http://avantgarde2009.wordpress.com
οργανώσεις. Το πιο απογοητευτικό όμως ήταν η ανύπαρκτη σχεδόν άμυνα στις άγριες επιθέσεις των ΜΑΤ και των Δ που κατάφεραν να διαλύσουν τη συγκέντρωση 60000 ανθρώπων μέσα σε ένα μισάωρο. Αυτό είναι ένα ποιοτικό στοιχείο που δεν μπορεί κανείς να το προσπερνά έτσι. Από το πρωί οι δυνάμεις καταστολής είχαν δείξει τις διαθέσεις του υπουργείου δημόσιας τάξης, στουΖωγράφου, τη Δάφνη, το Παγκράτι και σε σταθμούς του μετρό, όταν διέλυσαν προσυγκεντρώσεις και προχώρησαν σε μαζικές προσαγωγές πριν καν ξεκινήσουν οι κεντρικές συγκεντρώσεις. Χωρίς την παραμικρή “πρόκληση”.
Οι καταγγελίες για την κρατική καταστολή δεν λύνουν το πρόβλημα. Η διάλυση μιας συγκέντρωσης 60000 ανθρώπων μέσα με λίγα λεπτά, εκλαμβάνεται ως ήττα από όσους συμμετείχαν. Το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα είναι ότι ο αντίπαλος έχει την υπεροπλία. Την επόμενη μέρα στη δουλεία ή στη γειτονία θα διαπιστώσουμε ότι κανείς δεν συγκινήθηκε ιδιαίτερα από τη βία κατά των διαδηλωτών. Τα δελτία των 8 και η μεσοβέζικη αριστερή αρθρογραφία περί προβοκατόρων που παρεισφρήσανε, έχουν ήδη διαμορφώσει την κοινή γνώμη που δεν ήταν παρόν στα έκτροπα των ΜΑΤ και των δίας.
Όλα αυτά πρέπει να τα λάβουν υπόψη όσοι βιάζονται να βγάλουν θριαμβευτικές ανακοινωσεις για το “νέο γύρο αγώνων” και για μια ακόμα “νίκη” του κινήματος στο “μακρύ δρόμο” που έχει να διανύσει κατά του μνημονίου.
Όλα αυτά πρέπει να τα λάβουν υπόψη όσοι βιάζονται να βγάλουν θριαμβευτικές ανακοινωσεις για το “νέο γύρο αγώνων” και για μια ακόμα “νίκη” του κινήματος στο “μακρύ δρόμο” που έχει να διανύσει κατά του μνημονίου.
Η αυτοτέλεια μιας μάχης
Πολλοί θα ισχυριστούν ότι το μνημόνιο και η αστική αντεπανάσταση δεν ανατρέπεται με νοκ άουτ. Αυτό δεν είναι λάθος. Όμως κάθε μάχη έχει την αυτοτέλειά της. Φυσικά δεν κερδίζει μια μάχη τον πόλεμο. Όμως δεν κερδίζεις και στα σημεία χωρίς να ρίξεις μερικά χτυπήματα. Πως θα μπορούσε να γίνει αυτό; Πρώτα απ’ όλα με μια σκληρή αντιπαράθεση με τις δυνάμεις καταστολής που δεν αρκέστηκαν μόνο να διώξουν τον κόσμο από το Σύνταγμα πνίγοντας την πλατεία στα δακρυγόνα, αλλά συνέχισαν κυνηγώντας, ξυλοκοπώντας και συλλαμβάνοντας με τις μηχανές σε όλο το κέντρο μεμονωμένους διαδηλωτές. Η άμυνα στο κατασταλτικό αίσχος είναι πολιτική πράξη. Δήλωση πίστης στον αγώνα, έμπρακτη απόδειξη του συνθήματος δεν υποχωρούμε αν δεν δικαιωθούμε. Πολλά δημοσιεύματα κάνουν ξανά λόγο για προβοκάτορες που προκάλεσαν τα επεισόδια μετά τις 2μμ στο Σύνταγμα: Παραμυθία