Του Μανώλη Μουρνιανάκη
Στη συνέντευξη του Ηλία Κασιδιάρη στην Στέλλα Νοβάκη στην εφημερίδα Weekend (7-8/7/2012 με τίτλο «Το χαστούκι συσπείρωσε τη Χρυσή Αυγή», ο νεαρός άνδρας δράττει την ευκαιρία να αποκαλύψει μέσα από ένα μέσο μαζικής επικοινωνίας το αληθινό του πρόσωπο και να διαλύσει το κατασκεύασμα (κατά τα λεγόμενά του) που ιδιοποιήθηκαν τα υπόλοιπα ΜΜΕ με σκοπό την εμπορική του χρήση.
Με απόλυτη συνέπεια και στρατηγικό σχεδιασμό το κόμμα της Χρυσής Αυγής ανέθεσε στον Ηλία Κασιδιάρη να αναλάβει το ρόλο του προσώπου του κόμματος απέναντι στη νοητή κοινότητα των συμπολιτών του, μιλώντας με όρους δημοκρατίας. Και το πρόσωπο αυτό αποτυπώθηκε σε έναν χείμαρρο εμφανίσεων, δημοσιεύσεων στον τύπο, αναρτήσεων στο διαδίκτυο, φωτογραφικού και τηλεοπτικού υλικού. Μία νέα πολιτική προνύμφη γεννήθηκε στο αποσαθρωμένο πολιτικό σκηνικό της χώρας: νέος, αθλητικός, φωτεινός, εμφανίσιμος, πεντακάθαρος, ερωτικά ελκυστικός και στα δύο φύλα, με περισσή αυτοπεποίθηση, επίδειξη πυγμής και άμεσο ρηχό λόγο που δεν απαιτεί πολλή εγκεφαλική ουσία, εκρηκτικότητα, εξοικείωση με τη βία, χωρίς αναστολές κοινωνικού φέρεσθαι, και βαθύ αταβισμό΄ συνάμα υπάκουος, πειθαρχικός προς τους ανωτέρους (ακόμα), έμπιστος, έτοιμος να εκτελέσει την αποστολή που του έχει υποδειχθεί, κρύβοντας στη σκιά του άλλα πρόσωπα που καραδοκούν στους δεύτερους ρόλους και εργάζονται στο παρασκήνιο. ΄Ενας απολυμαντής του σάπιου οικοδομήματος με οπλισμό έναν βαρύ ανδρισμό που εκπέμπεται προς όλες τις κατευθύνσεις.
Ο νεαρός άνδρας αφήνοντας πίσω το βραχύβιο παρελθόν του μοντέλου με τις αντροπαρέες και τα ναζιστικά
Τ-Shirt, ντύθηκε τα κοστούμια, και εξαφάνισε τους νευρικούς σπασμούς στο πρόσωπο. Το άφθαρτο άνθος της φυλής στάθηκε στις τηλεοπτικές εκπομπές απέναντι σε εκπροσώπους του παλαιοκομματισμού, και μας έδειξε το μέλλον που έρχεται: αρρενωπός, όμορφος, ψυχρός με παγερό βλέμμα. Επιτέλους ένα ανδρικό πρότυπο μακριά από το συχνά αμφίφυλο παρουσιαστικό των ωραίων της μοδός, έστω κι αν το κόμμα του ψηφίστηκε και από ομοφυλόφιλους, και ομοϊδεάτες των ακροδεξιών δαιδάλων του εξωτερικού έχουν δηλώσει οι ίδιοι το ομοφυλοφυλικό τους προφίλ, ακόμα και τη συμμετοχή τους σε ανδρικές πορνοταινίες. Δεν δίστασε ούτε λεπτό μπροστά στον τηλεοπτικό φακό να δείξει την ψυχική δοκιμασία που υπέστη από τον λεκτικό πόλεμο των γυναικών πολιτικών από το επάρατο στρατόπεδο της αριστεράς, αντιμετώπισε τα επιχειρήματά τους ως προσβολή και πέταξε ένα ποτήρι νερό στο πρόσωπο της μίας για να ξεπλύνει την βιασμένη ανδρική πολιτική του τιμή, και στη συνέχεια, όταν αισθάνθηκε ότι δέχεται επίθεση από τη δεύτερη (κατά δήλωσή του στον Γιώργο Τράγκα), η ψυχική του αντοχή θρυμματίστηκε