές φημολογίες, ούτε στην αυταρχική Ρωσία του «ορθόδοξου πολιτισμού» του κ.Τσίπρα, ούτε στην ολοκληρωτική Κίνα της “διαχρονικής σκέψης του Μάο” (του ιδίου), ούτε στις αριστερές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής (πετρέλαια Τσάβες για την Καισαριανή κλπ) και δεν μπόρεσε, παρ’όλο που κολυμπούσε σε έναν αμαρτωλό πλυντήριο-Πακτωλό ξένου μαύρου χρήματος, να προλάβει τη χρεοκοπία. Με ελάχιστες αποκλίσεις το κυβερνητικό ΑΚΕΛ ακολούθησε και ακολουθεί τα χνάρια των ελληνικών κυβερνήσεων, γεγονός που το οδηγεί σε ήττα στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές. Ασφαλώς το κυπριακό μνημόνιο είναι προς το παρόν ηπιότερο του ελληνικού, αλλά είμαστε στην αρχή. Η συνέχεια είναι νομίζω προδιαγραμμένη.
—-Η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ, εκτός του ότι οδήγησε το νησί στη χρεοκοπία, δεν διαφέρει ουσιαστικά από μια παλαιοκομματική μικροαστικών αντιλήψεων κυβέρνηση, που δεν μπορεί να κάνει το συντηρητικό λαό της καλύτερο, απλά χαϊδεύει τον κακό του εαυτό. Ευθύνεται, δέσμια των «αριστερών» (;) τριτοκοσμικών της φαντασιώσεων, με προσωπική αμέλεια και του κ.Χριστόφια, για τη φοβερή καταστροφή της έκρηξης των πυρομαχικών. Αν τη συγκρίνουμε σε δυο καίρια ζητήματα, πέρα από το οικονομικό όπου η ελληνική Αριστερά έξω από το χορό έχει προς το παρόν την πολυτέλεια να λέει ότι θέλει, στο εκκλησιαστικό και στα ατομικά δικαιώματα, θυμίζει το ΣΥΡΙΖΑ και προδιαγράφει με μελανά χρώματα το κυβερνητικό του μέλλον.
—-Στο πρώτο ακολούθησε την πεπατημένη και προσπάθησε να διατηρήσει καλές σχέσεις με την επιθετική Εκκλησία ΑΕ, η οποία θέλει να επιδίδεται σε μπίζνες ακόμη και με το φυσικό αέριο, εκτός από μερικές ανόητες λεκτικές αψιμαχίες για την τιμή των «αριστερών» όπλων. Οι αντιδράσεις του ΑΚΕΛ στην προκλητική επέλαση της Εκκλησίας των Φαρισαίων στο δημόσιο χώρο είναι χλιαρή: «Λύπη εκφράζει το ΑΚΕΛ για την «ομολογία του Αρχιεπισκόπου Κύπρου για εμπλοκή του στα πολιτικά πράγματα της χώρας». Ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος κ.Ευαγόρου σε γραπτή δήλωση αναφέρει ότι ‘η με έντονο και απροκάλυπτο τρόπο παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου στην πολιτική και την κομματική ζωή του τόπου, βλάπτει το θεσμό της Εκκλησίας, τον οποίο ο ίδιος έχει θεσμική υποχρέωση να προασπίσει’». Κι όμως ο κυπριακός κλήρος είναι τόσο χαμηλά στη συνείδηση του κόσμου, που ο πόλεμος μαζί του θα ήταν ένας περίπατος.
—-Η Αριστερά υποχωρεί ακόμη και σε θέματα ατομικών δικαιωμάτων, ακόμη και όταν τα γεγονότα συνωμοτούν υπέρ της προώθησής τους. Η αποκάλυψη των πολυάριθμων σκανδάλων ομοφυλοφιλίας και γενικά σεξουαλικών παρεκτροπών του κυπριακού κλήρου, δεν αποθαρρύνουν την Εκκλησία να εμποδίζει με φαρισαϊσμό τον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας. Η εξευτελιστική σύλληψη τον Οκτώβρη του 2011, τ. υπουργού Οικονομικών του υπερπατριώτη Τάσου Παπαδόπουλου στα κατεχόμενα (!), κατηγορούμενου για συμμετοχή του σε επί χρήμασι ερωτικό πάρτυ με (γράφτηκε ανήλικους, αλλά δεν επιβεβαιώθηκε επίσημα) Τουρκοκύπριους(!), που έκανε το γύρω του κόσμου μαζί με σχετικές φωτογραφίες σύλληψης του υπουργού με δυο νεαρούς, αποκάλυψε ολόγυμνη την παραδοσιακή «ηθικολογική» και «πατριωτική» υποκρισία.