της χαλιμάς. Οι δυνάμεις καταστολής από το πρωί, πριν οποιαδήποτε σύγκρουση στο Σύνταγμα απαγόρευσαν προσυγκεντρώσεις και προχώρησαν σε μαζικές προσαγωγές διαδηλωτών. Στο σύνταγμα είχαν δημιουργήσει ένα σκηνικό πολέμου με 7 τουλάχιστον αντλίες νερού, φράχτες μπροστά στον άγνωστο και χιλιάδες μπάτσους στους γύρω δρόμους. Το σκηνικό αυτό από μόνο του συνιστά πρόκληση στους χιλιάδες διαδηλωτές που αγωνίζονται όχι για την πλάκα τους, αλλά για τη ζωή τους. Η κοινωνία και ιδιαίτερα η νεολαία, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, το 1,3 εκ άνεργοι ακόμα και μικροεπαγγελματίες υφίστανται εδώ και 3 χρόνια μια πρωτοφανή επίθεση που ισοδυναμεί με επιχείρηση εξόντωσής τους. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ζουν πλέον σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας αδυνατώντας να αντεπεξέλθουν στις καθημερινές τους ανάγκες και υπάρχουν κάποιοι που ψάχνουν ακόμα ποιος διατάραξε το “ειρηνικό κλίμα” της μεγαλειώδους συγκέντρωσης. Ο μόνος που διαταράσσει την κοινωνική ειρήνη είναι τα ελεεινά σκουλήκια που περνάνε σωρηδόν εδώ και 3 χρόνια μέτρα που καταστρέφουν τις ζωές των ανθρώπων και μαζί μ’ αυτούς οι πραιτοριανές δυνάμεις τους κράτους και του παρακράτους που σπάνε το κεφάλι σε όσους έμπρακτα αντιστέκονται στον πόλεμο που υφίσταται η κοινωνία, οι οικογένειες και τα παιδιά τους. Μόνο καλοφαγάδες, πεμπτοφαλαγγίτες ή αφελείς μπορούν να αναρωτιούνται ποιος προκάλεσε τα επεισόδια στο σύνταγμα. Υπάρχει άραγε κανείς που να πιστεύει ότι ακόμα κι αν δεν υπήρχαν ορισμένοι πιο θερμόαιμοι διαδηλωτές, η αστυνομία δεν θα χτύπαγε; Και τότε γιατί χτύπησε το πρωί τρεις προσυγκεντρώσεις; Υπάρχει επίσης κανείς που να πιστεύει ότι αν ο κόσμος καθόταν στο Σύνταγμα δεν θα χτυπιόταν η συγκέντρωση όπως άλλωστε είχε γίνει επανειλημμένα στο πρόσφατο παρελθόν; Και τότε γιατί τα ΜΑΤ: είχαν αποκλείσει την Όθωνος μπροστά από τα ξενοδοχεία, είχαν τοποθετήσει τις αντλίες νερού στην είσοδο του εθνικού κήπου, είχαν κλείσει τον άγνωστο με τα κάγκελα και είχαν γεμίσει τα γύρω στενά ΜΑΤ, δίας και ασφαλίτες; Μήπως για να κάνουν πικ νικ; Το μήνυμα του Δένδια ήταν σαφές, είτε υπήρχαν “προβοκάτορες” είτε όχι. Περνάτε σαν παναγίες από κει που σας υποδεικνύουμε και εξαφανίζεστε προς την πανεπιστημίου ή τις στήλες. Αυτό για όποιους δεν το κατάλαβαν σημαίνει ότι βάζουμε την ουρά στα σκέλια και τρέχουμε. Αν με αυτή την εικόνα νομίζουν ορισμένοι ότι βάζουν παρακαταθήκες για τις επόμενες μάχες του “μακροπροθεσμού” αγώνα τους είναι βαθιά νυχτωμένοι.