ακαριαία και η οργή του εκτινάχθηκε ασυγκράτητη, σκορπίζοντας ρανίδες δικαιοσύνης στην υπαίτια με βάναυσα χτυπήματα στο πρόσωπο. Το δηλώνει όμως και ο ίδιος: «είμαι ένας πολίτης που παλεύει», και παλεύει όχι με τα λόγια, αλλά με τα χέρια, με όλο του το είναι, προσφέροντας ανοιχτό τον εαυτό του στους αντιπάλους να τον αντιπαλαίσουν. Αυτό προκρίνει και η ίδια η μητέρα του, όπως αφήνει να διαφανεί στην συνέντευξή του, η οποία στην αρχή συνταράχτηκε από τη συμπεριφορά του νεαρού αγοριού της, αλλά στη συνέχεια μετά τις εξηγήσεις του την δικαιολόγησε. Και όμως, όσο κι αν η Λιάνα Κανέλλη υποστηρίζει ότι δεν ήταν προσωπική η επίθεση σε βάρος της, δεν παύει να είναι μία επίθεση προς δύο γυναίκες από έναν άντρα με εμπειρία στις βίαιες συμπλοκές, χωρίς σχέση με τις πολεμικές τέχνες που απαιτούν συγκεκριμένο ήθος από τους μαθητές τους. Όσο κι αν η επίθεση στην Λιάνα Κανέλλη ήταν κατηγορηματικά μία επίθεση εναντίον του ΚΚΕ (των κομουνιστοσυμμοριτών όπως τους αποκαλούν ακόμη ορισμένοι πολιτευόμενοι με την Χρυσή Αυγή), δεν παύει να αποτελεί ταυτόχρονα και μία πράξη μισογυνίας, μία πράξη που επικρότησαν και γυναίκες, αποκαλύπτοντας και εκείνες το βαθύ συμπλεγματικό μίσος προς το φύλο τους.
Τ-Shirt, ντύθηκε τα κοστούμια, και εξαφάνισε τους νευρικούς σπασμούς στο πρόσωπο. Το άφθαρτο άνθος της φυλής στάθηκε στις τηλεοπτικές εκπομπές απέναντι σε εκπροσώπους του παλαιοκομματισμού, και μας έδειξε το μέλλον που έρχεται: αρρενωπός, όμορφος, ψυχρός με παγερό βλέμμα. Επιτέλους ένα ανδρικό πρότυπο μακριά από το συχνά αμφίφυλο παρουσιαστικό των ωραίων της μοδός, έστω κι αν το κόμμα του ψηφίστηκε και από ομοφυλόφιλους, και ομοϊδεάτες των ακροδεξιών δαιδάλων του εξωτερικού έχουν δηλώσει οι ίδιοι το ομοφυλοφυλικό τους προφίλ, ακόμα και τη συμμετοχή τους σε ανδρικές πορνοταινίες. Δεν δίστασε ούτε λεπτό μπροστά στον τηλεοπτικό φακό να δείξει την ψυχική δοκιμασία που υπέστη από τον λεκτικό πόλεμο των γυναικών πολιτικών από το επάρατο στρατόπεδο της αριστεράς, αντιμετώπισε τα επιχειρήματά τους ως προσβολή και πέταξε ένα ποτήρι νερό στο πρόσωπο της μίας για να ξεπλύνει την βιασμένη ανδρική πολιτική του τιμή, και στη συνέχεια, όταν αισθάνθηκε ότι δέχεται επίθεση από τη δεύτερη (κατά δήλωσή του στον Γιώργο Τράγκα), η ψυχική του αντοχή θρυμματίστηκε ακαριαία και η οργή του εκτινάχθηκε ασυγκράτητη, σκορπίζοντας ρανίδες δικαιοσύνης στην υπαίτια με βάναυσα χτυπήματα στο πρόσωπο. Το δηλώνει όμως και ο ίδιος: «είμαι ένας πολίτης που παλεύει», και παλεύει όχι με τα λόγια, αλλά με τα χέρια, με όλο του το είναι, προσφέροντας ανοιχτό τον εαυτό του στους αντιπάλους να τον αντιπαλαίσουν. Αυτό προκρίνει και η ίδια η μητέρα του, όπως αφήνει να