https://athens.indymedia.org
Σε μια περίοδο που η κυβερνητική συνεργασία των τριών παραπαίει και το θέμα της επιβίωσης της κυβέρνησης των υποτακτικών της Τρόικα συζητιέται ανοιχτά στην κοινωνία, το συνδικαλιστικό κίνημα όφειλε να δώσει το τελικό σπρώξιμο για να την ξεφορτωθεί. Για να ανατραπούν οι πολιτικές που εφαρμόζονται σήμερα απαιτείται πτώση της κυβέρνησης. Οτιδήποτε άλλο, οποιαδήποτε άποψη ότι είναι δυνατόν αυτή η κυβέρνηση να εφαρμόσει μια εναλλακτική πολιτική, είτε αποτελούν αυταπάτη, είτε είναι απλή υποκρισία.
Για να πέσει αυτή η κυβέρνηση απαιτούνται μαζικές δυναμικές απεργίες διαρκείας συνδυασμένες με καταλήψεις και διαδηλώσεις στη βάση ενός σχεδίου που να έχει και διάρκεια και κλιμάκωση. Αυτό πια δεν απαιτεί ούτε ιδιαίτερες γνώσεις ούτε... «στρατηγικά μυαλά»! Το λένε οι εργαζόμενοι στο δρόμο, στους χώρους εργασίας, στην καθημερινότητά τους, το ξέρουν οι πάντες: «οι 24ωρες δεν έχουν κανένα νόημα, είναι ”τουφεκιές στον αέρα”, είτε θα κάνουμε σοβαρό αγώνα διάρκειας είτε κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας».
Την πρόταση για ένα μαζικό απεργιακό κίνημα διάρκειας δεν την προβάλλει κανένα από τα δύο κόμματα της Αριστεράς – το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι μόνες δυνάμεις από τις οποίες έχει προέλθει μια τέτοια πρόταση είναι συνδικαλιστικές: από το Νίκο Φωτόπουλο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, από τους εργαζόμενους στις αστικές συγκοινωνίες σταθερής τροχιάς (ΗΣΑΠ, ΗΛΠΑΠ, Τραμ) στην Αθήνα, από την ομοσπονδία των γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία κλπ. Ακόμα και ο πρόεδρος των ταξιτζήδων, Λυμπερόπουλος, μίλησε σε παρόμοιους τόνους, όμως τα μαζικά κόμματα της Αριστεράς «φοβούνται» να το πουν καθαρά.
Η πλειοψηφία των συνδικαλιστικών ηγεσιών αρνείται, όπως είναι γνωστό, να ανταποκριθεί στα καλέσματα των καιρών και της βάσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Η άρνηση της ΓΣΕΕ την προηγούμενη περίοδο να καλέσει σοβαρές απεργιακές κινητοποιήσεις έκανε την ηγεσία της μισητή στη βάση των συνδικάτων και στα λαϊκά στρώματα. Φαίνεται όμως πως το μίσος των εργαζόμενων στην ηγεσία της ΓΣΕΕ έχει ζηλέψει και η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ που μέχρι πρόσφατα εμφάνιζε ένα κάπως πιο αγωνιστικό πρόσωπο.
***
Στη σύσκεψη της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ προχθές Πέμπτη 25 Οκτώβρη, η εισήγηση ήταν «μία από τα ίδια»: μια γενική 24ωρη απεργία στις 9 του Νοέμβρη, «πολύμορφες» (;) δράσεις, συναυλία και άλλη μία απεργία στις 14 του Νοέμβρη, ημέρα πανευρωπαϊκής δράσης σύμφωνα με απόφαση των ευρωπαϊκών συνδικάτων.
Το ελάχιστο που θα έπρεπε να είχε τεθεί στο τραπέζι θα έπρεπε να ήταν επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες με καταλήψεις εργασιακών χώρων από τις 9 μέχρι τις 14.
