 |
| erodotos.wordpress.com |
Μπλε τραπεζάκι καφενείου, ψάθινες καρέκλες, κάτω απ’ τον παχύ ίσκιο της παλιάς μουριάς. Η παρέα βρίσκεται στο δεύτερο καραφάκι ούζο και η κουβέντα προχωράει κυματιστά..πότε ανάβουν τα αίματα, πότε τους πιάνει η αποχαύνωση του ελληνικού καλοκαιρινού μεσημεριού και, τότε, ακούγονται
μόνο τα εξαντλημένα τζιτζίκια. Θέμα συζήτησης, τι άλλο απ’ την κρίση, την επερχόμενη φτώχεια, τα χαράτσια, τους μετανάστες, το γενικότερο ξεπεσμό της ελληνικής κοινωνίας.
Πολύ συνηθισμένο, θα πει κάποιος. Ξενέρωτο και κουραστικό, θα πουν άλλοι. Ευτυχώς, ακόμα υπάρχει κι ένας ικανός αριθμός συμπατριωτών που το θεωρεί το μοναδικό αξιόλογο θέμα συζήτησης.
Το κακό είναι ότι μένουμε μόνο στη συζήτηση∙ ότι η οργή μας είναι τόσο παθητική, που μοιάζει υποκριτική, που μοιάζει με αποδοχή. Μπορεί να φταίει το κλίμα..είναι το καλοκαίρι για επανάσταση? Ο Έλληνας θα κάνει τα μπάνια του, θα πιει τα ουζάκια του, όπως η παρέα κάτω απ΄τη μουριά και θα ελπίζει ότι τα πράγματα θα φτιάξουν ή στη χειρότερη, ότι θα επηρεάσουν όλους εκτός απ’ αυτόν. Πιστεύει ότι έκανε το καθήκον του, ότι διαμαρτυρήθηκε αρκούντως, βάζοντας την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι του και στο προφίλ του στο facebook, βλαστημώντας τα αεροπλάνα που τον ψεκάζουν, επικροτώντας τη βία κατά των μεταναστών που του κλέβουν τις δουλειές, με τις οποίες δεν υπήρχε ούτε μία πιθανότητα να ασχοληθεί, καθότι είναι ανώτερο ον.
Όλοι απορούμε πώς γίνεται να αντέχουμε ακόμα τον ξεπεσμό της κοινωνίας μας, πώς τα βγάζουμε πέρα με τόσα χαράτσια, πώς δεν ξεσηκώνεται κανείς! Ποιος να ξεσηκωθεί? Αυτός που τρέμει μήπως χάσει τα 50 ευρώ που έχει στην τράπεζα? Αυτός που περιμένει να βολέψει το παιδί του κι ας παίρνει 300 ευρώ μισθό κι ας δουλεύει 7 μέρες τη βδομάδα, χωρίς άδεια? Αυτός που αντιμετωπίζει ως εχθρούς του τους αναρχικούς και τους αριστερούς, που δεν έχει βγει ποτέ στο δρόμο μαζί τους, αλλά σχηματίζει λακκούβες στον καναπέ βλέποντας reality και τούρκικα??
Ο Λένιν έχει πει πως για να ξεσηκωθεί ένας λαός, πρέπει να προϋπάρξει ένα στάδιο προετοιμασίας, κατά το οποίο κανείς δεν θα μπορεί να κυβερνήσει και κανείς δε θα θέλει να κυβερνηθεί. Οι Έλληνες δεν έχουμε τέτοια διλήμματα. Ψηφίσαμε μια χαρά τους εκπροσώπους μας και συνεχίζουμε να τους στηρίζουμε.
Κακά τα ψέματα..δεν μπορούμε να πάμε από τη μια κατάσταση στην άλλη αυτόματα. Δε γίνεται να ευαισθητοποιηθούμε κοινωνικά (κυρίως) και πολιτικά, όταν απουσιάζαμε στις πιο κρίσιμες στιγμές των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων. Πού είμασταν όταν απολύονταν εργαζόμενοι, επειδή απεργούσαν? Πού είμασταν όταν απεργούσαν οι οδηγοί της ΕΘΕΛ για δημόσιες συγκοινωνίες και οι δάσκαλοι για δημόσια παιδεία???? όταν ψηφιζόταν το Μάαστριχτ και όταν ο Σημίτης μας έσπρωχνε να γίνουμε τζογαδόροι στο χρηματιστήριο?? Για να μην πάω πιο πίσω και αναρωτηθώ πού είμασταν όταν δολοφονούνταν ο Καλτεζάς, ο Τεμπονέρας, ο Αλέξης.
Είμασταν στην Ομόνοια και πανηγυρίζαμε που πήραμε τους Ολυμπιακούς. Είμασταν έξω απ΄τα εκλογικά κέντρα του ΠΑΣΟΚ , της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ.
Δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά από ανθρώπους που βρίζουν το υδροκέφαλο κράτος με τους περιττούς δημοσίους υπαλλήλους, μέχρι να διοριστούν τα δικά τους παιδιά!!!
Μα, θα πει κάποιος καλοπροαίρετος, πέρυσι δεν είμασταν κάθε μέρα στο δρόμο??
Ναι! Μουτζώνοντας τη βουλή και χτυπώντας κατσαρόλες!
Δεν τα αφορίζουμε όλα.. και το Σύνταγμα έπαιξε το ρόλο του. Μέσα από τις συνελεύσεις, βγήκαν συμπεράσματα και ακούστηκαν απόψεις και μάθαμε πολλά …όμως αυτό δεν μετουσιώθηκε σε κάτι δυναμικό, διαρκές και αποτελεσματικό. Αυτοί που μούτζωναν ψήφισαν αυτούς που μούτζωναν. Λυπούμασταν τα σπασμένα μάρμαρα της Μ. Βρεττάνιας και το καμμένο «Αττικόν». Και μετά από λίγο καιρό βάλαμε στη βουλή τα παιδιά του Αδόλφου!!
Και τώρα τι κάνουμε?? Βρίζουμε τους πάντες και τα πάντα. Πήγαμε διακοπές, γυρίσαμε στις δουλειές μας –όσοι έχουμε ακόμα-και περιμένουμε την εικοσιτετράωρη απεργία της ΓΣΕΕ. Zούμε τη μίζερη καθημερινότητά μας, ενώ πέφτουν απ΄ τα μπαλκόνια συνάνθρωποί μας…ενώ λιποθυμούν στις ουρές των φαρμακείων οι γονείς μας..ενώ κλείνουν νοσοκομεία και σχολεία…ενώ εξολοθρεύονται λαοί στο όνομα της ειρήνης….
Ας κόψουμε το δέντρο που μας κρύβει το δάσος. Ας δείξουμε πως έχουμε αξιοπρέπεια και ανθρωπιά. Ας αγωνιστούμε να διώξουμε τη σαπίλα και να αλλάξουμε ριζικά ό,τι μας έκανε «ανθρωπάκια», που κοιτάζουν μόνο το συμφέρον και το βόλεμα.
Ο Ν. Μπογιόπουλος λέει στο βιβλίο του πως στα κινέζικα η λέξη «κρίση» αποδίδεται με δύο ιδεογράμματα που συμβολίζουν την ευκαιρία και τον κίνδυνο. Ο κίνδυνος είναι προ των πυλών….αν όχι μέσα στα σπίτια μας. Μήπως τώρα είναι η ευκαιρία να κάνουμε τη ζωή μας ανθρώπινη και αξιοπρεπή??
Μαρτίνη Θεοδώρου
φιλόλογος
Τέλος Συζήτησης