http://activistika.blogspot.gr
Άλλη μια απεργιακή κινητοποίηση βρίσκεται σε εξέλιξη, κι όμως ανεξάρτητα από την μαζικότητά της, προς το παρόν το κοινωνικό κλίμα δεν μετακινείται. Το πάνω χέρι έχει πάρει ο φόβος, η κατάθλιψη ή χειρότερα, η μοιρολατρία.
Η κατάσταση, αντικατοπτρίζει την διάχυτη αβεβαιότητα που κυριαρχεί πάνω στην ελληνική υπόθεση. Σήμερα, η Ελλάδα εμφανίζεται να έχει απωλέσει εντελώς τον έλεγχο, με μηδαμινή δυνατότητα παρέμβασης στις εξελίξεις. Το ελληνικό δράμα κορυφώνεται, καθώς όλα πλέον δείχνουν να βρίσκονται στα χέρια των δήμιών μας, στην Τρόικα και στους Γερμανούς κηδεμόνες της Ευρώπης. Και μόνο οι γεωπολιτικοί λόγοι προκαλούν στις μεγάλες δυτικές δυνάμεις δεύτερες σκέψεις και ενδοιασμούς για να προχωρήσουν στην ‘τελική λύση’.
Στο εσωτερικό η σαλαμοποίηση του ελληνικού λαού εξελίσσεται ραγδαία, καθώς επελαύνουν μέτρα επί μέτρων, κάθε φορά δήθεν «τελευταία» και σκληρότερα. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι ορθώνονται εκ νέου ταξικά τείχη, σε μια κοινωνία που είχε ξεχάσει ότι υπήρχαν ή προσποιούνταν κάτι τέτοιο. Πλέον, όλο το δράμα παίζεται στο ποιος θα πληρώσει την κρίση, και τα ανώτερα στρώματα μετακυλίουν το κόστος τους αποκλειστικά στους φτωχούς. Η στόχευση των μέτρων προς τους πληβείους είναι χαρακτηριστική. Είναι προφανές: Ο κρατικός μηχανισμός για άλλους λειτουργεί και για άλλους όχι, κι έτσι εξελίσσεται ένα θανάσιμο σπιράλ όπου εμφανίζονται διαδοχικές τρύπες, που σκληραίνουν τα μέτρα, για να μεγαλώσουν με τη σειρά τους πρακτικές και φαινόμενα παρα-οικονομίας. Από ένα σημείο και μετά, λόγω της φοροεπιδρομής στους πιο αδύνατους, το φαινόμενο γενικεύεται ως μόνη βραχυπρόθεσμη πρακτική επιβίωσης. Έτσι όμως, ανεπαισθήτως, διαμορφώνονται μέσα στην κοινωνία συνθήκες ζούγκλας οι οποίες εν τέλει ευνοούν μόνο τους ισχυρούς, μια ολιγαρχία που εκμεταλλεύεται την ασυδοσία για να ενισχύσει τα κέρδη της μέσα στο γενικό χαμό. Είναι κι αυτό μια πρόβα τζενεράλε, μάρτυρας του τι θα συμβεί σε συνθήκες γενικευμένης κατάρρευσης.
Εν τω μεταξύ, πέραν της οικονομικής πολιτικής, εκρήγνυται το ευρύτερο εθνικό και γεωπολιτικό αδιέξοδο. Η Ευρώπη δοκιμάζεται από την αναζωπύρωση πολιτισμικών συγκρούσεων, απόρροια της ιμπεριαλιστικής αποσταθεροποίησης που επιβάλει η Δύση στη Μέση Ανατολή, αλλά και της εγκληματικής πολιτικής μαζικής υποκατάστασης της ντόπιας εργατικής δύναμης από την ξένη, φτηνή εργασία που επέβαλε το κεφάλαιο καθ’ όλη την προηγούμενη τριαντακονταετία. Πλέον, οι ασκοί του αιόλου έχουν ανοίξει και τα φαινόμενα της παθογένειας κυριαρχούν: Άνοδος της Άκρας Δεξιάς, συντηρητική αναδίπλωση των κοινωνιών, ισλαμοφασισμός.
