http://2310net.wordpress.com
Αυτό το άρθρο θα είναι όπως οι ταινίες που έχουν παράλληλες ιστορίες οι οποίες συνδέονται με κάποιον τρόπο. Μισώ αυτή την κινηματογραφική τεχνοτροπία. Σήμερα το πρώτο μέρος, η απεργία.
Μέρος πρώτο: Η απεργία
Τελικά παρά τις από άμβωνος 2310 παραινέσεις μου, πήγα κόντρα στις πεποιθήσεις μου και κατέβηκα στην απεργία. Και όπως το συζητούσα και έλεγα θα κατέβω στην απεργία, μου δημιουργήθηκε η απορία. Γιατί «κατεβαίνει» κανείς σε απεργία; Στην πραγματικότητα ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. «Ανεβαίνει» σε απεργία. Είναι μια στιγμή ανόδου, τόσο του εργατικού κινήματος, όσο και της ψυχολογίας του εργαζόμενου.
Ανεβαίνοντας, λοιπόν, στην απεργία και ακολουθώντας σιωπηλός την πορεία έκανα κάποιες σκέψεις τις οποίες θέλω να μοιραστώ.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ποιος είναι αυτός ο κόσμος γύρω μου. Γνωστές φάτσες, γνώριμες. Αυτοί που είναι εδώ σε κάθε απεργία, σε κάθε κινητοποίηση, σε κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή του κινήματος. Με μια πιο παρατηρητική ματιά έβλεπες ανθρώπους που φαίνονταν να έχουν την αμηχανία της έλλειψης εξοικείωσης με αυτό που κάνουν. Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων που πηγαίνουν για πρώτη φορά σε πορεία: αυτοί που φωνάζουν κάθε σύνθημα σαν να είναι το τελευταίο και συνήθως ξεκουφαίνουν τον διπλανό τους, αυτοί που είναι εντελώς ήσυχοι και περπατάνε κοιτάζοντας γύρω τους παρατηρητικά, και αυτοί που φοβούνται μήπως γίνουν τίποτα επεισόδια και συνεχώς ρωτάνε κάποιον πιο έμπειρο για τα πάντα: γιατί αυτός κρατάει ντουντούκα, με ποια διαδικασία αποφασίζεται ποιος θα κρατήσει το πανώ και τέτοιες άνευ ουσίας ερωτήσεις.
Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζουμε. Πάνω-κάτω ο κόσμος πρέπει να ήταν ο ίδιος σε αριθμό με την προηγούμενη απεργία. Αυτό σημαίνει ότι για κάθε νέο απεργό έλειπε ένας παλιός. Για κάθε έναν που ανέβηκε στην απεργία κατέβηκε ένας άλλος. Απλά μαθηματικά.
Αυτό μας φέρνει μπροστά στο πρόβλημα: γιατί κάποιος που την τελευταία διετία παράτησε τον καναπέ του έστω και για μία φορά, διαδήλωσε, απέργησε, τώρα κάνει πίσω; Το ερώτημα είναι σαφές: τι χρειάζεται για να αποκτήσει ταξική συνείδηση ο εργαζόμενος και να κατανοήσει ότι με μια απεργία δεν θα κερδίσει τίποτα και ότι ο αγώνας πρέπει να έχει διάρκεια;
Να σας προλάβω: Δεν θέλω δικαιολογίες τύπου «η απεργία κοστίζει και το μεροκάματο είναι πολύτιμο», ούτε τύπου «δέχεται προπαγάνδα και απειλές καθημερινά» ούτε καν «φοβάται για τα νέα μέτρα και δεν αγωνίζεται» ούτε ότι ο κόσμος μαζεύτηκε μετά τη Μαρφίν και εκτονώθηκε με τους Αγανακτισμένους. Ισχύουν όλα αυτά. Δεν αντιλέγω. Απλά θέλω να καταλάβω επιτέλους σε ποιού τύπου αγώνες είναι διατεθειμένοι να μπουν οι σύγχρονοι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι.
Το συμπέρασμα που τείνω να βγάλω μιλώντας με κόσμο που δεν ανέβηκε στην απεργία ούτε τώρα ούτε ποτέ, είναι ότι ο κόσμος είναι εντελώς μα εντελώς πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει! Ότι τα πάντα μπορούν και πρέπει να γίνονται χωρίς αυτόν. Μερίδες λαού οι οποίες έχουν πληγεί από την κρίση αντιδρούν σαν η κρίση να είναι τηλεοπτικό θέαμα ή σαν να συμβαίνει σε κάποια άλλη χώρα.