Για τις 14 Νοέμβρη τα συνδικάτα στην Πορτογαλία και την Ισπανία έχουν εξαγγείλει 24ωρη γενική απεργία. Να μια σπουδαία ευκαιρία: Να γίνει η 14η Νοέμβρη μέρα γενικού ξεσηκωμού όλου του Νότου! Τα ελληνικά συνδικάτα να μπουν μπροστά σ’ αυτή τη μάχη, να δώσουν ορμή στην κοινή απεργία των Ελλήνων, Πορτογάλων και Ισπανών εργαζομένων και να προτείνουν κλιμάκωση σε συγκεκριμένη ημερομηνία, καλώντας και τους Ιταλούς, Κύπριους και Ιρλανδούς εργαζομένους να μπουν στο «χορό».
Σ’ αυτό το κλίμα οι εκπρόσωποι των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων-Συσπειρώσεων-Κινήσεων κατέθεσαν πρόταση για γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Αντανακλώντας το γενικό κλίμα που διαμορφώνεται στους χώρους η πρόταση αυτή πήρε 10 ψήφους παρότι οι «Παρεμβάσεις» έχουν μόνο 4 εκπροσώπους στην Εκτελεστική Επιτροπή.
Τελικά η ΔΑΚΕ διαφοροποιήθηκε από το αρχικό πλαίσιο της Εκτελεστικής Επιτροπής και πρότεινε να αποφασιστεί απεργία για όλες τις μέρες που τα νέα μέτρα θα συζητιούνται στη Βουλή, καθώς και καταλήψεις στους χώρους δουλειάς με κάλυψη από την ΑΔΕΔΥ.
Οι Παρεμβάσεις και η Αυτόνομη Παρέμβαση αποφάσισαν να στηρίξουν και την πρόταση της ΔΑΚΕ, προκειμένου να ψηφιστεί μια κινητοποίηση που θα δίνει στίγμα απεργιακού αγώνα που όντως βάζει στο στόχαστρο την ψήφιση των μέτρων.
Η ΠΑΣΚΕ, περιήλθε σε κατάσταση πανικού γιατί η πρόταση της ΔΑΚΕ μπορούσε εύκολα να πάρει την πλειοψηφία αλλά τότε βρήκε ένα ανέλπιστο σύμμαχο: το ΠΑΜΕ!
Το τελικό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν 24 ψήφοι υπέρ της πρότασης της ΠΑΣΚΕ ενώ η πρόταση για απεργία όσες μέρες θα είναι το νομοσχέδιο με τα μέτρα στη Βουλή, που υπερψήφισαν όλοι οι άλλοι, πήρε 19 ψήφους. Με απλά και καθαρά λόγια, η ΠΑΣΚΕ πήρε την πλειοψηφία στηριγμένη στις 7 ψήφους του ΠΑΜΕ!
***
Τα απλά μέλη του ΚΚΕ και η βάση του ΠΑΜΕ συνειδητοποιούν στο πλήρες μέγεθος της τη στάση της ηγεσίας του κόμματός τους; Όταν διαμορφώνονται συνθήκες στο συνδικαλιστικό κίνημα κάτω από την πίεση της κοινωνίας και των αδιεξόδων του συστήματος, που το ωθούν στην κατεύθυνση των δυναμικών απεργιακών κινητοποιήσεων, η ηγεσία του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ μπαίνει μπροστά για να το εμποδίσει! Αναλαμβάνει να φρενάρει το κίνημα, με τρόπο ωμό, κυνικό αλλά και εγκληματικό, συμπαρατασσόμενη και ταυτιζόμενη με τους σάπιους εργατοπατέρες της ΠΑΣΚΕ. Την ίδια στιγμήόμως έχει και το θράσος να «πουλάει» επαναστατική καθαρότητα και να αρνείται να συνεργαστεί με οποιοδήποτε άλλο κομμάτι της Αριστεράς, αφού σύμφωνα με τα λεγόμενά της, όλοι εκτός του ΚΚΕ είναι προδότες και δεκανίκια του συστήματος.