Εμείς, στην Ελλάδα βρισκόμαστε στο επίκεντρο αυτού του κυκλώνα, μεταξύ των δύο κόσμων, και κινδυνεύουμε με σαρωτική ισοπέδωση εάν αυτές οι τάσεις και τα φαινόμενα γενικευτούν. Και σ’ αυτό το επίπεδο, δεν είναι μόνο η Γερμανική Ευρώπη που αξιώνει την υποτέλειά μας. Είναι εξ ίσου και ο νεο-οθωμανισμός, σε συνεργασία με τις αντιδραστικές, ισλαμοφασιστικές δυνάμεις του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας που διαλύουν την ευρύτερη μας περιοχή. Η Συρία φλέγεται, ενώ τα Βαλκάνια γίνεται ένα πειραματικό εργαστήριο ειρηνικής αποικιοποίησης, οικονομικής, πολιτική, πολιτιστικής. Μέρους αυτού του εγχειρήματος είναι ο καταιγισμός των Τουρκικών σήριαλ, τα οποία παίζουν 8 ώρες το 24ωρο, και παρακολουθούνται από 4.500.000 τηλεθεατές, μια πλύση εγκεφάλου χειρότερη και ευρύτερη αυτής του μνημονιακού Σκάι και των συν αυτώ.
Αυτό είναι το κλίμα που δικαιολογεί τον φόβο και τους δισταγμούς. Γι’ αυτό, όλοι νομίζουν ότι ‘χάθηκαν οι Αγανακτισμένοι’, παρ όλο που η κληρονομιά του κινήματοςυπάρχει στο πίσω μέρος μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας. Απλώς αδυνατεί να εκφραστεί.
Κι εδώ ερχόμαστε σε ένα άλλο μεγάλο ζήτημα που ταλανίζει τα ελληνικά κινήματα αντίστασης. Ότι λείπει ο πρώτιστα κοινωνικός, κι έπειτα πολιτικός πόλος της αντίστασης που θα συσπειρώσει αυτήν την βουβή αγανάκτηση.
Πάνω σ’ αυτό, πολλοί του αντιμνημονιακού στρατοπέδου κλαίν και οδύρονται για τον ‘κοινωνικό κατακερματισμό’ που υπονομεύει την ενότητα του λαού. «Φταίει ο ίδιος ο λαός που είναι μαραζιάρης», λοιπόν, για την επέλαση της Τρόικας. Δεν υπάρχει χειρότερη μοιρολατρία, η οποία μάλιστα εμφανίζεται με το περιτύλιγμα μιας αγωνιστικής κριτικής. Και είναι πολύ χαρακτηριστική, για την ιδεολογική και πολιτική αδυναμία που ταλανίζει τους «μεγάλους» του αντιμνημονιακού στρατοπέδου να αναλύσουν το συγκεκριμένο πρόβλημα.
Ο κοινωνικός κατακερματισμός είναι μια πραγματικότητα, γιατί ακριβώς δεν υπάρχει ουδεμία δύναμη να τον υπερβεί. Τούτο φαίνεται κατ εξοχήν στον αγώνα για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών, όπου κυριαρχεί ο παλαιάς κοπής συντεχνιασμός και αποτρέπει την συγκρότηση ακόμα και των πιο στοιχειωδών συμμαχιών. Έτσι, οι γιατροί και οι φαρμακοποιοί δεν μπορούν να συμπήξουν μέτωπο με τους ασθενείς, ή οι καθηγητές με τους μαθητές και τους γονείς κ.ο.κ. Γιατί κυριαρχεί η αδράνεια του παρασιτισμού, και υπάρχουν παλιές αμαρτίες που στοιχειώνουν το αγωνιστικό δυναμικό των οργανωμένων δυνάμεων. Έτσι όμως επικρατεί ο κοινωνικός κατακερματισμός, που επιτρέπει στο Σύστημα να απομονώσει, να διαχωρίσει και, εν τέλει να νικήσει. Γιατί απέναντί του βρίσκει ηγεσίες και μηχανισμούς εκφυλισμένους από το προηγούμενο κλεπτοκρατικό όργιο, ανίκανους να υπερασπιστούν το γενικό συμφέρον.
Αυτός ο φαύλος κύκλος της αποσύνθεσης πρέπει να σπάσει εδώ και τώρα! Η επίθεση που δεχόμαστε δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί στα επί μέρους, μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με το μνημόνιο ή την οικονομική πολιτική. Το ζήτημα είναι ευρύτερο, είναι ζήτημα εθνικής υποτέλειας, δηλαδή επιβίωσης του λαού μας. Δεν είναι τυχαίο ότι το μόνο κίνημα που ρίζωσε στους κόλπους της κοινωνίας, οι Αγανακτισμένοι, έθεσαν το ζήτημα ως τέτοιο.
