Η μεθόδευση υπαγωγής της χώρας στο επαίσχυντο μνημόνιο και την αποικιοκρατική δανειακή, θα αποτελεί μνημείο εγκληματικής καταδολίευσης ενός Έθνους από μία ελίτ συμφερόντων.
Γι’ αυτό ο Παπακωνσταντίνου μέχρι μία εβδομάδα πριν το Καστελλόριζο δήλωνε ότι “δεν χρειαζόμαστε βοήθεια από την ΕΕ”!
Η είσοδος της Ελλάδας στην ΟΝΕ που έγινε με επαίσχυντους όρους από την συμμορία Σημίτη, δεν έπαυε να αποτελεί ένα “ασφαλιστήριο συμβόλαιο”, έστω και χρυσοπληρωμένο. Όταν λοιπόν η Ελλάδα έπρεπε να απαιτήσει την ασφαλιστική της κάλυψη, κοινώς να ζητήσει ενεργοποίηση αυτών των ασφαλιστικών δικλείδων όπως αποτυπώνοντας στο άρθρο 122 της συνθήκης της Λισσαβόνας, έτρεξε στον …τοκογλύφο της γειτονιάς!
Υποθηκεύοντας όχι μόνο το παρόν αλλά και το μέλλον της με αμετάκλητες προσημειώσεις.
Το γιατί συνέβει αυτό, μπορεί πλέον να το εξηγήσει και ο πλέον αδαής. Ενδεικτικό το άρθρο που ακολουθεί όχι από κάποιον “αντιμνημονιακό”, αλλά απο τον Προκόπη Παυλόπουλο που γνωρίζει πολύ καλά το Ευρωπαϊκό δίκαιο.
ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΜΕ ΟΠΛΟ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ
του Προκόπη Παυλόπουλου
Βουλευτή, Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών
Οι πρόσφατες αποφάσεις πολιτικών δικαστηρίων, με αιχμή του δόρατος την απόφαση 599/2012 του Ειρηνοδικείου Αθηνών, φέρνουν εκ νέου στην επιφάνεια το μείζον ζήτημα της ευθείας αντίθεσης πλειάδας διατάξεων νόμων, που ψηφίσθηκαν σ’ εκτέλεση των Μνημονίων, όχι μόνο προς το Σύνταγμα αλλά και προς αυτό τούτο το ευρωπαϊκό δίκαιο.
Βεβαίως ως προς ορισμένες διατάξεις των ως άνω νόμων υφίσταται ήδη αντίθετη νομολογία, με βάση την απόφαση 668/2012 της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας. Πράγμα που σημαίνει ότι, τελικώς, το όλο θέμα μάλλον θα κριθεί, κατά το άρθρο 100 του Συντάγματος, από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο.
Πλην όμως το γεγονός ότι κοινή είναι πια η πεποίθηση, στο πλαίσιο νομικών και πολιτικών κύκλων εντός και εκτός Ελλάδας, ότι πολλές από τις απαιτήσεις της Τρόικας, όπως αποτυπώνονται στη νομοθεσία, παραβιάζουν και το ευρωπαϊκό δίκαιο, τούτο συνιστά κορυφαίο έρεισμα στην προσπάθεια της Κυβέρνησης Α. Σαμαρά για αναδιαπραγμάτευση κρίσιμων πολιτικών των Μνημονίων. Πρωτίστως δε των πολιτικών εκείνων που πλήττουν τον πυρήνα του κοινωνικού κράτους. Ειδικότερα:
. Κατά τις προαναφερόμενες αποφάσεις των πολιτικών δικαστηρίων –όπως άλλωστε είχε εγκαίρως επισημανθεί τόσο από την Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής όσο και από τις συζητήσεις στη Βουλή αλλά και από την αρθρογραφία ειδικών επιστημόνων- π.χ. οι δύο πρώτοι μνημονιακοί νόμοι (3833/2010 και 3845/2010), οι οποίοι επέφεραν δραματικές μειώσεις του εισοδήματος των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, μέσω αυθαίρετων οριζόντιων περικοπών, παραβιάζουν:
Α. Πρώτον, το Σύνταγμα και συγκεκριμένα τις διατάξεις του εκείνες που εγγυώνται π.χ. την αρχή της ισότητας (άρθρο 4 παρ. 1), την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας (άρθρο 5 παρ. 1), τη συλλογική αυτονομία (άρθρα 22 και 23) καθώς και την αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 25).