Σε μια περίοδο που η κυβερνητική συνεργασία των τριών παραπαίει και το θέμα της επιβίωσης της κυβέρνησης των υποτακτικών της Τρόικα συζητιέται ανοιχτά στην κοινωνία, το συνδικαλιστικό κίνημα όφειλε να δώσει το τελικό σπρώξιμο για να την ξεφορτωθεί. Για να ανατραπούν οι πολιτικές που εφαρμόζονται σήμερα απαιτείται πτώση της κυβέρνησης. Οτιδήποτε άλλο, οποιαδήποτε άποψη ότι είναι δυνατόν αυτή η κυβέρνηση να εφαρμόσει μια εναλλακτική πολιτική, είτε αποτελούν αυταπάτη, είτε είναι απλή υποκρισία.
Για να πέσει αυτή η κυβέρνηση απαιτούνται μαζικές δυναμικές απεργίες διαρκείας συνδυασμένες με καταλήψεις και διαδηλώσεις στη βάση ενός σχεδίου που να έχει και διάρκεια και κλιμάκωση. Αυτό πια δεν απαιτεί ούτε ιδιαίτερες γνώσεις ούτε... «στρατηγικά μυαλά»! Το λένε οι εργαζόμενοι στο δρόμο, στους χώρους εργασίας, στην καθημερινότητά τους, το ξέρουν οι πάντες: «οι 24ωρες δεν έχουν κανένα νόημα, είναι ”τουφεκιές στον αέρα”, είτε θα κάνουμε σοβαρό αγώνα διάρκειας είτε κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας».
Την πρόταση για ένα μαζικό απεργιακό κίνημα διάρκειας δεν την προβάλλει κανένα από τα δύο κόμματα της Αριστεράς – το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι μόνες δυνάμεις από τις οποίες έχει προέλθει μια τέτοια πρόταση είναι συνδικαλιστικές: από το Νίκο Φωτόπουλο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, από τους εργαζόμενους στις αστικές συγκοινωνίες σταθερής τροχιάς (ΗΣΑΠ, ΗΛΠΑΠ, Τραμ) στην Αθήνα, από την ομοσπονδία των γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία κλπ. Ακόμα και ο πρόεδρος των ταξιτζήδων, Λυμπερόπουλος, μίλησε σε παρόμοιους τόνους, όμως τα μαζικά κόμματα της Αριστεράς «φοβούνται» να το πουν καθαρά.
Η πλειοψηφία των συνδικαλιστικών ηγεσιών αρνείται, όπως είναι γνωστό, να ανταποκριθεί στα καλέσματα των καιρών και της βάσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Η άρνηση της ΓΣΕΕ την προηγούμενη περίοδο να καλέσει σοβαρές απεργιακές κινητοποιήσεις έκανε την ηγεσία της μισητή στη βάση των συνδικάτων και στα λαϊκά στρώματα. Φαίνεται όμως πως το μίσος των εργαζόμενων στην ηγεσία της ΓΣΕΕ έχει ζηλέψει και η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ που μέχρι πρόσφατα εμφάνιζε ένα κάπως πιο αγωνιστικό πρόσωπο.
***
Στη σύσκεψη της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ προχθές Πέμπτη 25 Οκτώβρη, η εισήγηση ήταν «μία από τα ίδια»: μια γενική 24ωρη απεργία στις 9 του Νοέμβρη, «πολύμορφες» (;) δράσεις, συναυλία και άλλη μία απεργία στις 14 του Νοέμβρη, ημέρα πανευρωπαϊκής δράσης σύμφωνα με απόφαση των ευρωπαϊκών συνδικάτων.
Το ελάχιστο που θα έπρεπε να είχε τεθεί στο τραπέζι θα έπρεπε να ήταν επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες με καταλήψεις εργασιακών χώρων από τις 9 μέχρι τις 14.