Υπό αυτήν την λογική, δεν υπερασπιζόμαστε το κράτος ως τέτοιο που είναι. Υπερασπιζόμαστε εν γένει το δικαίωμα του ελληνικού λαού, να οικοδομήσει μια ελεύθερη και δίκαιη ελληνική πολιτεία. Είναι πολύ δύσκολο, ίσως ανυπέρβλητο, αλλά ο διαχωρισμός πρέπει να γίνει: Άλλο τα δημόσια αγαθά, και άλλο οι θλιβεροί μεσίτες τους. Άλλο η κρατική αυτοτέλεια της χώρας, και άλλο η ασυδοσία των κλεπτοκρατών. Δίχως αυτή τη διάκριση, είμαστε καταδικασμένοι να γινόμαστε βορά των ισοπεδωτικών επιχειρημάτων του Πάγκαλου, του Πρωτοσάλτε και τουΜανδραβέλη.
Για να γίνει αυτή η διάκριση, χρειάζεται όραμα και συγκεκριμένη πρόταση. Που να ξεκινάει από την γεωπολιτική μας στρατηγική, και να καταλήγει στην εκ νέου διαμόρφωση του κράτους αποκαθαρμένου από την κλεπτοκρατική του σήψη. Άλλος δρόμος δεν υφίσταται. Ο αγώνας ενάντια στα νέα μέτρα ή θα είναι παλλαϊκός πατριωτικός και προοδευτικός, για την ελευθερία του λαού και την αναγέννηση της κοινωνίας, ή δεν θα υπάρξει. Και αντ’ αυτού θα πάρει το πάνω χέρι το ναζιστικόμίσος της Χρυσής Αυγής, η εσωτερική διαίρεση, και το ελληνικό εμφυλιακό σύνδρομοπου θα μας αποτελειώσει. Το ζήτημα έχει τεθεί.
Φτάνει πια στα δήθεν «τελευταία» μέτρα της εξόντωσής μας
Την κρίση να πληρώσουν τα αφεντικά του παρασιτισμού και της εθελοδουλίας
Παλλαϊκός, δημοκρατικός πατριωτικός αγώνας ΤΩΡΑ!
Άλλη μια απεργιακή κινητοποίηση βρίσκεται σε εξέλιξη, κι όμως ανεξάρτητα από την μαζικότητά της, προς το παρόν το κοινωνικό κλίμα δεν μετακινείται. Το πάνω χέρι έχει πάρει ο φόβος, η κατάθλιψη ή χειρότερα, η μοιρολατρία.
Η κατάσταση, αντικατοπτρίζει την διάχυτη αβεβαιότητα που κυριαρχεί πάνω στην ελληνική υπόθεση. Σήμερα, η Ελλάδα εμφανίζεται να έχει απωλέσει εντελώς τον έλεγχο, με μηδαμινή δυνατότητα παρέμβασης στις εξελίξεις. Το ελληνικό δράμα κορυφώνεται, καθώς όλα πλέον δείχνουν να βρίσκονται στα χέρια των δήμιών μας, στην Τρόικα και στους Γερμανούς κηδεμόνες της Ευρώπης. Και μόνο οι γεωπολιτικοί λόγοι προκαλούν στις μεγάλες δυτικές δυνάμεις δεύτερες σκέψεις και ενδοιασμούς για να προχωρήσουν στην ‘τελική λύση’.
Στο εσωτερικό η σαλαμοποίηση του ελληνικού λαού εξελίσσεται ραγδαία, καθώς επελαύνουν μέτρα επί μέτρων, κάθε φορά δήθεν «τελευταία» και σκληρότερα. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι ορθώνονται εκ νέου ταξικά τείχη, σε μια κοινωνία που είχε ξεχάσει ότι υπήρχαν ή προσποιούνταν κάτι τέτοιο. Πλέον, όλο το δράμα παίζεται στο ποιος θα πληρώσει την κρίση, και τα ανώτερα στρώματα μετακυλίουν το κόστος τους αποκλειστικά στους φτωχούς. Η στόχευση των μέτρων προς τους πληβείους είναι χαρακτηριστική. Είναι προφανές: Ο κρατικός μηχανισμός για άλλους λειτουργεί και για άλλους όχι, κι έτσι εξελίσσεται ένα θανάσιμο σπιράλ όπου εμφανίζονται διαδοχικές τρύπες, που σκληραίνουν τα μέτρα, για να μεγαλώσουν με τη σειρά τους πρακτικές και φαινόμενα παρα-οικονομίας. Από ένα σημείο και μετά, λόγω της φοροεπιδρομής στους πιο αδύνατους, το φαινόμενο γενικεύεται ως μόνη βραχυπρόθεσμη πρακτική επιβίωσης. Έτσι όμως, ανεπαισθήτως, διαμορφώνονται μέσα στην κοινωνία συνθήκες ζούγκλας οι οποίες εν τέλει ευνοούν μόνο τους ισχυρούς, μια ολιγαρχία που εκμεταλλεύεται την ασυδοσία για να ενισχύσει τα κέρδη της μέσα στο γενικό χαμό. Είναι κι αυτό μια πρόβα τζενεράλε, μάρτυρας του τι θα συμβεί σε συνθήκες γενικευμένης κατάρρευσης.