—-Το ΑΚΕΛ δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, παρά τη στήριξη που έχει και από άλλα κόμματα: «Τον κοινωνικό ρατσισμό βιώνουν καθημερινά ομοφυλόφιλοι στη Κύπρο ….τα ομοφυλοφιλικά άτομα δέχονται επιθέσεις ψυχολογικές και σωματικές περιθωριοποιούνται και παραβιάζονται τα ανθρώπινα τους δικαιώματα…Τα στοιχεία της έρευνας άκουσαν σήμερα οι βουλευτές της επιτροπής ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Βουλής….Η βουλευτής του Δημοκρατικού Συναγερμού Στ.Κυριακίδου τόνισε την ανάγκη διενέργειας εθνικού σχεδίου δράσης.Την ανάγκη αλλαγής της νομοθεσίας επεσήμανε η βουλευτής του ΑΚΕΛ Στ.Μισιαούλη. Η Ρ.Μαυρονικόλα της ΕΔΕΚ τόνισε ότι θα πρέπει να προστατευτούν τα ομόφυλα ζευγάρια. Και συμπλήρωσε ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό το ότι άνοιξε η συζήτηση αυτού του θέματος..» (ant1iwo.com/ 22.10.2012). Σημειώνω πως το νησί της θρησκευτικής υποκρισίας (πρώην νησί της Αφροδίτης), μετά την καταδίκη του το 1993 από το ΕΔΑΔ, είχε αναγκαστεί επιτέλους το 1998 για να γίνει δεκτό στην Ε.Ε. να αποποινικοποιήσει την άσκηση της ομοφυλοφιλίας μεταξύ ενηλίκων σε ιδιωτικό χώρο.
—-Η στάση του ΑΚΕΛ θυμίζει και εδώ τη συντηρητική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, που πέρασε στις δυο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις δεξιότερα του ΠΑΣΟΚ στο θέμα αυτό, αφαιρώντας στα μουλωχτά το σύμφωνο συμβίωσης από την προεκλογική του εκστρατεία και τώρα ως αξιωματική αντιπολίτευση και από τις (σπάνιες είναι η αλήθεια) νομοθετικές του προτάσεις. Κι όμως το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές το 2009 έχοντας το ως προεκλογική του εξαγγελία, γεγονός που αποδεικνύει ότι και εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φοβάται την κοινωνία. Το πιθανότερο είναι πως εκτελεί σιωπηλό συμβόλαιο με την Εκκλησία, η οποία θέλει την ομοφυλοφιλία σε παρανομία, για να χειραγωγεί με καλλιέργεια ενοχών τους ανθρώπους, για να μπορεί να στρατολογεί απελπισμένους από την περιθωριοποίηση ομοφυλόφιλους νέους, που βρίσκουν καταφύγιο στα μοναστήρια της και κρυψώνα στα ράσα και στην αγαμία του ανώτερου κλήρου της.
—-Η αριστεροσύνη του κ. Χριστόφια εκδηλώνεται με αλμυρά δάκρυα σαν κι αυτά της κεντροδεξιάς Ιταλίδας υπουργίνας μπροστά στις κάμερες: «Συγκινημένος βαθιά, με δάκρυα στα μάτια, ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας εξήγησε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε η διαπραγμάτευση του κυπριακού μνημονίου και το δίλημμα που ο ίδιος κλήθηκε να αντιμετωπίσει….». Ο κ.Χριστόφιας είναι μια γραφική φιγούρα, συμπαθής άνθρωπος, ολοφάνερα όμως ανεπαρκής για το ρόλο που κλήθηκε να παίξει. Νομίζω πως έχει προδιαγράψει την κυβερνητική πορεία που θα ακολουθήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, αν πάρει αυτοδυναμία ή έστω συγκυβερνήσει όπως ελπίζει ο κ.Μπαλάφας (‘Free Sunday’, 15.12) με τα υπολείμματα της «λαϊκής Δεξιάς», του κ.Καμμένου. Μόνο που επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραλάβει ερείπια, η κυβερνητική του τροχιά που θα διαψεύσει τις ελπίδες και τις υποσχέσεις θα είναι σύντομη. Είναι νομίζω αξιοσημείωτο το γεγονός ότι παρά τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, παρά τα πρωτοφανή αντιλαϊκά οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης του υπερσυντηρητικού Σαμαρά που διολισθαίνει και σε αυταρχισμό και παρά την αδυναμία της (μάλλον την άρνησή της) να χτυπήσει τη διαφθορά και τη φοροκλοπή, πέρα από κάποιες κινήσεις (ΣΔΟΕ σε μητροπολίτες, Λαυρεντιάδης, Βωβός), που προς το παρόν κινούνται στα όρια του θεάματος, ο ούριος άνεμος που αναγκαστικά πνέει για το ΣΥΡΙΖΑ, δεν λέει να του φουσκώσει τα εκλογικά του ποσοστά και ο αρχηγός του βαθμολογείται από τους πολίτες στην πρωθυπουργική ικανότητα κάτω ακόμη και από τον κ.