Γράφει ο Ιαπετός
Η ελλαδική πολιτική ηγεσία, από την σύγχρονη ίδρυση τού ελληνικού κράτους και εντεύθεν, δεν κατόρθωσε, εξαίρεση Βενιζέλος, να θέσει γενικούς στρατηγικούς στόχους, μεγαλεπήβουλους, διορατικούς, παράτολμα πραγματοποιήσιμους, στοχευμένους και στρατευμένους στο θυμικό συνειδητό και ασυνείδητο του Ελληνα.
Πολιτικοί, κράτος, πλουτοκρατία, δημοσιοϋπαλληλία, ελεύθεροι επαγγελματίες
κ.ο.κ. κατευθύνονται και κινούνται με τη νοοτροπία του παρασιτικού καταναλωτισμού.
Η χαλαρή κοινωνική συνομάδωση που ονομάστηκε ελληνική αστική τάξη, δεν κατόρθωσε ποτέ να δημιουργήσει γηγενή και αυτοτελή αστικό πολιτισμό. Η θέση της χώρας μας στον διεθνή καταμερισμό της υλικής και πνευματικής εργασίας βρίσκεται σέ ασήμαντη θέση, παρά τα θρυλούμενα από μερικούς. Υποπαραγωγική και χρονίως εξαρτημένη από την ξένη προστασία, η Ελλάδα ήταν επόμενο νά διολισθήσει στον παρασιτισμό. Ακόμη και η νεοελληνική ιδεολογία, ο τρόπος δηλαδή που κατανοούμε τόν εαυτό μας, είναι εν μέρει προϊόν εισαγωγής.
Η ιστορία διδάσκει, ότι το όνειρο και η τόλμη είναι η κινητήρια δύναμη που μπορεί να οδηγήσει οργανωμένες ανθρώπινες ομάδες να ξεπεράσουν την απάθεια μιάς μεγάλης χρονικής τους στασιμότητας και αέναης ανακύκλωσης της καθημερινότητάς τους, οδηγώντας τους στην ιστορική πρωτοπορία ή και στον αφανισμό τους.
Ελληνικός αποικισμός, Κύρος και Περσία, Μ. Αλέξανδρος και Έλληνες, Ρώμη, Ρωμανία, ορδές Οσμανλήδων, Μογγόλοι του Τζέγκις Χάν, Κολόμβος και Ισπανοί, Άγγλοι και αυτοκρατορία, ΗΠΑ κ.λ.π.. Η Ιστορία διδάσκει, ότι δεν είναι το μέγεθος ενός λαού το κατ' ανάγκην καθοριστικό για την παρουσία του στο ιστορικό δρώμενο τής ανθρωπότητας. Είναι η λαϊκή μέθη, πίστη και το χρονικό παράθυρο, που επιτρέπει την παρουσία των λαών και το σφράγισμα ή στιγμάτισμα τής εθνικής τους και ανθρώπινης ιστορίας.
Το σημερινό οικονομικό πρόβλημα ακουμπά την μακαριότητα του σύγχρονου Ελληνα και καταποντίζει την συνηθισμένη του καθημερινότητα της εύκολης κατανάλωσης. Το μέλλον διαγράφεται ζοφερό και αυτό ελλείψει στρατηγικού εθνικού στόχου. Μπόρα είναι και θα περάσει, σαν έκφραση, δείχνει και την πλήρη απουσία εθνικού οράματος-στόχου.
Ο Ελληνας δεν έχει πιά στόχο.
Ζει μόνο για το σήμερα και όχι και για το αύριο.
Τον απασχολεί η ρυτίδα της σημερινής ευδαιμονίας και ατεκνίας (μεταφορικά) και όχι ο κόπος να δημιουργήσει ζωή (μεταφορικά καί κυριολεκτικά) και να αποβιώσει πλήρης ημερών.
Προτιμά το νέον και αποφεύγει τον ήλιο.
Προτιμά το υπνωτικό χάπι και όχι τον ζωοδότη ύπνο.
Προτιμά την άοκνη και άχαρη καταναλωτική ευδαιμονία και όχι την ευτυχία τής ανθρώπινης δημιουργίας.