Εν τω μεταξύ, πέραν της οικονομικής πολιτικής, εκρήγνυται το ευρύτερο εθνικό και γεωπολιτικό αδιέξοδο. Η Ευρώπη δοκιμάζεται από την αναζωπύρωση πολιτισμικών συγκρούσεων, απόρροια της ιμπεριαλιστικής αποσταθεροποίησης που επιβάλει η Δύση στη Μέση Ανατολή, αλλά και της εγκληματικής πολιτικής μαζικής υποκατάστασης της ντόπιας εργατικής δύναμης από την ξένη, φτηνή εργασία που επέβαλε το κεφάλαιο καθ’ όλη την προηγούμενη τριαντακονταετία. Πλέον, οι ασκοί του αιόλου έχουν ανοίξει και τα φαινόμενα της παθογένειας κυριαρχούν: Άνοδος της Άκρας Δεξιάς, συντηρητική αναδίπλωση των κοινωνιών, ισλαμοφασισμός.
Εμείς, στην Ελλάδα βρισκόμαστε στο επίκεντρο αυτού του κυκλώνα, μεταξύ των δύο κόσμων, και κινδυνεύουμε με σαρωτική ισοπέδωση εάν αυτές οι τάσεις και τα φαινόμενα γενικευτούν. Και σ’ αυτό το επίπεδο, δεν είναι μόνο η Γερμανική Ευρώπη που αξιώνει την υποτέλειά μας. Είναι εξ ίσου και ο νεο-οθωμανισμός, σε συνεργασία με τις αντιδραστικές, ισλαμοφασιστικές δυνάμεις του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας που διαλύουν την ευρύτερη μας περιοχή. Η Συρία φλέγεται, ενώ τα Βαλκάνια γίνεται ένα πειραματικό εργαστήριο ειρηνικής αποικιοποίησης, οικονομικής, πολιτική, πολιτιστικής. Μέρους αυτού του εγχειρήματος είναι ο καταιγισμός των Τουρκικών σήριαλ, τα οποία παίζουν 8 ώρες το 24ωρο, και παρακολουθούνται από 4.500.000 τηλεθεατές, μια πλύση εγκεφάλου χειρότερη και ευρύτερη αυτής του μνημονιακού Σκάι και των συν αυτώ.
Αυτό είναι το κλίμα που δικαιολογεί τον φόβο και τους δισταγμούς. Γι’ αυτό, όλοι νομίζουν ότι ‘χάθηκαν οι Αγανακτισμένοι’, παρ όλο που η κληρονομιά του κινήματοςυπάρχει στο πίσω μέρος μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας. Απλώς αδυνατεί να εκφραστεί.
Κι εδώ ερχόμαστε σε ένα άλλο μεγάλο ζήτημα που ταλανίζει τα ελληνικά κινήματα αντίστασης. Ότι λείπει ο πρώτιστα κοινωνικός, κι έπειτα πολιτικός πόλος της αντίστασης που θα συσπειρώσει αυτήν την βουβή αγανάκτηση.
Πάνω σ’ αυτό, πολλοί του αντιμνημονιακού στρατοπέδου κλαίν και οδύρονται για τον ‘κοινωνικό κατακερματισμό’ που υπονομεύει την ενότητα του λαού. «Φταίει ο ίδιος ο λαός που είναι μαραζιάρης», λοιπόν, για την επέλαση της Τρόικας. Δεν υπάρχει χειρότερη μοιρολατρία, η οποία μάλιστα εμφανίζεται με το περιτύλιγμα μιας αγωνιστικής κριτικής. Και είναι πολύ χαρακτηριστική, για την ιδεολογική και πολιτική αδυναμία που ταλανίζει τους «μεγάλους» του αντιμνημονιακού στρατοπέδου να αναλύσουν το συγκεκριμένο πρόβλημα.
Ο κοινωνικός κατακερματισμός είναι μια πραγματικότητα, γιατί ακριβώς δεν υπάρχει ουδεμία δύναμη να τον υπερβεί. Τούτο φαίνεται κατ εξοχήν στον αγώνα για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών, όπου κυριαρχεί ο παλαιάς κοπής συντεχνιασμός και αποτρέπει την συγκρότηση ακόμα και των πιο στοιχειωδών συμμαχιών. Έτσι, οι γιατροί και οι φαρμακοποιοί δεν μπορούν να συμπήξουν μέτωπο με τους ασθενείς, ή οι καθηγητές με τους μαθητές και τους γονείς κ.ο.κ. Γιατί κυριαρχεί η αδράνεια του παρασιτισμού, και υπάρχουν παλιές αμαρτίες που στοιχειώνουν το αγωνιστικό δυναμικό των οργανωμένων δυνάμεων. Έτσι όμως επικρατεί ο κοινωνικός κατακερματισμός, που επιτρέπει στο Σύστημα να απομονώσει, να διαχωρίσει και, εν τέλει να νικήσει. Γιατί απέναντί του βρίσκει ηγεσίες και μηχανισμούς εκφυλισμένους από το προηγούμενο κλεπτοκρατικό όργιο, ανίκανους να υπερασπιστούν το γενικό συμφέρον.
Αυτός ο φαύλος κύκλος της αποσύνθεσης πρέπει να σπάσει εδώ και τώρα! Η επίθεση που δεχόμαστε δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί στα επί μέρους, μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με το μνημόνιο ή την οικονομική πολιτική. Το ζήτημα είναι ευρύτερο, είναι ζήτημα εθνικής υποτέλειας, δηλαδή επιβίωσης του λαού μας. Δεν είναι τυχαίο ότι το μόνο κίνημα που ρίζωσε στους κόλπους της κοινωνίας, οι Αγανακτισμένοι, έθεσαν το ζήτημα ως τέτοιο.
Υπό αυτήν την λογική, δεν υπερασπιζόμαστε το κράτος ως τέτοιο που είναι. Υπερασπιζόμαστε εν γένει το δικαίωμα του ελληνικού λαού, να οικοδομήσει μια ελεύθερη και δίκαιη ελληνική πολιτεία. Είναι πολύ δύσκολο, ίσως ανυπέρβλητο, αλλά ο διαχωρισμός πρέπει να γίνει: Άλλο τα δημόσια αγαθά, και άλλο οι θλιβεροί μεσίτες τους. Άλλο η κρατική αυτοτέλεια της χώρας, και άλλο η ασυδοσία των κλεπτοκρατών. Δίχως αυτή τη διάκριση, είμαστε καταδικασμένοι να γινόμαστε βορά των ισοπεδωτικών επιχειρημάτων του Πάγκαλου, του Πρωτοσάλτε και τουΜανδραβέλη.
Για να γίνει αυτή η διάκριση, χρειάζεται όραμα και συγκεκριμένη πρόταση. Που να ξεκινάει από την γεωπολιτική μας στρατηγική, και να καταλήγει στην εκ νέου διαμόρφωση του κράτους αποκαθαρμένου από την κλεπτοκρατική του σήψη. Άλλος δρόμος δεν υφίσταται. Ο αγώνας ενάντια στα νέα μέτρα ή θα είναι παλλαϊκός πατριωτικός και προοδευτικός, για την ελευθερία του λαού και την αναγέννηση της κοινωνίας, ή δεν θα υπάρξει. Και αντ’ αυτού θα πάρει το πάνω χέρι το ναζιστικόμίσος της Χρυσής Αυγής, η εσωτερική διαίρεση, και το ελληνικό εμφυλιακό σύνδρομοπου θα μας αποτελειώσει. Το ζήτημα έχει τεθεί.
Φτάνει πια στα δήθεν «τελευταία» μέτρα της εξόντωσής μας
Την κρίση να πληρώσουν τα αφεντικά του παρασιτισμού και της εθελοδουλίας
Παλλαϊκός, δημοκρατικός πατριωτικός αγώνας ΤΩΡΑ!
