του Αντώνη Χρυσού
Η Ισπανία είναι σε μόνιμο αναβρασμό. Φαίνεται ότι η κάθοδος των ανθρακωρύχων στη Μαδρίτη ξύπνησε την ταξική συνείδηση των Ισπανών. Μετά τη μεγαλειώδη και αυθόρμητη πορεία συμπαράστασης στους απεργούς ανθρακωρύχους που επεφύλαξε ο λαός της Μαδρίτης, η χώρα μπήκε σε ένα κυκεώνα κινητοποιήσεων που κορυφώθηκε τις τελευταίες 5 μέρες και ιδιαίτερα με τις εξαγγελθείσες πορείες σε όλες τις πόλεις της Ισπανίας χθες (19 Ιουλίου).
Πρωταγωνιστικό ρόλο στις εκδηλώσεις, παντού, είχαν οι πυροσβέστες, οι οποίοι θεωρούνται από τους Ισπανούς ένα επίλεκτο σώμα κοινωνικής προσφοράς, έχουν πολύ μεγάλο κύρος στην Ισπανική κοινωνία και το όνειρο κάθε νέου είναι να γίνει πυροσβέστης, που τελευταία απ’ ότι φάνηκε το μοιράζονται με τους ανθρακωρύχους. Οι πυροσβέστες, δηλ., εμπνέουν το σεβασμό που μπορεί να φτάσει τα όρια του φόβου όταν οι περιστάσεις το καλέσουν.
Στις πορείες των τελευταίων ημερών, από νωρίς άρχισαν να κατεβαίνουν μαζικά στους δρόμους και να ενώνονται με την αγωνιζόμενη εργατική τάξη, δείχνοντας με τον τρόπο αυτό ότι και τα οργανωμένα σώματα κοινωνικής προσφοράς έχουν ταξικά συνειδητοποιημένη τη θέση τους στον κοινωνικό ιστό.
Από την περασμένη Κυριακή κιόλας, στις πλατείες Neptuno και Puerta del Sol στη Μαδρίτη, στην Plaza Catalunya της Βαρκελώνης, στη Βαλένθια και στις μεγαλύτερες πόλεις της Ισπανίας, τα κράνη των πυροσβεστών και των αστυνομικών άρχισαν να μπερδεύονται. Ήταν τα πρώτα δείγματα ότι οι πυροσβέστες, μπαίνουν στο πλάι του αγωνιζόμενου λαού, ακόμα κι αν χρειαστεί να έρθουν σε ρήξη με τις δυνάμεις καταστολής, συμμετέχοντας στις πορείες και διαδηλώσεις που είχαν εξαγγείλει τα συνδικάτα των δημοσίων υπαλλήλων, οι αγανακτισμένοι και το κίνημα «Πραγματική Δημοκρατία Τώρα 15-Μ» τις τελευταίες 5 μέρες. Σιγά σιγά η συμμετοχή τους γινόταν περισσότερο ενεργητική για να πάρει τη μορφή οργανωμένων πορειών και, βέβαια, τις γυμνές παρουσίες τους σαν ένδειξη διαμαρτυρίας για τις περικοπές που τους έγιναν.
Η συμπεριφορά αυτή των πυροσβεστών ήταν αιτία αποπροσανατολισμού των δυνάμεων καταστολής, που έκπληκτες παρατηρούσαν τους μέχρι πριν λίγο «συνεργάτες» τους να αλλάζουν στρατόπεδο, αποφεύγοντας να έρθουν σε απευθείας ρήξη μαζί τους, μέχρι τέλους της πορείας.
Την Κυριακή, η πορεία των δημοσίων υπαλλήλων και οι πυροσβέστες φτάνουν μπροστά στο κοινοβούλιο, που είχε μετατραπεί σε φρούριο από την προηγούμενη Παρασκευή. Εκεί οι μονάδες «αποκατάστασης της τάξης» τους περίμεναν και τους εμπόδισαν να προχωρήσουν. Από εκείνη τη στιγμή οι πυροσβέστες ανέλαβαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις πορείες που δεν τον έχασαν ούτε στιγμή στις μεγαλειώδεις πορείες, με αποκορύφωση αυτές της 19ης Ιουλίου, παρόλο που τα συνδικάτα των πυροσβεστών αντιπροσώπευαν μια μειοψηφία σε σχέση με τους συμμετέχοντες στις πορείες που στην Μαδρίτη και Βαρκελώνη έφταναν αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες.
Σ’ αυτές τις πορείες, αλλά και σ’ αυτές που πραγματοποιήθηκαν σ όλη τη χώρα, το κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν ο ενωτικός τους χαρακτήρας. Βρέθηκαν ξαφνικά να πορεύονται μαζί λαός που ανήκε στα κυριότερα συνδικάτα της Ισπανίας, που μέχρι πριν λίγο καιρό είχαν σοβαρές διαφωνίες, ενώ μπορούσε κανείς να διακρίνει σημαίες από τα συνδικάτα και τα αριστερά κόμματα από τις διάφορες αυτονομίες της Ισπανίας. Να επισημάνουμε εδώ τη συμμετοχή στις πορείες του κινήματος των αγανακτισμένων και του «Πραγματική Δημοκρατία Τώρα 15-Μ».
Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι εκείνο το σημείο, δηλ. γύρω στις 12:30 τοπική ώρα, οι πορείες ήταν ειρηνικές και ο λαός ενωμένος, αλλά οργανωμένος στα συνδικάτα τους έδειχνε την αντίθεσή του στα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση. Να υπενθυμίσουμε ότι την περασμένη εβδομάδα η κυβέρνηση του Ραχόι αποφάσισε περικοπές 65 εκατ. ευρώ στον δημόσιο τομέα και μεγάλες φορολογικές αυξήσεις για τα μικρά και μεσαία εισοδήματα.