Σαμαρά. Προφανείς αιτίες για όλα αυτά είναι η απουσία κάποιας εναλλακτικής πορείας, η έλλειψη αξιόπιστων συμμάχων, το ψάρεμα στα θολά νερά, η προφανής μετριότητα των στελεχών, η συντηρητική στροφή σε μια σειρά ώριμων για επίλυση κοινωνικών προβλημάτων, η κραυγαλέα ασυνέπεια (προδόθηκε ακόμη και η απλή αναλογική), το φλερτ με την ακροδεξιά, η άρνηση κάθε αριστερής μεταρρύθμισης, οι προκλητικοί ηθικοί συμβιβασμοί και οι συγκαλύψεις σκανδάλων (κραυγαλέα η περίπτωση Τσουκάτου), η στήριξη της μικρομεσαίας φοροδιαφυγής, η στείρα παγερή αδιαφορία για κάθε θετική προσπάθεια (μερική αφύπνιση του ΣΔΟΕ), η άκριτη πλειοδοσία σε αμαρτωλά συντεχνιακά προνόμια, η απουσία κοινού κομματικού πολιτικού λόγου, η αδιαφορία για κατάθεση εναλλακτικών προτάσεων, και οι αμετροέπειες του προέδρου και πολλών στελεχών. Η Αριστερά έχασε την αθωότητά της και μάλιστα χωρίς κανένα λόγο, χωρίς καμία προοπτική, απλά για να ικανοποιηθούν πρόσκαιρα προσωπικές μωροφιλοδοξίες, πριν να τις γκρεμοτσακίσει η ωμή πραγματικότητα.
Επιστρέφω στην καρτουνίστικη φιγούρα του κ.Χριστόφια, που τον βρίσκουμε να εκφωνεί δεκάρικο με αφόρητα μουχλιασμένες κοινοτοπίες προς τιμήν κάποιου Κύπριου παπά, πράγμα που πήρε στα κυπριακά ΜΜΕ διαστάσεις αξιομνημόνευτου γεγονότος:
—-Η Αριστερά λοιπόν πάσχει κι εδώ και εκεί σοβαρά. Αν ο ρόλος της απέναντι στο δεξιό αυταρχικό κράτος του 1950 ήταν ξεκάθαρος, σήμερα τα προβλήματα είναι περίπλοκα και ζητούν βασανιστικά επεξεργασμένες λύσεις. Το πολιτικό προσωπικό της Αριστεράς κινείται στα όρια του αυτοσχεδιασμού, του τυχοδιωκτισμού, των ατομικών στρατηγικών και της γραφικότητας, η επικαιροποίηση των μαρξιστικών αρχών είναι ανύπαρκτη, εναλλακτικό σχέδιο και σοβαρή κριτική στάση απέναντι στα μνημόνια δεν υπάρχουν. Ένας παλιομοδίτης εθνικιστής πολιτικός, όχι άμοιρος ευθυνών για το κατάντημά μας, ο κ.Σαμαράς, καταφέρνει, ενισχυμένος από τον αχαρακτήριστο κ.Βενιζέλο και από το γραφικό κ.Κουβέλη, παρά τις κωλοτούμπες του και τον καταιγισμό των αντιλαϊκών του μέτρων, να θεωρείται δημοσκοπικά καταλληλότερος από έναν άφθαρτο νεαρό, που πιστεύει ότι κολακεύοντας αστυνομικούς, στρατιωτικούς, δικαστές, μητροπολίτες, φαρμακοποιούς, γιατρούς, εφοριακούς, συγγενείς βουλευτών και ταβερνιάρισσες που κλέβουν την εφορία, θα διαχειριστεί αποτελεσματικά την εξουσία με σύμμαχο το θίασο του κ.Καμμένου, με τον οποίο η μόνη συμφωνία είναι η κατάργηση των μνημονίων και μετά γαία πυρί μιχθήτω. Aπορώ όμως πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προσποιείται πως δεν ξέρει ότι στην Κύπρο, ο εκεί ΣΥΡΙΖΑ (το αδελφό ΑΚΕΛ) οδήγησε το νότιο τμήμα του νησιού στο ΔΝΤ; Γιατί δεν σπεύδει να του δώσει τη μαγική συνταγή της κατάργησης των μνημονίων, τώρα μάλιστα που η Κύπρος είναι ακόμη στα ρηχά του ΔΝΤ; Κάτι όφειλε να μας είχε πει γι’αυτό, τι έφταιξε, γιατί αυτή η περίεργη σιωπή μου θυμίζει το ΚΚΕ που αποδίδει την πτώση του ‘Υπαρκτού’ σε αόριστα «λάθη» και σε διεθνείς συνωμοσίες.
…
ΥΓ
Το μπλογκ του κ.Λαφαζάνη (25/12), με μαστίγιο και με καρότο και με πολύ αμηχανία κατά του κύπριου Προέδρου: