Καταρχήν να ευχηθώ να υπάρξει ειρήνη στη φίλη χώρα τη Συρία. Εκείνο που παρατηρούσαμε στη χώρα αυτή είναι, ότι ήταν από τις πιο ανεκτικές μουσουλμανικές χώρες στην χριστιανική μειονότητα, ως τώρα. Αυτό το αναγνώριζαν όλοι και κυρίως Έλληνες που είχαν ταξιδέψει στη Συρία και σε άλλες χώρες της περιοχής.
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι συμβαίνει. Στον πόλεμο το πρώτο θύμα είναι η αλήθεια. Δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος ποιά μεριά κάνει σφαγές. Από εμπειρία πιστεύω ότι σε έναν πόλεμο, σφαγές κάνουν όλα τα εμπόλεμα μέρη. Φανατικοί και καθάρματα υπάρχουν, δυστυχώς, παντού.
Το σίγουρο είναι πως πεθαίνουν άνθρωποι και κυρίως παιδιά, γυναίκες, άμαχοι. Είναι φυσικό, όσο κι φαίνεται εκ πρώτης όψεως παράλογο, τα περισσότερα θύματα του πολέμου να είναι άμαχοι. Το ίδιο γίνεται σ όλες τις συγκρούσεις. Οι εκπαιδευμένοι και οπλισμένοι στρατιώτες είναι πολύ πιο δύσκολοι στόχοι και τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα, αφού τις περισσότερες φορές έχουν δίπλα συμπολεμιστές, άμεση υποστήριξη, ιατρική φροντίδα κλπ.
Τα γυναικόπαιδα απ την άλλη, δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ή να απομακρυνθούν εύκολα και αν η περιοχή τους καταληφθεί από τον αντίπαλο, τότε είναι στο έλεός του, με ότι αυτό σημαίνει.
Υπάρχουν καταγγελίες και από τα δύο μέρη. Η προπαγάνδα, ανάλογα ποια μεριά υποστηρίζει ο καθένας, υπερβάλλει για τις δικές της νίκες και παρουσιάζει τον αντίπαλο σαν άγριο σφαγέα.
Έτσι και στη Συρία. Οι ΗΠΑ, η Τουρκία κλπ παρουσιάζουν τον νυν πρόεδρο της Συρίας ως αιμοσταγή δικτάτορα. Η Ρωσία απ την άλλη, κατηγορεί τους αντικαθεστωτικούς για τις σφαγές.
Σίγουρα το καθεστώς που υπάρχει στη Συρία δεν είναι δημοκρατικό. Η Συρία κυβερνάται από το 1963 από το Αραβικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Μπάαθ. Η ηγετική θέση του στην πολιτική ζωή της χώρας προβλέπεται από το Σύνταγμα της. Από 1971 μέχρι και το θάνατό του το 2000 Πρόεδρος ήταν ο Χαφέζ αλ Άσαντ. Τον διαδέχτηκε ο γιος του Μπασάρ αλ Άσαντ.
Υπήρχε επομένως το υπόβαθρο (ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς), για να δικαιολογηθεί μια κοινωνική δυσαρέσκεια. Δεν μπορούμε όμως να γνωρίζουμε, πόσο μεγάλη είναι αυτή η δυσαρέσκεια. Και στη Σαουδική Αραβία πχ υπάρχει βασιλιάς και δεν εκδηλώθηκαν σε τέτοια έκταση επεισόδια. Ίσως γιατί εκεί είναι φίλος των Αμερικανών…
Δεν δικαιολογώ τον Άσαντ. Άλλωστε, επιθυμώ την κοινωνική επανάσταση για μια αταξική κοινωνία παντού. Όμως όπως είπα, η μειονότητα και το Πατριαρχείο Αντιοχείας είχαν τα μικρότερα προβλήματα από άλλα Πατριαρχία (Ιεροσολύμων ή Αλεξανδρείας). Και το ίδιο το καθεστώς, δεν είχε δώσει πολλά «δικαιώματα» καταδίκης ως τώρα, όπως πχ το Ιράκ με τον Χουσεΐν.
Απ την άλλη, οι αντικαθεστωτικοί είναι μάλλον φανατικοί μουσουλμάνοι. Αυτό δεν το θεωρώ και πολύ καλό, ούτε για τους Σύριους χριστιανούς, ούτε για την ειρήνη. Υπάρχουν πχ καταγγελίες καλογριών για σφαγές οικογενειών χριστιανών από αντικαθεστωτικούς, οι οποίοι στη συνέχεια δήλωσαν πως το έγκλημα το έκανε ο στρατός. Είμαι καχύποπτος και επιφυλακτικός σε όλα όσα ακούω.
Το σίγουρο είναι, πως ότι αποφασίσει ο λαός της Συρίας πρέπει να το σεβαστούμε. Και ότι γίνεται μέσα στη Συρία πρέπει να αφορά κυρίως το λαό της και όχι συμφέροντα εταιριών της μιας ή της άλλης υπερδύναμης.