Απεργία σημαίνει σύγκρουση με τα αφεντικά. Πολύ περισσότερο μια γενική απεργία που σημαίνει σύγκρουση με την κυβέρνηση και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους. Αν δεν είναι αυτό τότε τι άλλο είναι κ. οπαδοί των “ειρηνικών” μαζικών διαδηλώσεων και των “συγκρούσεων” μόνο στα λόγια. Οι καταπιεσμένοι, οι αδύναμοι, μόνο μια φορά μπορούν να δείξουν την ισχύ τους. Όταν συγκεντρώνονται όλοι μαζί και όχι όταν είναι ο καθένας μόνος του. Βασικά πράγματα που όμως είναι ξεχασμένα προ πολλού από τους έμπορους του ταξικού αγώνα. Και αν δεν είναι αυτό μια γενική απεργία τότε δεν έχει κανένα νόημα να γίνεται. Θα αρκούσαν τα ανεμομαζώματα των αγανακτισμένων με σπόνσορα το σκάι και το στάρ σύστεμ.
Παρατεταμένος αγώνας και άλλα ώριμα φρούτα
Στους βαρετούς απολογισμούς της συνδικαλιστικής και πασιφιστικής αριστεράς κάθε καταγωγής και είδους, κυριαρχεί ένα απίστευτα νωχελικό κλίμα. Νομίζει κανείς ότι έχουν νικήσει το θάνατο. Μπορούν να ελπίζουν πάντα στο μέλλον χωρίς κανένα χρονικό περιορισμό. Η χθεσινή απεργία ήταν ακόμα ένας κρίκος στο “μακρύ αγώνα”. Για άλλους “ένας νέος γύρος αγώνων αρχίζει”. Η πρώτη απεργία κατά της νέας κυβέρνησης. Θαυμάσια. Προφανώς θα ακολουθήσει μια 2η, μια 3η κ.ο.κ. Μέχρι να κατέβει το 1 εκατομμύριο στους δρόμους, το οποίο φυσικά δεν θα αρκεί γιατί τότε θα διαπιστώσουμε ότι πρέπει να κατέβουν 2 εκ. και πάει λέγοντας. “Και σήμερα και αύριο και όσο χρειαστεί” που λεει ένα ακόμα σύνθημα αυτής της λογικής.
Σε όλα αυτά δεν υπάρχει άμεσος στόχος. Όλα ανάγονται κάθε φορά σε ένα μακροχρόνιο στόχο, ικανό να δικαιολογεί την αναβολή της μάχης. Δήθεν επειδή δεν πρόκειται να ξαπλώσει ο αντίπαλος με νοκ αόυτ τότε δεν πρέπει να τον χτυπάμε καθόλου. Μέχρι τότε δεχόμαστε απλώς τα δικά του. Αυτή περίπου είναι η στρατηγική που βαδίζουμε. Αυτό φυσικά δεν καλλιεργεί κανένα κλίμα αισιοδοξίας. Το μόνο που φέρνει στο κόσμο είναι η απαισιοδοξία, η αίσθηση ότι ο αντίπαλος είναι ισχυρότερος και αήττητος. Το επόμενο συμπέρασμα δεν είναι κάποια τελική σύγκρουση στο μέλλον όταν θα “υπάρχουν οι συσχετισμοί” αλλά η εν τω μεταξύ παράδοση και ο συμβιβασμός με έναν αντίπαλο που δεν υποχωρεί με τίποτα. Εκεί καταλήγουν οι αμπελοστρατηγικές του “αγώνα διαρκείας” και του “πολέμου θέσεων”.
Ποιο είναι το επόμενο βήμα; Σε τι αποσκοπεί αυτή η ατελείωτη προετοιμασία για μια μάχη που δεν δίνεται ποτέ; Για να έλθει αμέσως η απάντηση: Μα δεν μπορούμε να κάνουμε περισσότερα γιατί χρειαζόμαστε περισσότερες δυνάμεις. Έτσι προχθές είμασταν αρκετοί για να πανηγυρίζουμε αναμεταξύ μας, αλλά λίγοι για να τους δώσουμε ένα γερό χτύπημα. Επομένως πρέπει να γυρίσουμε στους χώρους δουλειάς να μαζέψουμε κι άλλο κόσμο, να καταγγείλουμε την αστυνομική τρομοκρατία μήπως και συγκινηθεί ο ουδέτερος κόσμος που μας δέρνουν, να ενισχύσουμε τα ταξικά μας σωματεία και τα λέμε στην επόμενη απεργία. Κάπως έτσι σκέφτονται οι ταξικοί μας συνδικαλιστές. Δίπλα σε αυτούς, η κοινοβουλευτική (στην ψυχή) πασιφιστική αριστερά σκέφτεται ότι ο κόσμος μέσα από τη συμμετοχή του στους αγώνες θα συνειδητοποιηθεί πολιτικά και θα στραφεί εκλογικά στην σ΄αυτή δίνοντας αυτό το 5-10% που της λείπει για να σχηματίσει μια αριστερή κυβέρνηση.
