Δεν το χωράει ο νους μου ότι ενώ ο κοσμάκης λιμοκτονούν και αυτοχειριάζονται, εσείς το τραβάτε ο ένας από δω, η άλλη από κει κι’ ο τρίτος παραπέρα.
Και χάσκει από κάτω το πόπολο, με τα καμώματα σας κι αναρωτιόμαστε εμείς, οι εξανδραποδισμένοι
Έλληνες, αν τελικά ρε παιδί μου, αξίζει να δώκουμε τη λαϊκή μας δύναμη και το πάθος μας και τη ζωή μας, σε κάτι τέτοιους ηγέτες σαν εσάς, που βάνετε μπροστά από το εθνικό συμφέρον, τα ψηφαλάκια των κομμάτων σας.
Και τι στόχο έχει μωρέ, να μαζώχνεστε άλλοι στην Κάνιγκος, άλλοι στο Μουσείο και άλλοι να βαδίζετε ως τη Γερμανική πρεσβεία και μετά όλοι μαζί να παραπονιέστε πως ο λαός την έχει αράξει στους καναπέδες και παρακολουθεί αμίλητος τους δημίους του?
Σάμπως βγήκατε εσείς να του δείξετε και να του αποδείξετε πως οι καιροί δεν σηκώνουνε πια μαλαγανιές και αερολογίες?
Αρθρώσατε ποτέ σας τον λόγο τον έντιμο, την υστάτη πρόκληση για ανένδοτους αγώνες?
Ενωθήκατε ποτέ σας, όλοι και όλες μαζί, να κατεβείτε κάτου στους λεηλατημένους, να τους μιλήσετε στις γειτονιές, να τους μοιράσετε δυο δεκάρες ελπίδα, να τους πλερώσετε έναν δικηγόρο για να σώσουν το σπίτι τους, να τους βρείτε έναν γιατρό που τους ξωπετάνε από τα νοσοκομεία γιατί λέει είναι ανασφάλιστοι ή ακόμα-ακόμα να τους οδηγήσετε με το στανιό σε μιαν εφορία, να μπούνε μέσα να τα κάμουνε μπάχαλο, να τρομάξουνε και τα παπαγαλάκια της εξουσίας, που τον δουλεύουνε τον Έλληνα αλλά τούρκα?
Αλλά μου είστε όλοι και όλες σας, με το σεις και με το σας.
Κι αντί να ξεσηκώνετε τους άθλιους, που δεν έχουνε πια να χάσουνε ούτε το βρακί τους, βγαίνετε στα κανάλια της εξουσίας και συζητάτε «πολιτισμένα» με τους κολαούζους της διεθνούς γραβατοπειρατείας και τους απευθύνεστε και στον ενικό – ναι Γιάννη μου, ναι Κώστα μου, ναι Σοφία μου - και περιμένετε μετά να σας δώσει βάση ο κοσμάκης και να συνταχθεί κάτω από τις χεσμένες σημαίες σας.
Αμ’ δε!
Καλά σας κάμει η νεολαία και όποτε ακούνε για συγκεντρώσεις και για «αγώνες», φτιάνουνε μπουρμπουλήθρες στο φραπέ τους.
Διότι λεβέντες μου [και λεβέντισσες] πώς να πιστέψει ο λεηλατημένος ανθρωπάκος ότι έχει μπει μπροστά το σχέδιο για τη μετατροπή της Ελλάδας σε Ινδοκίνα της Ευρώπης, όταν βλέπει εσάς να είσαστε έτσι κουλ και αντί να συσπειρώνεστε και να ουρλιάζετε – «βγέστε ρε όλοι στους δρόμους, διότι εδώ χάνεται η πατρίδα» – μου πάτε και μου χωρίζεστε σε συγκεντρώσεις και παρασυγκεντρώσεις και περιφρουρούμενα μπλοκ και μου το παίζετε άνετοι στις τηλεοράσεις, λες και αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι η προαναγγελία του θανάτου της αλλά μια διεθνής φάρσα, όπου στο τέλος θα βγει ο σκηνοθέτης της παράστασης και θα μας ευχαριστήσει που συμμετείχαμε στο ανέβασμα της!
Τώρα θα μου πεις, υπάρχουνε και ιδεολογικές διαφορές.
Ο ένας λέει πρέπει να διώξουμε τους λαθρομετανάστες, η άλλη λέει όχι, εγώ γουστάρω να έχω μουσουλμάνους στην αυλή μου, ο παραδίπλα σκίζεται για τους δημοσίους υπαλλήλους, ο παραπέρα ωρύεται ότι πρέπει να κρεμαστούν άπαντα τα συνδικαλιστολαμόγια και δεν συμμαζεύεται.