διαφανεί στην συνέντευξή του, η οποία στην αρχή συνταράχτηκε από τη συμπεριφορά του νεαρού αγοριού της, αλλά στη συνέχεια μετά τις εξηγήσεις του την δικαιολόγησε. Και όμως, όσο κι αν η Λιάνα Κανέλλη υποστηρίζει ότι δεν ήταν προσωπική η επίθεση σε βάρος της, δεν παύει να είναι μία επίθεση προς δύο γυναίκες από έναν άντρα με εμπειρία στις βίαιες συμπλοκές, χωρίς σχέση με τις πολεμικές τέχνες που απαιτούν συγκεκριμένο ήθος από τους μαθητές τους. Όσο κι αν η επίθεση στην Λιάνα Κανέλλη ήταν κατηγορηματικά μία επίθεση εναντίον του ΚΚΕ (των κομουνιστοσυμμοριτών όπως τους αποκαλούν ακόμη ορισμένοι πολιτευόμενοι με την Χρυσή Αυγή), δεν παύει να αποτελεί ταυτόχρονα και μία πράξη μισογυνίας, μία πράξη που επικρότησαν και γυναίκες, αποκαλύπτοντας και εκείνες το βαθύ συμπλεγματικό μίσος προς το φύλο τους.
Βέβαια στο φαντασιακό του Ηλία Κασιδιάρη υπάρχει ένα χωριστό ανδρικό σύμπαν, όπου όλοι οι άνδρες συμπαρατάσσονται έστω και κρυφά με την φατρία τους, συναισθάνονται ο ένας τη σκέψη του άλλου και λύνουν τα θέματα και με τις γυναίκες με τη χρήση βίας΄ σε ανοιχτή ακρόαση με τον εγκέφαλο του Γιώργου Παπαδάκη αποκάλυψε (στον Γιώργο Τράγκα) πως αυτός έδειχνε μεν αντίθετος εξωτερικά, αλλά νοερά τον προέτρεπε να συνεχίσει τον ξυλοδαρμό. Εδώ μοιάζει να υποκρύπτεται ο γνωστός φόβος του ευνουχισμού (του πολιτικού εν προκειμένω), όπου ο άνδρας, στην προσπάθεια του να προστατέψει την ακεραιότητά του, μεταμόρφωσε το σώμα του σε έναν ατσάλινο κορμό, με μαρμάρινο στέρνο, στέρεους βραχίονες και δάχτυλα απλωμένα διάπλατα, που χτυπούν παλινδρομικά προς τα δεξιά και τα αριστερά, εν είδει μποξέρ στο Κάστρο του Τακέσι, μέχρι τη στιγμή που είχε την ευκαιρία να διαφύγει στην αγκαλιά των συντρόφων του για να ανακτήσει δυνάμεις από την θηλυκή επιβουλή.
Ο ίδιος πάντως υποστηρίζει ότι δυστυχώς το πρόσωπό του έχει παρεξηγηθεί και κακώς θεωρείται σκληρός άνθρωπος, χαρακτηρίζει μάλιστα τον εαυτό του σαν έναν ήρεμο και φυσιολογικό άνθρωπο, χαμηλών τόνων, που φέρεται ανθρώπινα χωρίς να καταπιέζεται. Μέρος της φυσιολογικής του συμπεριφοράς είναι ότι αγαπά την άσκηση, γιατί συμβάλλει στη σωματική υγεία και την υγιή εμφάνιση, η μετριοφροσύνη του όμως δεν του επιτρέπει να μνημονεύσει την ανάγκη να χρησιμοποιεί το σώμα του ως εργαλείο στις τυχόν προκλήσεις, και να ομολογήσει πέρα από τη σωματική ρώμη και το φυσικό κάλλος που τον διακρίνει. Αυτή η καθαρότητα και ευείδεια του προσώπου ενέπνευσε άλλωστε να τον ψηφίσουν και αρκετοί άνδρες, από αυτούς που καμαρώνουν τον όμορφο και αγέρωχο αστυνομικό πάνω στη μηχανή ή τον ισχυρό άνδρα που ξέρει να δίνει εντολές, αλλά και αρκετές γυναίκες που λαχτάρησαν το παλιό καλό αρσενικό και γύρισαν στον τόπο τους.