Αυτό που ξεχνάνε στους υπολογισμούς τους, είτε σκέφτονται την συνδικαλιστική τους είτε την κοινοβουλευτική τους ενίσχυση, είναι οι αντοχές του κόσμου, που έχουν αρχίσει να εξαντλούνται σε ένα δρόμο που εδώ και 3 χρόνια αδυνατεί να σταματήσει την επίθεση. Ο κόσμος θα στραφεί στα αριστερά μόνο αν πιστέψει ότι εκεί υπάρχει ελπίδα, ότι οι κινητοποιήσεις μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα. Ήδη πολύς κόσμος δεν συμμετέχει πλέον στις απεργίες γιατί πιστεύει ότι έτσι δεν γίνεται τίποτα. Αυτό ακόμα κι αν συνοδεύεται από διάφορες βερπάλες, στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα σημάδι απογοήτευσης και αποδοχής της νέας πραγματικότητας ως τετελεσμένης. Η τεράστια ανεργία περιπλέκει τα πράγματα ακόμα περισσότερο, με έναν άνεργο να ψάχνει απεγνωσμένα μια οποιαδήποτε δουλεία ακόμα και στο εξωτερικό, αντιμετωπίζοντας όσους δουλεύουν και πολύ περισσότερο όσους “μπορούν να απεργούν” σαν προνομιούχους ή και σαν αντίπαλους που δεν έχει να μοιραστεί τίποτα μαζί τους.
Επιπλέον πρέπει να αντιληφθούν όσοι νομίζουν ότι η ζωή είναι μπροστά τους, ότι ο χρόνος τελειώνει όχι μόνο γιατί ο κόσμος εξαντλείται και απογοητεύεται κάτω και από την πίεση της καθημερινής του επιβίωσης. Το χειρότερο είναι ότι αν κανείς πιστέψει ότι δεν μπορούν να σωθούν όλοι, τότε είναι πολύ εύκολο να στρατευτεί στο πολιτικό σχέδιο που επενδύει πάνω στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Οι φασίστες αυτό ακριβώς επιδιώκουν, στρέφοντας την κοινωνική οργή κυρίως των μικροαστών αλλά και ευρύτερων λούμπεν κομματιών ενάντια στους μετανάστες, τους υποστηρικτές τους, τους “κουλτουριάριδες και όλους τους βολεμένους του πελατειακού κομματικού κράτους”. Γι’ αυτό δεν έχουμε δύο φορές χρόνο. Και αυτοί που επιμένουν ότι κάθε ενασχόληση με οτιδήποτε έξω από το μνημόνιο (ρατσισμός, φασίστες) αποπροσανατολίζει τον αγώνα, ας σκεφτούν πως θα προλάβουν το φασισμό έστω και με τον δικό τους τρόπο. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει περιμένοντας ότι θα επαναληφθεί το σενάριο των 17 γενικών απεργιών της προηγούμενης κυβέρνησης και ότι αυτή τη φορά θα κερδίσουν τις εκλογές που θα ‘ρθουν.
Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο δεν υπάρχει η πολυτέλεια για άλλες χαμένες ευκαιρίες. Μια 5η Μάη 2010, μια 19η Οκτώβρη 2011, μια 12η Φλεβάρη 2012, μπορεί να συμβούν μέσα σε δύο χρόνια τρεις φορές αλλά δεν πρόκειται αυτά τα δύο χρόνια να επαναλαμβάνονται για πάντα. Οι έκρυθμες κοινωνικές καταστάσεις μπορούν να κρατήσουν για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Ήδη τα δύο χρόνια είναι αρκετά. Η χρυσή αυγή είναι μια σαφής προειδοποίηση γι’ αυτό. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα περιμένουμε να φτάσει το 20% για να καταλάβουμε ότι δεν είχαμε όσο χρόνο θέλαμε. Τότε θα είναι πολύ αργά.