Το πρόβλημα της χώρας, ανέκαθεν, ήταν εξόχως κοινωνικό. Άρα εξόχως πολιτικό. Καταδικάστηκε η χώρα και ο Ελληνας να ζει την μιζέρια μιάς αενάως ανανεούμενης παρασιτικής και πνευματικής δούλωσης, από την κυρίαρχη ελλαδική αστική τάξη. Δεν είναι τυχαίο, ότι θαυμάζουμε και πιθηκίζουμε, ότι η διεθνική εξουσία μας σερβίρει. Εκλάμψεις ατόμων (του πνεύματος και της πολιτικής) εντάσσονται και παραμορφώνονται οικτρά στην λοβοτομημένη μας ύπαρξη.
Θέλουμε νά ονειρευθούμε και δεν μπορούμε.
Θέλουμε να τρέξουμε και δεν μας αφήνουν.
Θέλουμε να ζήσουμε ως Ελληνες και δεν μπορούμε.
Θέλουμε την πραγματική μας Ιστορία και μας δίνουν το είδωλό της.
Δωρίζουμε ζωή, για να δημιουργήσουμε αυριανούς δούλους.
Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Ολοι μας. Πλούσιοι και φτωχοί. Πληβείοι καί Πατρίκιοι. Είστε ευχαριστημένοι με αυτό, που σας έχει επιβληθεί και βιώνουμε; Αν ναι, συνεχίστε το. Αν όχι, αλλάξτε το. Και αν δεν το καταφέρουμε, να μπορούμε να πούμε στά παιδιά μας ότι προσπαθήσαμε.
Όσο και να μας πονάει, αυτές είναι οι γενικές διαπιστωτικές συντεταγμένες τού ελληνικού προβλήματος.
Με λύπη μου επίσης διαπιστώνω, ότι οι περισσότερες κινήσεις τού πολιτικού κόσμου (ιδιαίτερα της ονομαζόμενης αριστεράς), στρέφονται με έκδηλη αγωνία στήν κατεύθυνση διάσωσης αυτού τού παρασιτικού καταναλωτισμού. Μετά ενοχλεί πού ο κόσμος στην απελπισία του στρέφεται σε συμμορίες τύπου χρυσής αυγής και οι νεότεροι σε μεσιανικά αναρχοαριστερίστικα γκρουπούσκουλα, που υπόσχονται την βία και την κοινωνική κτηνωδία.
Εδώ φτάσαμε, λόγω ελλείψεως εθνικής αφήγησης-στόχου.
Η τωρινή εθνική αφήγηση-στόχος περιορίζεται στό δίλημμα:
Ένα διαρκές μνημόνιο που θα μας εξευτελίζει καθημερινά ή μια πτώχευση που θα μας οδηγήσει δεκαετίες πίσω!
Αυτό τό δίλημμα πρέπει να ξεπεραστεί οσονούπω. Πρέπει να υποβιβασθεί σε σκαλοπάτι εθνικής αφήγησης-στόχου και όχι σε εθνικό στόχο. Είναι μεν δύσκολο να πείσεις ένα πεινασμένο ότι πάμε κάπου και θα φθάσουμε, αλλά είναι πιό εύκολο από την θολή υποψία της επέλπιδας υπόσχεσης.
Η Ελλάδα πρέπει να σηκωθεί όρθια και να διεκδικήσει.
Να αρνηθεί να υποκύψει σε πολιτικές που εξυπηρετούν μια χούφτα κερδοσκόπους.
Να στείλει ένα σαφέστατο μήνυμα: δεν ζητάμε από κανένα να μας χαρίσει ό,τι δικαιούται, αλλά ούτε πρόκειται να χαρίσουμε σε κανέναν ό,τι μας ανήκει.
Διαφορετικά ο δρόμος θα είναι μακρύς και επώδυνος.
Πολύ φοβούμαι και πολύ ταπεινωτικός.
Η ταπείνωση, στην ουσία της, δεν ήρθε ακόμα. Ελπίζω να μην έρθει ποτέ...
http://kostasxan.blogspot.gr