Καμιά συμφωνία δεν πρόκειται να τηρηθεί. Ούτε οι αντικαθεστωτικοί, ούτε ο Άσαντ για δικούς τους λόγους ο καθένας, πρόκειται να κάνουν πίσω. Ο στρατός, γιατί όπως λέει, έχει περιορίσει τους αντιπάλους του σε λίγες πόλεις. Πιστεύει ότι θα τελειώσει τον πόλεμο νικητής. Άλλωστε οι δυνάμεις της Συρίας είναι σε αρκετά μεγάλες. Έχουν προετοιμαστεί για πόλεμο με το Ισραήλ και επομένως έδωσαν έμφαση στην αντιαεροπορική και αντιαρματική άμυνα.
Τα αντιαεροπορικά της, πολλά, σύγχρονα και με έμπειρους χειριστές, είναι σοβαρή απειλή για την Ισραηλινή και υπολογίσιμος αντίπαλος για την Αμερικάνικη Αεροπορία. Για την Τουρκική, ούτε λόγος. Οι Τούρκοι, αν τολμήσουν μόνοι τους, θα υποστούν τρομακτικές απώλειες, ακόμα και σε περίπτωση επικράτησης. Θεωρούν οι Τούρκοι στρατηγοί ότι έχουν ένα μικρό πλεονέκτημα. Περισσότερο στρατό, ανώτερο ναυτικό και σε γενικές γραμμές πιο σύγχρονη αεροπορία. Όμως η Συρία δεν είναι μόνη. Και δεν είναι τόσο αδύναμη. Ακόμη και σε πόλεμο μόνο μεταξύ των δύο, το αποτέλεσμα θα εξαρτηθεί από τα σχέδια. Η ισχύ πυρός δεν είναι αρκετή ώστε να προδικάσει το αποτέλεσμα.
Το μειονέκτημα της Συρίας είναι το εσωτερικό μέτωπο, η διχόνοια. Σε περίπτωση επέμβασης το πώς θα αντιδράσει ο λαός είναι αβέβαιο. Μπορεί να δοθούν ελπίδες και νέα ορμή στους Ισλαμιστές, απ την άλλη όμως το Ισραήλ και οι ΗΠΑ είναι μισητές. Ο λαός ίσως πάει με τον Άσαντ.
Οι αντικαθεστωτικοί μπορεί να ελπίζουν μόνο σε βοήθεια απ έξω. Την έχουν σε χρήμα από το βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας. Διπλωματικά βοηθούνται από ΝΑΤΟ – Ισραήλ. Στρατιωτικά από ΗΠΑ μέσω Τουρκίας (κυρίως). Ίσως κάνουν αυτό που έκαναν κάποιοι στο Σαράγιεβο. Μια προβοκάτσια.
Πάντως, η Ρωσία έστειλε δεκάδες υπερσύγχρονα μαχητικά. Ο στόλος της είναι με το δάκτυλο στην σκανδάλη. Ο Πούτιν δε θα αφήσει εύκολα τη μοναδική βάση στη θερμή θάλασσα. Και η Κίνα; Οι Κινέζοι έχουν ήδη μιλήσει. Προς το παρόν βλέπουν.
Το Ιράν θα πολεμήσει μαζί με τη Συρία. Ξέρει ότι η Συρία είναι το σκαλοπάτι για τα πετρέλαιά του. Δε θα αφήσει τη σύμμαχο, για να πολεμήσει λίγο αργότερα μόνο του.
Η Τουρκία θα εμπλακεί οπωσδήποτε. Οι Κούρδοι με τη σειρά τους θα ξεσηκωθούν, ιδιαίτερα αν πάθουν καμιά ήττα οι Τούρκοι, πράγμα όχι απίθανο, αν δει κανείς το πεδίο της μάχης στα μεταξύ τους σύνορα. Ορεινό σε πολλά σημεία, που εκείνος ο οποίος ελέγχει τα περάσματα και ξέρει την περιοχή, έχει πλεονέκτημα.
Εκείνο που συμφέρει είναι η ειρήνη. Οτιδήποτε άλλο, απ όπου κι αν ξεκινήσει, θα οδηγήσει σε επικίνδυνη κλιμάκωση. Τα Αμερικανικά στρατεύματα στην περιοχή είναι ήδη έτοιμα. Αεροπλανοφόρα έρχονται και μεραρχίες από τη Σαουδική Αραβία πλησιάζουν στην Ιορδανία.
Ας κάνουμε αγώνα για να μη δεχτούμε κανένα πλοίο η αεροπλάνο των ιμπεριαλιστών. Να πιέσουμε με όλα τα μέσα την κυβέρνηση. Μια επέμβαση θα ήταν τραγική για τους αμάχους και τους λαούς της περιοχής. Ακόμα και η Παγκόσμια Οικονομία θα πλήττονταν ανεπανόρθωτα, λόγω αύξησης τιμών του πετρελαίου.
Αλληλεγγύη στο λαό της Συρίας. Καμία επέμβαση ποτέ και πουθενά. Αρκετό αίμα χύθηκε.
