http://sotosblog.wordpress.com
Κάτι μου λέει ότι δεν έχουμε πλήρη επίγνωση του βαθμού μοιρολατρίας που μας κατατρύχει. Για να το συνειδητοποιήσει κανείς, αρκεί να παρατηρήσει πώς η όλη διαμαρτυρία –ρητή και άρρητη– έχει στραφεί πια κατά των νέων μέτρων, παγιώνοντας ταυτοχρόνως έτσι ό,τι μας έχει ήδη πέσει στο κεφάλι.
Έκοντες-άκοντες, έχουμε, φαίνεται, συμφιλιωθεί με όλες τις εφαρμοσθείσες απαιτήσεις των δανειστών, σωρευτικά από εποχής απίθανου με το μουστάκι και την ταμπλέτα μέχρι σήμερα. (Και να μην το παραβλέπουμε: ο τύπος αυτός κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος, παριστάνοντας μάλιστα και τον καθηγητή, για ξεκάρφωμα και προστασία –για όσους χάφτουν.)
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι αύριο τρελαίνεται ο Τόμσεν –που ήδη γυαλίζει το μάτι του, αν έχετε προσέξει. Μαζί του τρελαίνονται η Μέρκελ, η Λαγκάρντ και όλη η συμμορία τους. Και λένε: «Εντάξει ρε παιδιά, χαλάλι. Δεν πειράζει. Δεν θέλουμε άλλα μέτρα. Καλά είμαστε ως εδώ. Είδαμε ότι είσαστε και καλά παιδιά –ζωή νάχει ο Επαίτης σας– τέλος το μαρτύριο.» Αναμφισβήτητα, ένα κάποιο «ουφ» θα υπάρξουν πολλοί που θα το εκστομίσουν, έτσι δεν είναι; Αυτό τι σημαίνει; Ότι είμαστε καλά μέχρι εδώ; Ένα είδος «πάλι καλά»; Κάτι σαν «από τα ντιπ κι ολότελα…»; Και δεν πειράζει, ρε αδέρφια, θα το ξαναχτίσουμε;
Για να το ξανασκεφτούμε λιγάκι, για να το ξανασκεφτούμε… Για να ξανασκεφτούμε για ποιο πράγμα ακριβώς διαμαρτυρόμαστε –μέσα μας κι απέξω μας. Γιατί όσο δεν το ξανασκεφτόμαστε θα ισχύει το ανέκδοτο με τον Αχμέτ. Ποιο ανέκδοτο; Α! Δεν σας έχω πει το ανέκδοτο με τον Αχμέτ; Άμα δεν σας έχω πει το ανέκδοτο με τον Αχμέτ, δεν σας έχω πει τίποτε. Θα σας το πω, λοιπόν, τώρα, αφού μάλιστα είδα χθες ότι σας αρέσουν τα ανέκδοτα.
Επί Τουρκοκρατίας, που λέτε, πιάσανε έναν Έλληνα να έχει συνάψει σχέσεις με την κόρη του Σουλτάνου. Συνελήφθη επ’ αυτοφώρο εν ώρα ερωτικών περιπτύξεων -in flagrante delicto, που λένε και οι νομικοί- και προσήχθη ενώπιον του Κατή. Περαιωθείσης της ακροαματικής διαδικασίας, ο Κατής απεφάνθη: «Ο γκιαούρης θα υποστεί ό,τι υπέστη από τον ίδιο η κόρη του Σουλτάνου. Να τον περιλάβει ο Αχμέτ!» Εμφανίζεται ο θηριωδών διαστάσεων Αχμέτ, αρπάζει τον άρτι καταδικασθέντα, τον χώνει κάτω από τη μασχάλη του και τον σέρνει στο θάλαμο αναμονής, ώσπου να τελειώσουνε οι άλλες δίκες του πινακίου. Απέμεναν ακόμη τέσσερις κατηγορούμενοι για άλλες υποθέσεις οι οποίοι, για να μην πολυλογούμε, μέχρι το τέλος της ημέρας καταδικάσθηκαν όλοι σε θάνατο δια καρατομήσεως. Τους αρπάζει, λοιπόν, και αυτούς ο Αχμέτ, όλους μαζί κεφαλοκλείδωμα κάτω από τη μασχάλη και τους πάει για να εκτελέσει τις ποινές. Καθ’ οδόν ακούγεται κάπου ανάμεσα από τους μελλοθάνατους η πνιγμένη φωνή του γκιαούρη: «Αχμέτ, να μη ξεχνιόμαστε με την ποινή του καθενός, εντάξει;»
Έτσι που λέτε με τον Αχμέτ. Έτσι και με τα μέτρα.