Έτσι, έχοντας από φόβο ή από άποψη αποδεχθεί την ιδέα ότι τίποτα δεν θα κάνουν για να βελτιώσουν την κατάσταση τη δική τους και των παιδιών τους, αρχίζουν εκ των υστέρων να εξαπολύουν δικαιολογίες για να σε πείσουν γιατί δεν ανεβαίνουν στην απεργία.
Το άλλο πράγμα που σκέφτηκα είναι πως θα μπορούσε να αναπτυχθεί το ταξικό εργατικό κίνημα, να γίνει εκτός από πιο μαζικό, περισσότερο αποτελεσματικό. Πέρασε από το μυαλό μου αυτό που συζητιέται, πολλές φορές ως δικαιολογία απεργοσπαστών, ότι πρέπει να γίνει μια μεγάλη απεργία διαρκείας ώστε να παραλύσουν τα πάντα. Καλή ιδέα. Όμως ποιος θα την κάνει πράξη; Η ξεπουλημένη ΓΣΕΕ; (Εδώ γελάμε!) Το ΠΑΜΕ που έχει σημαντικές δυνάμεις αλλά αυτό δεν ισχύει για όλα τα συνδικάτα;
Ποιος θα στηρίξει πολιτικά μια τέτοια απεργία; Ο ΣΥΡΙΖΑ (εδώ κλαίμε!); Όσο ο Τσίπρας ονειρεύεται δημοκρατική ανατροπή της κυβέρνησης, τόσο η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τις απεργιακές κινητοποιήσεις θα περιορίζεται σε δηλώσεις κατά της φοροδιαφυγής (!) κάτω από την εξέδρα στην οποία θα μιλάει κάποιος Παναγόπουλος.
Οπότε πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους με τους οποίους πρέπει να γίνουμε περισσότεροι, πιο δυναμικοί και πιο αποτελεσματικοί.
Και εκεί που τα σκεφτόμουν όλα αυτά είδα μετά από χρόνια μια παλιά φίλη που έτυχε να απεργεί και έτσι οι σκέψεις μου διακόπηκαν απότομα.
Μπορεί κανείς να τις συμπληρώσει;
ΥΓ. Συλληπητήρια στην οικογένεια του 67χρονου συντρόφου μας. Τουλάχιστον έφυγε αγωνιζόμενος στα 67 του. Θα μπορούσε να είχε πεθάνει στον καναπέ του ή στο καφενείο. Εύχομαι το πνεύμα του να καταδιώκει αιώνια τους φιλήσυχους συνομιλήκους του που βολεύονται στη μίζερη ζωή τους…
Αυτό το άρθρο θα είναι όπως οι ταινίες που έχουν παράλληλες ιστορίες οι οποίες συνδέονται με κάποιον τρόπο. Μισώ αυτή την κινηματογραφική τεχνοτροπία. Σήμερα το πρώτο μέρος, η απεργία.
Μέρος πρώτο: Η απεργία
Τελικά παρά τις από άμβωνος 2310 παραινέσεις μου, πήγα κόντρα στις πεποιθήσεις μου και κατέβηκα στην απεργία. Και όπως το συζητούσα και έλεγα θα κατέβω στην απεργία, μου δημιουργήθηκε η απορία. Γιατί «κατεβαίνει» κανείς σε απεργία; Στην πραγματικότητα ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. «Ανεβαίνει» σε απεργία. Είναι μια στιγμή ανόδου, τόσο του εργατικού κινήματος, όσο και της ψυχολογίας του εργαζόμενου.
Ανεβαίνοντας, λοιπόν, στην απεργία και ακολουθώντας σιωπηλός την πορεία έκανα κάποιες σκέψεις τις οποίες θέλω να μοιραστώ.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ποιος είναι αυτός ο κόσμος γύρω μου. Γνωστές φάτσες, γνώριμες. Αυτοί που είναι εδώ σε κάθε απεργία, σε κάθε κινητοποίηση, σε κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή του κινήματος. Με μια πιο παρατηρητική ματιά έβλεπες ανθρώπους που φαίνονταν να έχουν την αμηχανία της έλλειψης εξοικείωσης με αυτό που κάνουν. Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων που πηγαίνουν για πρώτη φορά σε πορεία: αυτοί που φωνάζουν κάθε σύνθημα σαν να είναι το τελευταίο και συνήθως ξεκουφαίνουν τον διπλανό τους, αυτοί που είναι εντελώς ήσυχοι και περπατάνε κοιτάζοντας γύρω τους παρατηρητικά, και αυτοί που φοβούνται μήπως γίνουν τίποτα επεισόδια και συνεχώς ρωτάνε κάποιον πιο έμπειρο για τα πάντα: γιατί αυτός κρατάει ντουντούκα, με ποια διαδικασία αποφασίζεται ποιος θα κρατήσει το πανώ και τέτοιες άνευ ουσίας ερωτήσεις.
Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζουμε. Πάνω-κάτω ο κόσμος πρέπει να ήταν ο ίδιος σε αριθμό με την προηγούμενη απεργία. Αυτό σημαίνει ότι για κάθε νέο απεργό έλειπε ένας παλιός. Για κάθε έναν που ανέβηκε στην απεργία κατέβηκε ένας άλλος. Απλά μαθηματικά.
Αυτό μας φέρνει μπροστά στο πρόβλημα: γιατί κάποιος που την τελευταία διετία παράτησε τον καναπέ του έστω και για μία φορά, διαδήλωσε, απέργησε, τώρα κάνει πίσω; Το ερώτημα είναι σαφές: τι χρειάζεται για να αποκτήσει ταξική συνείδηση ο εργαζόμενος και να κατανοήσει ότι με μια απεργία δεν θα κερδίσει τίποτα και ότι ο αγώνας πρέπει να έχει διάρκεια;
Να σας προλάβω: Δεν θέλω δικαιολογίες τύπου «η απεργία κοστίζει και το μεροκάματο είναι πολύτιμο», ούτε τύπου «δέχεται προπαγάνδα και απειλές καθημερινά» ούτε καν «φοβάται για τα νέα μέτρα και δεν αγωνίζεται» ούτε ότι ο κόσμος μαζεύτηκε μετά τη Μαρφίν και εκτονώθηκε με τους Αγανακτισμένους. Ισχύουν όλα αυτά. Δεν αντιλέγω. Απλά θέλω να καταλάβω επιτέλους σε ποιού τύπου αγώνες είναι διατεθειμένοι να μπουν οι σύγχρονοι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι.
Το συμπέρασμα που τείνω να βγάλω μιλώντας με κόσμο που δεν ανέβηκε στην απεργία ούτε τώρα ούτε ποτέ, είναι ότι ο κόσμος είναι εντελώς μα εντελώς πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει! Ότι τα πάντα μπορούν και πρέπει να γίνονται χωρίς αυτόν. Μερίδες λαού οι οποίες έχουν πληγεί από την κρίση αντιδρούν σαν η κρίση να είναι τηλεοπτικό θέαμα ή σαν να συμβαίνει σε κάποια άλλη χώρα.
Έτσι, έχοντας από φόβο ή από άποψη αποδεχθεί την ιδέα ότι τίποτα δεν θα κάνουν για να βελτιώσουν την κατάσταση τη δική τους και των παιδιών τους, αρχίζουν εκ των υστέρων να εξαπολύουν δικαιολογίες για να σε πείσουν γιατί δεν ανεβαίνουν στην απεργία.
Το άλλο πράγμα που σκέφτηκα είναι πως θα μπορούσε να αναπτυχθεί το ταξικό εργατικό κίνημα, να γίνει εκτός από πιο μαζικό, περισσότερο αποτελεσματικό. Πέρασε από το μυαλό μου αυτό που συζητιέται, πολλές φορές ως δικαιολογία απεργοσπαστών, ότι πρέπει να γίνει μια μεγάλη απεργία διαρκείας ώστε να παραλύσουν τα πάντα. Καλή ιδέα. Όμως ποιος θα την κάνει πράξη; Η ξεπουλημένη ΓΣΕΕ; (Εδώ γελάμε!) Το ΠΑΜΕ που έχει σημαντικές δυνάμεις αλλά αυτό δεν ισχύει για όλα τα συνδικάτα;
Ποιος θα στηρίξει πολιτικά μια τέτοια απεργία; Ο ΣΥΡΙΖΑ (εδώ κλαίμε!); Όσο ο Τσίπρας ονειρεύεται δημοκρατική ανατροπή της κυβέρνησης, τόσο η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τις απεργιακές κινητοποιήσεις θα περιορίζεται σε δηλώσεις κατά της φοροδιαφυγής (!) κάτω από την εξέδρα στην οποία θα μιλάει κάποιος Παναγόπουλος.
Οπότε πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους με τους οποίους πρέπει να γίνουμε περισσότεροι, πιο δυναμικοί και πιο αποτελεσματικοί.
Και εκεί που τα σκεφτόμουν όλα αυτά είδα μετά από χρόνια μια παλιά φίλη που έτυχε να απεργεί και έτσι οι σκέψεις μου διακόπηκαν απότομα.
Μπορεί κανείς να τις συμπληρώσει;
ΥΓ. Συλληπητήρια στην οικογένεια του 67χρονου συντρόφου μας. Τουλάχιστον έφυγε αγωνιζόμενος στα 67 του. Θα μπορούσε να είχε πεθάνει στον καναπέ του ή στο καφενείο. Εύχομαι το πνεύμα του να καταδιώκει αιώνια τους φιλήσυχους συνομιλήκους του που βολεύονται στη μίζερη ζωή τους…