Τελικά, όλα ανατράπηκαν στις 12:30 μπροστά στο Ισπανικό κοινοβούλιο. Η Αστυνομία άλλαξε στάση, και επιτέθηκε στην πορεία με αφορμή μικροεπεισόδια που συνέβησαν και είχαν σαν αποτέλεσμα τη σύλληψη ενός πυροσβέστη.
Το καπιταλιστικό – νεολιμπεραλιστικό κράτος, κάτω από την επήρεια του φόβου που δημιούργησε αυτή η απρόβλεπτη συμμετοχή του κόσμου, διέταξε τους πραιτοριανούς του να εμποδίσουν με κάθε μέσο την συνέχιση της μεγαλειώδους πορείας. Τα πανό, που έγραφαν «Θέλουμε να σώσουμε τους ανθρώπους και όχι τις τράπεζες» ήταν αρκετό για να ταυτοποιήσει η αστυνομία τον ταξικό χαρακτήρα της διαμαρτυρίας. Πάνοπλοι αστυνομικοί θέλησαν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο αρχίζοντας καταιγισμό πυρών με πλαστικές σφαίρες. Ο κόσμος αντί να διαλυθεί μπροστά στην απειλή, πύκνωσε τις τάξεις και δεν κουνούσε από τις θέσεις τους.
Η επιρροή από τη «μαύρη πορεία» των ανθρακωρύχων.
Από εκείνη τι στιγμή τα κράνη των πυροσβεστών αντικατέστησαν αυτά των ανθρακωρύχων.
Η άφιξη στη Μαδρίτη της «μαύρης πορείας», όπως έγινε γνωστή, τη νύχτα 10 προς 11 Ιουλίου, ήταν ο ένας από τους τρείς παράγοντες που κατά τη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας που άλλαξε την πορεία και έγινε ο πολλαπλασιαστικός παράγοντας των διαμαρτυριών κατά των μέτρων λιτότητας και της κλοπής της αξιοπρέπειας του Ισπανικού Λαού.
Κατ αρχήν, πορεία, σημαίνει κίνηση, δράση. Το παράδειγμα των ανθρακωρύχων έγινε πηγή συνειδητοποίησης του ταξικού χαρακτήρα του αγώνα που ενέπνευσε τον ενωτικό χαρακτήρα των διαμαρτυριών και ενέπνευσε κόσμο όλων των ηλικιών, που έχουν κουραστεί από την παθητική συλλογικότητα, να συμμετάσχουν μαζικά στο κίνημα αντίδρασης. Τα σχόλια που ακούγονταν την τελευταία εβδομάδα για τους ανθρακωρύχους, ήταν του τύπου «αυτοί ξέρουν πώς να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους, ξέρουν να αγωνίζονται κλπ».
Η δεύτερη αιτία της κινητοποίησης, κυρίως των δημοσίων υπαλλήλων, είναι οι περικοπές που ανακοινώθηκαν από τον Πρωθυπουργό, Μαριάνο Ραχόι, την περασμένη Τετάρτη. Αλλά, χωρίς αμφιβολία ο πυροκροτητής που εκτίναξε στα ύψη τη δυσαρέσκεια του κόσμου ήταν τα λόγια της βουλευτίνας του Λαϊκού Κόμματος, Andrea Fabra, όταν άκουσε τον τρόπο με τον οποίο θα επηρέαζαν τα νέα μέτρα τους ανέργους. Η επική της έκφραση «Να πάνε να γαμηθούνε», άξια του πιο απαξιωτικού χαρακτηρισμού σε αγώνα ποδοσφαίρου, έγινε το αγαπημένο σύνθημα όλων όσων νοιώθουν ότι τους αφαιρέθηκε με βίαιο τρόπο η αξιοπρέπειά τους.
Ο τρίτος λόγος, είναι η ταξική συνείδηση των διαφορετικών κινημάτων. Σήμερα τα κινήματα των αγανακτισμένων μοιάζουν όλο και περισσότερο με την οργάνωση των κινημάτων των Εκπαιδευτικών ή των Εργαζομένων στην Υγεία, για να αναφέρουμε μόνο δυο παραδείγματα. Μοιάζουν τόσο στον οργανωτικό τομέα όσο και στη λήψη αποφάσεων με τις γενικές συνελεύσεις, παρόλο που σε γενικές γραμμές διατηρούν τον απολιτίκ χαρακτήρα τους.
Αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους, δεν είμαι πλέον παράγοντας που εμποδίζει τον κόσμο των αγανακτισμένων να συμμετέχει σε πορείες διαμαρτυρίας οι οποίες έχουν εξαγγελθεί από συνδικαλιστικές οργανώσεις, προσδίδοντας μαζικότητα που σίγουρα κάνει να νοιώθουν ανασφαλείς στις καρέκλες τους Τραπεζικοί και Κυβερνητικοί παράγοντες της Ισπανίας αλλά και της Ευρώπης.
Φαίνεται ότι η εργατική τάξη έχει ξεπεράσει τους τεχνικούς ορίζοντες και τα σύνορα που έχει επιβάλλει η άρχουσα τάξη, ενώθηκε και πάλι ταξικά και προς στιγμή συνειδητοποίησε την ειδοποιό διαφορά της από την παιδαριώδη μπουργεσία και την λούμπεν μεσοαστική τάξη. Οι εργάτες του πνεύματος, ενωμένοι με τους χειρώνακτες θα αγωνιστούμε μέχρι να δούμε το δίκαιο μας να επικρατεί, μέχρι τα μέσα παραγωγής να βρεθούν στα χέρια των εργατών, μέχρι να υλοποιηθεί η δημόσια παιδεία και υγεία για όλους.