Σε όλα αυτά δεν υπάρχει άμεσος στόχος. Όλα ανάγονται κάθε φορά σε ένα μακροχρόνιο στόχο, ικανό να δικαιολογεί την αναβολή της μάχης. Δήθεν επειδή δεν πρόκειται να ξαπλώσει ο αντίπαλος με νοκ αόυτ τότε δεν πρέπει να τον χτυπάμε καθόλου. Μέχρι τότε δεχόμαστε απλώς τα δικά του. Αυτή περίπου είναι η στρατηγική που βαδίζουμε. Αυτό φυσικά δεν καλλιεργεί κανένα κλίμα αισιοδοξίας. Το μόνο που φέρνει στο κόσμο είναι η απαισιοδοξία, η αίσθηση ότι ο αντίπαλος είναι ισχυρότερος και αήττητος. Το επόμενο συμπέρασμα δεν είναι κάποια τελική σύγκρουση στο μέλλον όταν θα “υπάρχουν οι συσχετισμοί” αλλά η εν τω μεταξύ παράδοση και ο συμβιβασμός με έναν αντίπαλο που δεν υποχωρεί με τίποτα. Εκεί καταλήγουν οι αμπελοστρατηγικές του “αγώνα διαρκείας” και του “πολέμου θέσεων”.
Ποιο είναι το επόμενο βήμα; Σε τι αποσκοπεί αυτή η ατελείωτη προετοιμασία για μια μάχη που δεν δίνεται ποτέ; Για να έλθει αμέσως η απάντηση: Μα δεν μπορούμε να κάνουμε περισσότερα γιατί χρειαζόμαστε περισσότερες δυνάμεις. Έτσι προχθές είμασταν αρκετοί για να πανηγυρίζουμε αναμεταξύ μας, αλλά λίγοι για να τους δώσουμε ένα γερό χτύπημα. Επομένως πρέπει να γυρίσουμε στους χώρους δουλειάς να μαζέψουμε κι άλλο κόσμο, να καταγγείλουμε την αστυνομική τρομοκρατία μήπως και συγκινηθεί ο ουδέτερος κόσμος που μας δέρνουν, να ενισχύσουμε τα ταξικά μας σωματεία και τα λέμε στην επόμενη απεργία. Κάπως έτσι σκέφτονται οι ταξικοί μας συνδικαλιστές. Δίπλα σε αυτούς, η κοινοβουλευτική (στην ψυχή) πασιφιστική αριστερά σκέφτεται ότι ο κόσμος μέσα από τη συμμετοχή του στους αγώνες θα συνειδητοποιηθεί πολιτικά και θα στραφεί εκλογικά στην σ΄αυτή δίνοντας αυτό το 5-10% που της λείπει για να σχηματίσει μια αριστερή κυβέρνηση.
Αυτό που ξεχνάνε στους υπολογισμούς τους, είτε σκέφτονται την συνδικαλιστική τους είτε την κοινοβουλευτική τους ενίσχυση, είναι οι αντοχές του κόσμου, που έχουν αρχίσει να εξαντλούνται σε ένα δρόμο που εδώ και 3 χρόνια αδυνατεί να σταματήσει την επίθεση. Ο κόσμος θα στραφεί στα αριστερά μόνο αν πιστέψει ότι εκεί υπάρχει ελπίδα, ότι οι κινητοποιήσεις μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα. Ήδη πολύς κόσμος δεν συμμετέχει πλέον στις απεργίες γιατί πιστεύει ότι έτσι δεν γίνεται τίποτα. Αυτό ακόμα κι αν συνοδεύεται από διάφορες βερπάλες, στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα σημάδι απογοήτευσης και αποδοχής της νέας πραγματικότητας ως τετελεσμένης. Η τεράστια ανεργία περιπλέκει τα πράγματα ακόμα περισσότερο, με έναν άνεργο να ψάχνει απεγνωσμένα μια οποιαδήποτε δουλεία ακόμα και στο εξωτερικό, αντιμετωπίζοντας όσους δουλεύουν και πολύ περισσότερο όσους “μπορούν να απεργούν” σαν προνομιούχους ή και σαν αντίπαλους που δεν έχει να μοιραστεί τίποτα μαζί τους.
