Ας δούμε λοιπόν τι έχει αλλάξει. Πλην του PSI δεν έχει συμβεί άλλο κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονός που να σχετίζεται με το δημοσιονομικό μας πρόβλημα. Σε επίπεδο κοινωνίας έχουμε την υγιή κατά κάποιους αντίδραση των πολιτών που αποφάσισαν να ενισχύσουν την άκρα δεξιά και την άκρα κατά κάποιους αριστερά (κάποιοι άλλοι μιλούν για κεντροαριστερό Σύριζα λόγω της σωρείας πασοκικών μεταγραφών).
Τίποτε από όσα συζητάμε 3 χρόνια τώρα και λέμε κάθε φορά "είναι η τελευταία μας ευκαιρία" δεν έχει συμβεί. Αποκρατικοποιήσεις; Δεν προλαβαίνουμε να μετράμε, κοντεύει να παραιτηθεί το μισό συμβούλιο. Περιορισμός του δημοσίου τομέα; Ακόμα συζητάμε αν πρέπει να γίνει έστω και μία απόλυση στο δημόσιο και δε μιλάμε για τυφλές απολύσεις, αλλά σε πρώτη φάση για αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων.
Εν ολίγοις ένα χρόνο μετά κι ενώ έχουν έρθει τα πάνω κάτω στην κοινωνία, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Έχω πάψει να πιστεύω οτι η αδράνεια οφείλεται στην ανικανότητα των πολιτικών μας. Πλέον πιστεύω ακράδαντα οτι μιλάμε για αναποφασιστηκότητα μπροστά στον φόβο για το "μετά" που έρχεται. Κανείς δεν θέλει να βάψει τα χέρια του με αίμα εφόσον βλέπει οτι πλέον έχουμε μπει σε one way road προς τη χρεοκοπία, οπότε έχουν επιλέξει να τα φορτώσουν όλα στο παρελθόν, να μην κάνουν την ύστατη τεράστια προσπάθεια που απαιτείται μπας και τη γλιτώσουμε και περιμένουν στωικά το τέλος.
Προτιμούν να μην το παλέψουν και να την βγάλουν καθαρή, ρίχνοντάς τα στο παρελθόν παρά να χαρακτηριστούν συνυπεύθυνοι για την εξαθλίωση που ούτως ή άλλως θα έρθει.
Εντός ή εκτός ευρώ αυτό που μας περιμένει είναι εφιαλτικό, το θέμα κατ' εμέ ήταν να καταφέρουμε να διατηρηθούμε σε μία συμμαχία διεκδικώντας τουλάχιστον αυτό που χρόνια τώρα λέμε, να αναγνωρίσει δηλαδή η Ευρώπη τα σύνορά μας ως σύνορά της και να επέλθει πλήρης ενοποίηση όχι μόνο νομισματική, έστω κι αν μιλάμε για Ευρώπη δυο ταχυτήτων, κάτι το οποίο μπορεί να ήταν και προσωρινό.
Αυτή βέβαια είναι η δική μου άποψη, μία απομονομένη Ελλάδα, εκτός Ευρωζώνης, που θα έχει χάσει τις μισές της συμμαχίες, με εξαθλιωμένους κατοίκους που θα βγουν στους δρόμους, με φουντωμένα τα άκρα, τη φοβάμαι...
Αυτό που έρχεται το επέλεξαν πολιτικοί και πολίτες, κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Θα συνεχίσω να επιμένω οτι το πρώτο Μνημόνιο ήταν μία ευκαιρία, η τελευταία μας, σπαταλήθηκε, η ύστατη εθνική προσπάθεια που θα μπορούσε να είχε γίνει όλον αυτό τον καιρό δεν έγινε ποτέ ή όποτε έγινε μία προσπάθεια, υπονομεύτηκε γιατί προείχε το μικροπολιτικό συμφέρον ατόμων που τελικά ήταν πολύ λίγοι για να καταφέρουν το οτιδήποτε. Τους ενδιέφερε απλά η θέση του καπετάνιου σε ένα βυθιζόμενο πλοίο...
Ελπίζω να γλιτώσουμε τα χειρότερα...