Β. Δεύτερον, το ευρωπαϊκό δίκαιο αλλά και μέρος του διεθνούς δικαίου, το οποίο όμως μέσα από τη σταδιακή διεύρυνση της ευρωπαϊκής έννομης τάξης αποτελεί πλέον τμήμα του ευρωπαϊκού θεσμικού κεκτημένου. Άκρως αντιπροσωπευτικές προς την προαναφερόμενη κατεύθυνση είναι π.χ. οι διατάξεις του άρθρου 37 παρ. 1 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που κατοχυρώνουν το δικαίωμα για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και Διεθνών Συμβάσεων Εργασίας (151/1978, 154/1981).
. Το ζήτημα αυτό παίρνει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις εντός της ευρωζώνης, αν αναλογισθεί κανείς ότι για παρεμφερή προβλήματα κατάλυσης του κοινωνικού κράτους μέσω μνημονιακών νόμων έχει ήδη επιληφθεί η ευρωπαϊκή δικαιοσύνη. Χαρακτηριστική είναι η από 8/3/2012 αίτηση πορτογαλικού δικαστηρίου (Tribunal do Trabalho do Porto) προς το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για έκδοση προδικαστικής απόφασης, ως προς τη συμβατότητα δραστικών μειώσεων των αποδοχών εργαζομένων με τις διατάξεις του ευρωπαϊκού δικαίου, οι οποίες εγγυώνται το δικαίωμα για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας.
Υπό τα δεδομένα αυτά, και ενόψει της αναδιαπραγμάτευσης με την Τρόικα που ξεκίνησε αποφασιστικά η Κυβέρνηση Α. Σαμαρά, δημιουργείται υπέρ της Χώρας μας ένα εξαιρετικά ισχυρό θεσμικό έρεισμα, προκειμένου ν’ απαλλαγεί η έννομη τάξη μας από διατάξεις, οι οποίες είναι αντίθετες προς το ευρωπαϊκό δίκαιο και πλήττουν, στον ίδιο τον πυρήνα του, το κοινωνικό κράτος, οδηγώντας σε κοινωνική έκρηξη. Υπενθυμίζεται πως, μολονότι το ζήτημα αυτό είχε ρητώς εγερθεί εντός και εκτός Βουλής ήδη από τον Ιούλιο του 2010, δυστυχώς οι Κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου και Λ. Παπαδήμου ουδέποτε έθεσαν, έστω και καθ’ υποφοράν, θέμα αντίθεσης αντίστοιχων απαιτήσεων της Τρόικας προς το ευρωπαϊκό δίκαιο, προκειμένου ν’ αποφύγουμε τη δραματική μείωση μισθών και συντάξεων.
Πηγή
kostasxan.blogspot.com
Γι’ αυτό ο Παπακωνσταντίνου μέχρι μία εβδομάδα πριν το Καστελλόριζο δήλωνε ότι “δεν χρειαζόμαστε βοήθεια από την ΕΕ”!
Η είσοδος της Ελλάδας στην ΟΝΕ που έγινε με επαίσχυντους όρους από την συμμορία Σημίτη, δεν έπαυε να αποτελεί ένα “ασφαλιστήριο συμβόλαιο”, έστω και χρυσοπληρωμένο. Όταν λοιπόν η Ελλάδα έπρεπε να απαιτήσει την ασφαλιστική της κάλυψη, κοινώς να ζητήσει ενεργοποίηση αυτών των ασφαλιστικών δικλείδων όπως αποτυπώνοντας στο άρθρο 122 της συνθήκης της Λισσαβόνας, έτρεξε στον …τοκογλύφο της γειτονιάς!
Υποθηκεύοντας όχι μόνο το παρόν αλλά και το μέλλον της με αμετάκλητες προσημειώσεις.
Το γιατί συνέβει αυτό, μπορεί πλέον να το εξηγήσει και ο πλέον αδαής. Ενδεικτικό το άρθρο που ακολουθεί όχι από κάποιον “αντιμνημονιακό”, αλλά απο τον Προκόπη Παυλόπουλο που γνωρίζει πολύ καλά το Ευρωπαϊκό δίκαιο.
ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΜΕ ΟΠΛΟ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ
του Προκόπη Παυλόπουλου
Βουλευτή, Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών
Οι πρόσφατες αποφάσεις πολιτικών δικαστηρίων, με αιχμή του δόρατος την απόφαση 599/2012 του Ειρηνοδικείου Αθηνών, φέρνουν εκ νέου στην επιφάνεια το μείζον ζήτημα της ευθείας αντίθεσης πλειάδας διατάξεων νόμων, που ψηφίσθηκαν σ’ εκτέλεση των Μνημονίων, όχι μόνο προς το Σύνταγμα αλλά και προς αυτό τούτο το ευρωπαϊκό δίκαιο.
Βεβαίως ως προς ορισμένες διατάξεις των ως άνω νόμων υφίσταται ήδη αντίθετη νομολογία, με βάση την απόφαση 668/2012 της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας. Πράγμα που σημαίνει ότι, τελικώς, το όλο θέμα μάλλον θα κριθεί, κατά το άρθρο 100 του Συντάγματος, από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο.
Πλην όμως το γεγονός ότι κοινή είναι πια η πεποίθηση, στο πλαίσιο νομικών και πολιτικών κύκλων εντός και εκτός Ελλάδας, ότι πολλές από τις απαιτήσεις της Τρόικας, όπως αποτυπώνονται στη νομοθεσία, παραβιάζουν και το ευρωπαϊκό δίκαιο, τούτο συνιστά κορυφαίο έρεισμα στην προσπάθεια της Κυβέρνησης Α. Σαμαρά για αναδιαπραγμάτευση κρίσιμων πολιτικών των Μνημονίων. Πρωτίστως δε των πολιτικών εκείνων που πλήττουν τον πυρήνα του κοινωνικού κράτους. Ειδικότερα:
. Κατά τις προαναφερόμενες αποφάσεις των πολιτικών δικαστηρίων –όπως άλλωστε είχε εγκαίρως επισημανθεί τόσο από την Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής όσο και από τις συζητήσεις στη Βουλή αλλά και από την αρθρογραφία ειδικών επιστημόνων- π.χ. οι δύο πρώτοι μνημονιακοί νόμοι (3833/2010 και 3845/2010), οι οποίοι επέφεραν δραματικές μειώσεις του εισοδήματος των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, μέσω αυθαίρετων οριζόντιων περικοπών, παραβιάζουν:
Α. Πρώτον, το Σύνταγμα και συγκεκριμένα τις διατάξεις του εκείνες που εγγυώνται π.χ. την αρχή της ισότητας (άρθρο 4 παρ. 1), την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας (άρθρο 5 παρ. 1), τη συλλογική αυτονομία (άρθρα 22 και 23) καθώς και την αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 25).
Β. Δεύτερον, το ευρωπαϊκό δίκαιο αλλά και μέρος του διεθνούς δικαίου, το οποίο όμως μέσα από τη σταδιακή διεύρυνση της ευρωπαϊκής έννομης τάξης αποτελεί πλέον τμήμα του ευρωπαϊκού θεσμικού κεκτημένου. Άκρως αντιπροσωπευτικές προς την προαναφερόμενη κατεύθυνση είναι π.χ. οι διατάξεις του άρθρου 37 παρ. 1 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που κατοχυρώνουν το δικαίωμα για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και Διεθνών Συμβάσεων Εργασίας (151/1978, 154/1981).
. Το ζήτημα αυτό παίρνει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις εντός της ευρωζώνης, αν αναλογισθεί κανείς ότι για παρεμφερή προβλήματα κατάλυσης του κοινωνικού κράτους μέσω μνημονιακών νόμων έχει ήδη επιληφθεί η ευρωπαϊκή δικαιοσύνη. Χαρακτηριστική είναι η από 8/3/2012 αίτηση πορτογαλικού δικαστηρίου (Tribunal do Trabalho do Porto) προς το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για έκδοση προδικαστικής απόφασης, ως προς τη συμβατότητα δραστικών μειώσεων των αποδοχών εργαζομένων με τις διατάξεις του ευρωπαϊκού δικαίου, οι οποίες εγγυώνται το δικαίωμα για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας.
Υπό τα δεδομένα αυτά, και ενόψει της αναδιαπραγμάτευσης με την Τρόικα που ξεκίνησε αποφασιστικά η Κυβέρνηση Α. Σαμαρά, δημιουργείται υπέρ της Χώρας μας ένα εξαιρετικά ισχυρό θεσμικό έρεισμα, προκειμένου ν’ απαλλαγεί η έννομη τάξη μας από διατάξεις, οι οποίες είναι αντίθετες προς το ευρωπαϊκό δίκαιο και πλήττουν, στον ίδιο τον πυρήνα του, το κοινωνικό κράτος, οδηγώντας σε κοινωνική έκρηξη. Υπενθυμίζεται πως, μολονότι το ζήτημα αυτό είχε ρητώς εγερθεί εντός και εκτός Βουλής ήδη από τον Ιούλιο του 2010, δυστυχώς οι Κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου και Λ. Παπαδήμου ουδέποτε έθεσαν, έστω και καθ’ υποφοράν, θέμα αντίθεσης αντίστοιχων απαιτήσεων της Τρόικας προς το ευρωπαϊκό δίκαιο, προκειμένου ν’ αποφύγουμε τη δραματική μείωση μισθών και συντάξεων.
Πηγή
kostasxan.blogspot.com