Επιπλέον πρέπει να αντιληφθούν όσοι νομίζουν ότι η ζωή είναι μπροστά τους, ότι ο χρόνος τελειώνει όχι μόνο γιατί ο κόσμος εξαντλείται και απογοητεύεται κάτω και από την πίεση της καθημερινής του επιβίωσης. Το χειρότερο είναι ότι αν κανείς πιστέψει ότι δεν μπορούν να σωθούν όλοι, τότε είναι πολύ εύκολο να στρατευτεί στο πολιτικό σχέδιο που επενδύει πάνω στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Οι φασίστες αυτό ακριβώς επιδιώκουν, στρέφοντας την κοινωνική οργή κυρίως των μικροαστών αλλά και ευρύτερων λούμπεν κομματιών ενάντια στους μετανάστες, τους υποστηρικτές τους, τους “κουλτουριάριδες και όλους τους βολεμένους του πελατειακού κομματικού κράτους”. Γι’ αυτό δεν έχουμε δύο φορές χρόνο. Και αυτοί που επιμένουν ότι κάθε ενασχόληση με οτιδήποτε έξω από το μνημόνιο (ρατσισμός, φασίστες) αποπροσανατολίζει τον αγώνα, ας σκεφτούν πως θα προλάβουν το φασισμό έστω και με τον δικό τους τρόπο. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει περιμένοντας ότι θα επαναληφθεί το σενάριο των 17 γενικών απεργιών της προηγούμενης κυβέρνησης και ότι αυτή τη φορά θα κερδίσουν τις εκλογές που θα ‘ρθουν.
Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο δεν υπάρχει η πολυτέλεια για άλλες χαμένες ευκαιρίες. Μια 5η Μάη 2010, μια 19η Οκτώβρη 2011, μια 12η Φλεβάρη 2012, μπορεί να συμβούν μέσα σε δύο χρόνια τρεις φορές αλλά δεν πρόκειται αυτά τα δύο χρόνια να επαναλαμβάνονται για πάντα. Οι έκρυθμες κοινωνικές καταστάσεις μπορούν να κρατήσουν για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Ήδη τα δύο χρόνια είναι αρκετά. Η χρυσή αυγή είναι μια σαφής προειδοποίηση γι’ αυτό. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα περιμένουμε να φτάσει το 20% για να καταλάβουμε ότι δεν είχαμε όσο χρόνο θέλαμε. Τότε θα είναι πολύ αργά.
Η προετοιμασία έχει τελειώσει
Στην απεργία έπρεπε να δοθεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην κυβέρνηση σαν αυτά που φροντίζει να στέλνει με τις δικές της κινήσεις. Μηδενική ανοχή η κυβέρνηση. Μηδενική ανοχή και το κίνημα. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό όχι με λόγια αλλά με πράξεις. Αυτό μπορεί να συσπειρώσει τον κόσμο, που βρίσκεται σε απόγνωση. Δεν είμαστε πλέον στη φάση της προετοιμασίας, της συσπείρωσης δυνάμεων, ή της προπαγάνδας για τα νέα μέτρα. Είμαστε ήδη στον τρίτο χρόνο μια σκληρής αναμέτρησης. Αυτή η κυβέρνηση συνεχίζει τον πόλεμο που ξεκίνησε η προηγούμενη και μάλιστα χωρίς καμία αναστολή.