Ε, και?
Φυσικά θα υπάρχουνε διαφορές.
Και ιδεολογικές και κοινωνικές και θρησκευτικές και οικονομικές και λογιστικές και σεξουαλικές και αμφισεξουαλικές και ότι να’ ναι. Αυτό παναπεί δημοκρατία. Να έχει το ελεύθερο ο καθένας να πιστεύει τα δικά του και όλοι μαζί να σεβόμαστε το διαφορετικό και το ανοίκειο, ασχέτως αν φρονούμε ότι πρέπει να το αλλάξουμε.
Αλλά εδώ καλοί μου αρχηγοί, δεν μιλάμε για την εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας.
Δεν μιλάμε καν για τη δημοκρατία σε ένα ανεξάρτητο και αξιοσέβαστο έθνος/κράτος, που το σέβονται και το υπολήπτονται πάντες οι γείτονες και οι γειτόνισσες.
Εδώ αδέρφια μου μιλάμε για τον εξανδραποδισμό μας.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν αγώνα περί ζωής ή θανάτου μιας ολόκληρης χώρας.
Οι συνθήκες που βιώνουμε σήμερις στον τόπο μας, καλοί μου ηγέτες [και ηγετίνες] είναι ουσιαστικά οι ίδιες που βιώσανε οι Έλληνες στην εποχή του 40. Με μόνη διαφορά, όπως θα έλεγε και ο Κλαούζεβιτς, που τώρα ο πόλεμος και η κατάκτηση διεξάγονται με άλλα μέσα.
Κι όπως τότε ενωθήκαμε οι Έλληνες τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις μας και συγκροτήσαμε ένα Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, έτσι οφείλουμε να πράξουμε και στην εποχή μας.
Και όπως τότε έμπαινες στην αντίσταση και δεν σε ένοιαζε αν ήσουνα κομμουνιστής ή εθνικόφρονας ή κεντροσοσιαλδημοκράτης, αλλά το μόνο που μέτραγε ήταν το αν είσαι Έλληνας – έτσι θα πρέπει να παραμερίσωμε τις διαφορές μας και σήμερα.
Κι αυτό είναι το δικό σας το ιστορικό χρέος σ’ αυτούς εδώ τους καιρούς, κύριοι και κυρίες των αντιμνημονιακών δημοκρατικών κομμάτων.
Να ενώσετε τους Έλληνες.
Όχι να τους διχάζετε, μαζώχνοντας τους στα τέσσερα διαφορετικά σημεία του ορίζοντα, επειδή τάχα μου ο ένας είναι κόκκινος, ο άλλος είναι πράσινος και ο τρίτος είναι εμπριμέ.
Εθνικοαποελευθερωτικό Αγώνα έχωμε μπροστά μας να διεξάγουμε.
Επανάσταση πρέπει να σηκώσουμε.
Όχι να επιμερίσουμε το πόσο βάρος πρέπει να σηκώσει ο καθένας μας από την αλυσίδα που θα μας φορέσουν!
Κι αν τέλος πάντων, με το καλό διώξουμε με τις κλωτσιές αυτούς εδώ τους συμμορίτες, που ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν το σχέδιο για τη μετατροπή της Ελλάδος σε Μαλαισία της Ευρώπης και όταν θα μπορούμε να πούμε ότι φτωχύναμε μεν αλλά κρατήσαμε το κεφάλι μας ψηλά, στα χαστούκια της ιστορίας και όταν πια θα διαφεντεύουμε εμείς τον τόπο μας κι όχι τίποτα λαμόγια της διεθνούς γραβατοπειρατείας, τότε – Ναι!
Τότε καλοί μου αρχηγοί και αρχηγίνες, μπορείτε ελεύθερα να βγάνετε τις ιδεολογικές σας διαφορές και εμείς να αποφασίσωμε με ποιον από όλους σας προτιμάμε να πάμε.
Αλλά μόνον τότε!
Όταν θα έχωμε ξωπετάξει και τις ύπατες αρμοστείες και τις τροϊκες και πάντα τα λυκόρνια που μας ρουφουν το αίμα και τους δωσίλογους που τώρα μας δείχνουνε στα μουλωχτά έναν-έναν, φορώντας τις μαύρες κουκούλες.
Γιατί τώρα, καλοί μου αρχηγοί είναι η ώρα να ξεκινήσετε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Είναι η ώρα να κάμετε επανάσταση κατά του κατακτητή.