Για τις 14 Νοέμβρη τα συνδικάτα στην Πορτογαλία και την Ισπανία έχουν εξαγγείλει 24ωρη γενική απεργία. Να μια σπουδαία ευκαιρία: Να γίνει η 14η Νοέμβρη μέρα γενικού ξεσηκωμού όλου του Νότου! Τα ελληνικά συνδικάτα να μπουν μπροστά σ’ αυτή τη μάχη, να δώσουν ορμή στην κοινή απεργία των Ελλήνων, Πορτογάλων και Ισπανών εργαζομένων και να προτείνουν κλιμάκωση σε συγκεκριμένη ημερομηνία, καλώντας και τους Ιταλούς, Κύπριους και Ιρλανδούς εργαζομένους να μπουν στο «χορό».
Σ’ αυτό το κλίμα οι εκπρόσωποι των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων-Συσπειρώσεων-Κινήσεων κατέθεσαν πρόταση για γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Αντανακλώντας το γενικό κλίμα που διαμορφώνεται στους χώρους η πρόταση αυτή πήρε 10 ψήφους παρότι οι «Παρεμβάσεις» έχουν μόνο 4 εκπροσώπους στην Εκτελεστική Επιτροπή.
Τελικά η ΔΑΚΕ διαφοροποιήθηκε από το αρχικό πλαίσιο της Εκτελεστικής Επιτροπής και πρότεινε να αποφασιστεί απεργία για όλες τις μέρες που τα νέα μέτρα θα συζητιούνται στη Βουλή, καθώς και καταλήψεις στους χώρους δουλειάς με κάλυψη από την ΑΔΕΔΥ.
Οι Παρεμβάσεις και η Αυτόνομη Παρέμβαση αποφάσισαν να στηρίξουν και την πρόταση της ΔΑΚΕ, προκειμένου να ψηφιστεί μια κινητοποίηση που θα δίνει στίγμα απεργιακού αγώνα που όντως βάζει στο στόχαστρο την ψήφιση των μέτρων.
Η ΠΑΣΚΕ, περιήλθε σε κατάσταση πανικού γιατί η πρόταση της ΔΑΚΕ μπορούσε εύκολα να πάρει την πλειοψηφία αλλά τότε βρήκε ένα ανέλπιστο σύμμαχο: το ΠΑΜΕ!
Το τελικό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν 24 ψήφοι υπέρ της πρότασης της ΠΑΣΚΕ ενώ η πρόταση για απεργία όσες μέρες θα είναι το νομοσχέδιο με τα μέτρα στη Βουλή, που υπερψήφισαν όλοι οι άλλοι, πήρε 19 ψήφους. Με απλά και καθαρά λόγια, η ΠΑΣΚΕ πήρε την πλειοψηφία στηριγμένη στις 7 ψήφους του ΠΑΜΕ!
***
Τα απλά μέλη του ΚΚΕ και η βάση του ΠΑΜΕ συνειδητοποιούν στο πλήρες μέγεθος της τη στάση της ηγεσίας του κόμματός τους; Όταν διαμορφώνονται συνθήκες στο συνδικαλιστικό κίνημα κάτω από την πίεση της κοινωνίας και των αδιεξόδων του συστήματος, που το ωθούν στην κατεύθυνση των δυναμικών απεργιακών κινητοποιήσεων, η ηγεσία του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ μπαίνει μπροστά για να το εμποδίσει! Αναλαμβάνει να φρενάρει το κίνημα, με τρόπο ωμό, κυνικό αλλά και εγκληματικό, συμπαρατασσόμενη και ταυτιζόμενη με τους σάπιους εργατοπατέρες της ΠΑΣΚΕ. Την ίδια στιγμήόμως έχει και το θράσος να «πουλάει» επαναστατική καθαρότητα και να αρνείται να συνεργαστεί με οποιοδήποτε άλλο κομμάτι της Αριστεράς, αφού σύμφωνα με τα λεγόμενά της, όλοι εκτός του ΚΚΕ είναι προδότες και δεκανίκια του συστήματος.