Όταν βρίσκεται κανείς σε πόλεμο δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τις καμπές (και η απεργία είναι καμπή) σαν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Όταν ο αντίπαλος μετατρέπει τον χώρο των απεργιακών εκδηλώσεων σε πεδίο βολής δεν μπορεί κανείς να κατεβαίνει με τα 3000 πανό του, τις εφημεριδούλες του, τις προκηρυξούλες του και να νομίζει ότι στο τέλος θα καταλήξει στο πιο κοντινό τσιπουράδικο. Ή πας στη μάχη ή κάθεσαι σπίτι σου. Εδώ είμαστε πλέον. Και όσο δεν το συνειδητοποιούμε είμαστε χαμένοι. Η σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής δεν έχει ένα συμβολικό χαρακτήρα. Είναι σύγκρουση με το στρατό της κυβέρνησης και της τρόικα. Φυσικά μια τέτοια σύγκρουση δεν μπορεί να δοθεί όταν έχει ήδη απονομιμοποιθεί κάθε φυσική της διάσταση. Όταν επί δύο βδομάδες οι βουλευτές της αριστεράς περιφέρονταν στις διαμαρτυρίες των μπάτσων παρουσιάζοντας τους πραίτορες, τους συνεργάτες των ναζί, αυτούς που τσακίζουν τις διαδηλώσεις, σαν εργαζόμενους που πλήττονται κι αυτοί από τα μέτρα λιτότητας. Πώς να δοθεί η μάχη όταν ο ελάχιστος εξοπλισμός για να προφυλαχθεί κανείς από τον χημικό πόλεμο (γυαλιά προστασίας για τα μάτια και μια χάρτινη μάσκα για την αναπνοή) επαφίεται στο προσωπικό ρίσκο του καθενός, αντί να αποτελεί ζήτημα ανοιχτής πολιτικής υπεράσπισης από την αριστερά, το δικαίωμα των διαδηλωτών να φέρουν τέτοιο εξοπλισμό, αφού κινδυνεύει άμεσα η ζωή τους από τα χημικά της αστυνομίας. Χημικά άλλωστε που ντε φάκτο κάνουν απαγορευτική τη συμμετοχή σε μια διαδήλωση.
Κανείς δεν περίμενε ένα θαύμα στις 26 Σεπτέμβρη. Όμως μια σθεναρή στάση στο δρόμο είναι βασική προϋπόθεση για οτιδήποτε άλλο. Πολύ περισσότερο έχει σημασία να συζητηθούν όλα αυτά και να μην κρύβονται κάτω από το χαλί, με το γελοίο πρόσχημα ότι ο αγώνας απλά συνεχίζεται. Κάθε μάχη πρέπει να έχει τον απολογισμό της. Νικήσαμε, χάσαμε, ισοπαλία, τι; Δεν υπάρχει μάχη χωρίς αποτέλεσμα. Τι πήγε στραβά, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε και δεν το κάναμε. Πώς να πάμε στην επόμενη. Δεν είναι φυσικά μόνο ζήτημα στάσης στο δρόμο, απέναντι στα ΜΑΤ. Όμως δεν μπορεί κανείς να παρακάμπτει αυτό το θέμα.
Κάθε συνέχεια προϋποθέτει ξεκάθαρους στόχους. Στόχους που να ενοποιούν το κίνημα, χτυπώντας στην καρδιά τον αντίπαλο. Στόχους που χωρίς αυτούς είναι σαν να βαδίζουμε στα τυφλά. Σαν να απεργούμε, ή να είμαστε στο δρόμο ο καθένας για τους λόγους του, αλλά χωρίς αυτό να μας ενοποιεί στο επόμενο βήμα. Ένας τέτοιος στόχος πρέπει να είναι η ανατροπή της κυβέρνησης, καίγοντας και τα τελευταία πολιτικά χαρτιά του συστήματος. Βαθαίνοντας την πολιτική κρίση, οξύνοντας την αναμέτρηση μέχρι την τελική της συνέπεια: Την αναμέτρηση με τους μηχανισμούς του αστικού κράτους. Στον αγώνα αυτό ο πρώτος που πρέπει να σαρωθεί είναι τα φασιστόμουτρα της χρυσής εφεδρείας του καπιταλισμού σε σήψη. Η ύστατη προσπάθεια να ανασυγκροτηθεί το αστικό μπλοκ εξουσίας στην πιο σιχαμένη του μορφή, τσακίζοντας όχι μόνο την αριστερά και τις οργανώσεις της εργατικής τάξης αλλά ακόμα και την αστική τους δημοκρατία. Ας τα καταλάβουμε μια και καλή. Το κράτος της κοινωνικής συναίνεσης είναι οριστικά παρελθόν. Μαζί τους και όλα τα εργατικά και τα αστικά δημοκρατικά δικαιώματα της προηγούμενης περιόδου.