Όχι πόλεμο [μεταξύ σας] για το ποιος ή ποια, θα πλασαριστεί καλύτερα στα έδρανα της κατοχικής βουλής…
Και χάσκει από κάτω το πόπολο, με τα καμώματα σας κι αναρωτιόμαστε εμείς, οι εξανδραποδισμένοι
Έλληνες, αν τελικά ρε παιδί μου, αξίζει να δώκουμε τη λαϊκή μας δύναμη και το πάθος μας και τη ζωή μας, σε κάτι τέτοιους ηγέτες σαν εσάς, που βάνετε μπροστά από το εθνικό συμφέρον, τα ψηφαλάκια των κομμάτων σας.
Και τι στόχο έχει μωρέ, να μαζώχνεστε άλλοι στην Κάνιγκος, άλλοι στο Μουσείο και άλλοι να βαδίζετε ως τη Γερμανική πρεσβεία και μετά όλοι μαζί να παραπονιέστε πως ο λαός την έχει αράξει στους καναπέδες και παρακολουθεί αμίλητος τους δημίους του?
Σάμπως βγήκατε εσείς να του δείξετε και να του αποδείξετε πως οι καιροί δεν σηκώνουνε πια μαλαγανιές και αερολογίες?
Αρθρώσατε ποτέ σας τον λόγο τον έντιμο, την υστάτη πρόκληση για ανένδοτους αγώνες?
Ενωθήκατε ποτέ σας, όλοι και όλες μαζί, να κατεβείτε κάτου στους λεηλατημένους, να τους μιλήσετε στις γειτονιές, να τους μοιράσετε δυο δεκάρες ελπίδα, να τους πλερώσετε έναν δικηγόρο για να σώσουν το σπίτι τους, να τους βρείτε έναν γιατρό που τους ξωπετάνε από τα νοσοκομεία γιατί λέει είναι ανασφάλιστοι ή ακόμα-ακόμα να τους οδηγήσετε με το στανιό σε μιαν εφορία, να μπούνε μέσα να τα κάμουνε μπάχαλο, να τρομάξουνε και τα παπαγαλάκια της εξουσίας, που τον δουλεύουνε τον Έλληνα αλλά τούρκα?
Αλλά μου είστε όλοι και όλες σας, με το σεις και με το σας.
Κι αντί να ξεσηκώνετε τους άθλιους, που δεν έχουνε πια να χάσουνε ούτε το βρακί τους, βγαίνετε στα κανάλια της εξουσίας και συζητάτε «πολιτισμένα» με τους κολαούζους της διεθνούς γραβατοπειρατείας και τους απευθύνεστε και στον ενικό – ναι Γιάννη μου, ναι Κώστα μου, ναι Σοφία μου - και περιμένετε μετά να σας δώσει βάση ο κοσμάκης και να συνταχθεί κάτω από τις χεσμένες σημαίες σας.
Αμ’ δε!
Καλά σας κάμει η νεολαία και όποτε ακούνε για συγκεντρώσεις και για «αγώνες», φτιάνουνε μπουρμπουλήθρες στο φραπέ τους.
Διότι λεβέντες μου [και λεβέντισσες] πώς να πιστέψει ο λεηλατημένος ανθρωπάκος ότι έχει μπει μπροστά το σχέδιο για τη μετατροπή της Ελλάδας σε Ινδοκίνα της Ευρώπης, όταν βλέπει εσάς να είσαστε έτσι κουλ και αντί να συσπειρώνεστε και να ουρλιάζετε – «βγέστε ρε όλοι στους δρόμους, διότι εδώ χάνεται η πατρίδα» – μου πάτε και μου χωρίζεστε σε συγκεντρώσεις και παρασυγκεντρώσεις και περιφρουρούμενα μπλοκ και μου το παίζετε άνετοι στις τηλεοράσεις, λες και αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι η προαναγγελία του θανάτου της αλλά μια διεθνής φάρσα, όπου στο τέλος θα βγει ο σκηνοθέτης της παράστασης και θα μας ευχαριστήσει που συμμετείχαμε στο ανέβασμα της!
Τώρα θα μου πεις, υπάρχουνε και ιδεολογικές διαφορές.
Ο ένας λέει πρέπει να διώξουμε τους λαθρομετανάστες, η άλλη λέει όχι, εγώ γουστάρω να έχω μουσουλμάνους στην αυλή μου, ο παραδίπλα σκίζεται για τους δημοσίους υπαλλήλους, ο παραπέρα ωρύεται ότι πρέπει να κρεμαστούν άπαντα τα συνδικαλιστολαμόγια και δεν συμμαζεύεται.
Ε, και?