Ευτυχώς τα στοιχεία που προσφέρει ο ίδιος συνηγορούν υπέρ ενός προσώπου ταγμένου στην αξία της εργασίας και της χαράς από αυτήν. Επιχαίρει για την εργατικότητά του από την ημέρα που απολύθηκε από το Στρατό (sic), και ως σκεπτόμενος άνθρωπος καλλιεργεί το πνεύμα του με την ανάγνωση βιβλίων, κυρίως λογοτεχνίας και αρχαίας ελληνικής ιστορίας την οποία και λατρεύει. ΄Εχει δίκιο ότι κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει που στη βιβλιοθήκη του συνυπάρχουν «Ο Αγών μου» του Χίτλερ και ο «Τσελεμεντές του Αναρχικού». ΄Ενας συνδυασμός ναζιστικών και αναρχικών βιβλίων σε μία βιβλιοθήκη προσφέρει την πιθανότητα ο κάτοχος να είναι φιλοναζιστής, αναρχικός, μηδενιστικό υβρίδιο, φιλομαθής ή ακόμη και κληρονόμος βιβλιοθηκών νεκρών συγγενών.
Ο ίδιος δηλώνει κατηγορηματικά ότι και τα νεοναζιστικά χαρακτηριστικά που αποδίδονται στο κόμμα του είναι άλλη μία ανακάλυψη των ΜΜΕ. Πολύ καλά κάνει, δεν έχει κανέναν λόγο να ανησυχεί μήπως του ζητήσουν ξεγυμνωθεί για να φανεί αν έχει ναζιστικό τατουάζ. Από τη στιγμή που γνωρίζει πως οι ψηφοφόροι του πιστεύουν τυφλά τα λεγόμενά του και όχι τα μάτια τους, μοιάζει, παραφράζοντας τα λόγια Γάλλου ελληνιστή για τους αμφισβητίες του ολοκαυτώματος, να πρέπει να πείσουμε κάποιους ότι η σελήνη δεν είναι γραβιέρα. Γιατί, λοιπόν, να τον προβληματίσουν τα εξώφυλλα της Χρυσής Αυγής με τον Χίτλερ και τον Ρούντολφ Ες, οι σβάστικες στα σώματα διαφόρων και σε κολόνες, οι ναζιστικοί χαιρετισμοί, τα βαριά αδικήματα που βαρύνουν πολιτικούς συνοδοιπόρους του, οι καταγγελίες άγριας κακοποίησης μεταναστών, οι γάμοι ομοϊδεατών του με αλλοδαπές ενώ καταδιώκονται οι άνδρες ομοεθνείς τους, η μύηση νεαρών αλλοδαπών που εκφράζουν μίσος προς Ασιάτες και Αφρικανούς; Εδώ δεν τους απασχόλησε ότι έκαναν γαργάρα τις εκατόμβες νεκρών στις γερμανικές θηριωδίες, έστω κι αν δεν έχουν ξανακούσει το όνομα Γκαροντί, και το πολύ πολύ κάτι να πήρε το αυτί τους από τον πατέρα Πλεύρη. Το μίσος δεν χρειάζεται σπουδές.
Α, και να μην ξεχάσουμε και ένα τελευταίο. Απέναντι στη Μέρκελ θα κρατούσε τα παντελόνια του ανεβασμένα και θα διαπραγματευόταν με επιχειρήματα. ΄Ετσι μπράβο, γιατί ο άντρας ξέρει πού βάζει την υπογραφή του αλλά και η Μέρκελ τα επιχειρήματα.