Όποιος νομίζει ότι μπορεί να αδιαφορεί για αυτά τα κεντρικά ζητήματα, πιστεύοντας ότι θα πειραματίζεται αμέριμνος με τοπικές προσομοιώσεις μιας άλλης κοινωνίας με ανταλλακτικά παζάρια και μεταξύ μας αλληλεγγύη, μέσα στο καπιταλισμό του κράτους έκτακτης ανάγκης ή ακόμα χειρότερα στο απαρτχάιντ που ετοιμάζει η χρυσή αυγή, είναι βαθιά γελασμένος. Στην Ελλάδα της νέας τάξης του Δένδια, του κασιδιάρη και των σκοταδιστών οπαδών του κάθε παϊσιου δεν θα έχει τύχη κανένας “εχθρός του έθνους”.
Κανείς δεν περίμενε ένα θαύμα στις 26 Σεπτέμβρη. Όμως μια σθεναρή στάση στο δρόμο είναι βασική προϋπόθεση για οτιδήποτε άλλο. Πολύ περισσότερο έχει σημασία να συζητηθούν όλα αυτά και να μην κρύβονται κάτω από το χαλί, με το γελοίο πρόσχημα ότι ο αγώνας απλά συνεχίζεται. Κάθε μάχη πρέπει να έχει τον απολογισμό της. Νικήσαμε, χάσαμε, ισοπαλία, τι; Δεν υπάρχει μάχη χωρίς αποτέλεσμα. Τι πήγε στραβά, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε και δεν το κάναμε. Πώς να πάμε στην επόμενη. Δεν είναι φυσικά μόνο ζήτημα στάσης στο δρόμο, απέναντι στα ΜΑΤ. Όμως δεν μπορεί κανείς να παρακάμπτει αυτό το θέμα.
Κάθε συνέχεια προϋποθέτει ξεκάθαρους στόχους. Στόχους που να ενοποιούν το κίνημα, χτυπώντας στην καρδιά τον αντίπαλο. Στόχους που χωρίς αυτούς είναι σαν να βαδίζουμε στα τυφλά. Σαν να απεργούμε, ή να είμαστε στο δρόμο ο καθένας για τους λόγους του, αλλά χωρίς αυτό να μας ενοποιεί στο επόμενο βήμα. Ένας τέτοιος στόχος πρέπει να είναι η ανατροπή της κυβέρνησης, καίγοντας και τα τελευταία πολιτικά χαρτιά του συστήματος. Βαθαίνοντας την πολιτική κρίση, οξύνοντας την αναμέτρηση μέχρι την τελική της συνέπεια: Την αναμέτρηση με τους μηχανισμούς του αστικού κράτους. Στον αγώνα αυτό ο πρώτος που πρέπει να σαρωθεί είναι τα φασιστόμουτρα της χρυσής εφεδρείας του καπιταλισμού σε σήψη. Η ύστατη προσπάθεια να ανασυγκροτηθεί το αστικό μπλοκ εξουσίας στην πιο σιχαμένη του μορφή, τσακίζοντας όχι μόνο την αριστερά και τις οργανώσεις της εργατικής τάξης αλλά ακόμα και την αστική τους δημοκρατία. Ας τα καταλάβουμε μια και καλή. Το κράτος της κοινωνικής συναίνεσης είναι οριστικά παρελθόν. Μαζί τους και όλα τα εργατικά και τα αστικά δημοκρατικά δικαιώματα της προηγούμενης περιόδου.
Όποιος νομίζει ότι μπορεί να αδιαφορεί για αυτά τα κεντρικά ζητήματα, πιστεύοντας ότι θα πειραματίζεται αμέριμνος με τοπικές προσομοιώσεις μιας άλλης κοινωνίας με ανταλλακτικά παζάρια και μεταξύ μας αλληλεγγύη, μέσα στο καπιταλισμό του κράτους έκτακτης ανάγκης ή ακόμα χειρότερα στο απαρτχάιντ που ετοιμάζει η χρυσή αυγή, είναι βαθιά γελασμένος. Στην Ελλάδα της νέας τάξης του Δένδια, του κασιδιάρη και των σκοταδιστών οπαδών του κάθε παϊσιου δεν θα έχει τύχη κανένας “εχθρός του έθνους”.
Κ. Μαραγκός