Φυσικά θα υπάρχουνε διαφορές.
Και ιδεολογικές και κοινωνικές και θρησκευτικές και οικονομικές και λογιστικές και σεξουαλικές και αμφισεξουαλικές και ότι να’ ναι. Αυτό παναπεί δημοκρατία. Να έχει το ελεύθερο ο καθένας να πιστεύει τα δικά του και όλοι μαζί να σεβόμαστε το διαφορετικό και το ανοίκειο, ασχέτως αν φρονούμε ότι πρέπει να το αλλάξουμε.
Αλλά εδώ καλοί μου αρχηγοί, δεν μιλάμε για την εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας.
Δεν μιλάμε καν για τη δημοκρατία σε ένα ανεξάρτητο και αξιοσέβαστο έθνος/κράτος, που το σέβονται και το υπολήπτονται πάντες οι γείτονες και οι γειτόνισσες.
Εδώ αδέρφια μου μιλάμε για τον εξανδραποδισμό μας.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν αγώνα περί ζωής ή θανάτου μιας ολόκληρης χώρας.
Οι συνθήκες που βιώνουμε σήμερις στον τόπο μας, καλοί μου ηγέτες [και ηγετίνες] είναι ουσιαστικά οι ίδιες που βιώσανε οι Έλληνες στην εποχή του 40. Με μόνη διαφορά, όπως θα έλεγε και ο Κλαούζεβιτς, που τώρα ο πόλεμος και η κατάκτηση διεξάγονται με άλλα μέσα.
Κι όπως τότε ενωθήκαμε οι Έλληνες τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις μας και συγκροτήσαμε ένα Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, έτσι οφείλουμε να πράξουμε και στην εποχή μας.
Και όπως τότε έμπαινες στην αντίσταση και δεν σε ένοιαζε αν ήσουνα κομμουνιστής ή εθνικόφρονας ή κεντροσοσιαλδημοκράτης, αλλά το μόνο που μέτραγε ήταν το αν είσαι Έλληνας – έτσι θα πρέπει να παραμερίσωμε τις διαφορές μας και σήμερα.
Κι αυτό είναι το δικό σας το ιστορικό χρέος σ’ αυτούς εδώ τους καιρούς, κύριοι και κυρίες των αντιμνημονιακών δημοκρατικών κομμάτων.
Να ενώσετε τους Έλληνες.
Όχι να τους διχάζετε, μαζώχνοντας τους στα τέσσερα διαφορετικά σημεία του ορίζοντα, επειδή τάχα μου ο ένας είναι κόκκινος, ο άλλος είναι πράσινος και ο τρίτος είναι εμπριμέ.
Εθνικοαποελευθερωτικό Αγώνα έχωμε μπροστά μας να διεξάγουμε.
Επανάσταση πρέπει να σηκώσουμε.
Όχι να επιμερίσουμε το πόσο βάρος πρέπει να σηκώσει ο καθένας μας από την αλυσίδα που θα μας φορέσουν!
Κι αν τέλος πάντων, με το καλό διώξουμε με τις κλωτσιές αυτούς εδώ τους συμμορίτες, που ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν το σχέδιο για τη μετατροπή της Ελλάδος σε Μαλαισία της Ευρώπης και όταν θα μπορούμε να πούμε ότι φτωχύναμε μεν αλλά κρατήσαμε το κεφάλι μας ψηλά, στα χαστούκια της ιστορίας και όταν πια θα διαφεντεύουμε εμείς τον τόπο μας κι όχι τίποτα λαμόγια της διεθνούς γραβατοπειρατείας, τότε – Ναι!
Τότε καλοί μου αρχηγοί και αρχηγίνες, μπορείτε ελεύθερα να βγάνετε τις ιδεολογικές σας διαφορές και εμείς να αποφασίσωμε με ποιον από όλους σας προτιμάμε να πάμε.
Αλλά μόνον τότε!
Όταν θα έχωμε ξωπετάξει και τις ύπατες αρμοστείες και τις τροϊκες και πάντα τα λυκόρνια που μας ρουφουν το αίμα και τους δωσίλογους που τώρα μας δείχνουνε στα μουλωχτά έναν-έναν, φορώντας τις μαύρες κουκούλες.
Γιατί τώρα, καλοί μου αρχηγοί είναι η ώρα να ξεκινήσετε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Είναι η ώρα να κάμετε επανάσταση κατά του κατακτητή.
Όχι πόλεμο [μεταξύ σας] για το ποιος ή ποια, θα πλασαριστεί καλύτερα στα έδρανα της κατοχικής βουλής…