Κάτι μου λέει ότι δεν έχουμε πλήρη επίγνωση του βαθμού μοιρολατρίας που μας κατατρύχει. Για να το συνειδητοποιήσει κανείς, αρκεί να παρατηρήσει πώς η όλη διαμαρτυρία –ρητή και άρρητη– έχει στραφεί πια κατά των νέων μέτρων, παγιώνοντας ταυτοχρόνως έτσι ό,τι μας έχει ήδη πέσει στο κεφάλι.
Έκοντες-άκοντες, έχουμε, φαίνεται, συμφιλιωθεί με όλες τις εφαρμοσθείσες απαιτήσεις των δανειστών, σωρευτικά από εποχής απίθανου με το μουστάκι και την ταμπλέτα μέχρι σήμερα. (Και να μην το παραβλέπουμε: ο τύπος αυτός κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος, παριστάνοντας μάλιστα και τον καθηγητή, για ξεκάρφωμα και προστασία –για όσους χάφτουν.)
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι αύριο τρελαίνεται ο Τόμσεν –που ήδη γυαλίζει το μάτι του, αν έχετε προσέξει. Μαζί του τρελαίνονται η Μέρκελ, η Λαγκάρντ και όλη η συμμορία τους. Και λένε: «Εντάξει ρε παιδιά, χαλάλι. Δεν πειράζει. Δεν θέλουμε άλλα μέτρα. Καλά είμαστε ως εδώ. Είδαμε ότι είσαστε και καλά παιδιά –ζωή νάχει ο Επαίτης σας– τέλος το μαρτύριο.» Αναμφισβήτητα, ένα κάποιο «ουφ» θα υπάρξουν πολλοί που θα το εκστομίσουν, έτσι δεν είναι; Αυτό τι σημαίνει; Ότι είμαστε καλά μέχρι εδώ; Ένα είδος «πάλι καλά»; Κάτι σαν «από τα ντιπ κι ολότελα…»; Και δεν πειράζει, ρε αδέρφια, θα το ξαναχτίσουμε;
Για να το ξανασκεφτούμε λιγάκι, για να το ξανασκεφτούμε… Για να ξανασκεφτούμε για ποιο πράγμα ακριβώς διαμαρτυρόμαστε –μέσα μας κι απέξω μας. Γιατί όσο δεν το ξανασκεφτόμαστε θα ισχύει το ανέκδοτο με τον Αχμέτ. Ποιο ανέκδοτο; Α! Δεν σας έχω πει το ανέκδοτο με τον Αχμέτ; Άμα δεν σας έχω πει το ανέκδοτο με τον Αχμέτ, δεν σας έχω πει τίποτε. Θα σας το πω, λοιπόν, τώρα, αφού μάλιστα είδα χθες ότι σας αρέσουν τα ανέκδοτα.
Επί Τουρκοκρατίας, που λέτε, πιάσανε έναν Έλληνα να έχει συνάψει σχέσεις με την κόρη του Σουλτάνου. Συνελήφθη επ’ αυτοφώρο εν ώρα ερωτικών περιπτύξεων -in flagrante delicto, που λένε και οι νομικοί- και προσήχθη ενώπιον του Κατή. Περαιωθείσης της ακροαματικής διαδικασίας, ο Κατής απεφάνθη: «Ο γκιαούρης θα υποστεί ό,τι υπέστη από τον ίδιο η κόρη του Σουλτάνου. Να τον περιλάβει ο Αχμέτ!» Εμφανίζεται ο θηριωδών διαστάσεων Αχμέτ, αρπάζει τον άρτι καταδικασθέντα, τον χώνει κάτω από τη μασχάλη του και τον σέρνει στο θάλαμο αναμονής, ώσπου να τελειώσουνε οι άλλες δίκες του πινακίου. Απέμεναν ακόμη τέσσερις κατηγορούμενοι για άλλες υποθέσεις οι οποίοι, για να μην πολυλογούμε, μέχρι το τέλος της ημέρας καταδικάσθηκαν όλοι σε θάνατο δια καρατομήσεως. Τους αρπάζει, λοιπόν, και αυτούς ο Αχμέτ, όλους μαζί κεφαλοκλείδωμα κάτω από τη μασχάλη και τους πάει για να εκτελέσει τις ποινές. Καθ’ οδόν ακούγεται κάπου ανάμεσα από τους μελλοθάνατους η πνιγμένη φωνή του γκιαούρη: «Αχμέτ, να μη ξεχνιόμαστε με την ποινή του καθενός, εντάξει;»
Έτσι που λέτε με τον Αχμέτ. Έτσι και με τα μέτρα.
