Γιατί οι Γάλλοι Τραπεζίτες ανάγκασαν τον Ολάντ να δει τον Βενιζέλο;
Ταξίδι-αστραπή στο Παρίσι πραγματοποίησε ο Ευάγγελος Βενιζέλος όπου, είχε συνάντηση με τον νέο Πρόεδρο της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ.
Σύμφωνα με πληροφορίες, που προέρχονται από τη γαλλική προεδρία, η πρόσκληση για συνάντηση προς τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ προήλθε από τον ίδιο τον Φρανσουά Ολάντ.
Προσκαλώντας σε συνάντηση τον Ευάγγελο Βενιζέλο, το κόμμα του οποίου ήρθε τρίτο στις εκλογές της 6ης Μαΐου, λίγο μετά την άρνηση σε αντίστοιχη πρόσκληση του Αλέξη Τσίπρα, ο γάλλος πρόεδρος ίσως θέλει να δείξει ποιους θεωρεί ότι είναι οι συνομιλητές του.
Από το Παρίσι, ο κ. Βενιζέλος θα μεταβεί στις Βρυξέλλες, για να συμμετάσχει στη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, και θα συναντηθεί με τον γάλλο πρωθυπουργό Ζαν - Μαρκ Ερό, τον πρωθυπουργό της Αυστρίας Βέρνερ Φέινμαν, του Βελγίου Ελιο ντι Ρούπο, όπως και με άλλους ευρωπαίους “σοσιαλιστές”, μεταξύ των οποίων και ο επικεφαλής της ευρω-ομάδας των “Σοσιαλιστών”, Χανς Σβόμποντα.
Κατ’αρχάς θα πρέπει να αποσαφηνίσουμε, το τι αποτελούν οι δύο Συμβάσεις Δανειακής Διευκόλυνσης της Ελλάδος, του 2010 και του 2011.
Είναι διεθνείς συμβάσεις, οι οποίες συνήφθησαν, στις 8 Μαΐου 2010 και στίς 26/27-10-2011, μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και των υπολοίπων (15) κρατών της Ευρωζώνης, προκειμένου να χορηγηθεί οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα με μορφή δανείου, για να αποπληρώσει η Ελλάδα δάνεια προς Ιδιώτες-πιστωτές.
Την αίτηση συνόδευαν συνημμένα “υποσχετικά” έγγραφα, τα οποία και συμπεριελήφθησαν στο σώμα των Δανειακών Συμφωνιών, όμως δεν αφορούν αυτού καθ’εαυτού την Δανειακή Σύμβαση, αλλά περιέχουν εφαρμοστικά οικονομικά μέτρα τα λεγόμενα “μνημόνια”, ή αλλιώς τα “εφαρμοστικά μέτρα”:
1. "Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής" (ΜΟΧΠ),
2. "Τεχνικό Μνημόνιο Συνεννόησης" (ΤΜΣ) και
3. "Μνημόνιο Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής" (ΣΠΟΠ).
Επομένως άλλο είναι η δανειακή σύμβαση, η οποία είναι μία οικονομική σύμβαση μεταξύ ΕΕ και Ελλάδος, και άλλο τα συνοδευτικά υποσχετικά έγγραφα οικονομικών μέτρων δηλ. τα “μνημόνια”, τα οποία είναι εφαρμοστικά μέτρα συνοδεύοντα την Δανειακή Σύμβαση.
Τροποποιώντας το ένα (δηλ. Τα “μνημόνια” ή την δανειακή σύμβαση) δεν σημαίνει αυτόματα και τροποποίηση του άλλου, ή και το αντίστροφο.
Η όποια τροποποίηση του “μνημονίου” ή της Δανειακής σύμβασης, μαζί ή χώρια αποτελεί αντικείμενο πολιτικής επιλογής και όχι οικονομικής διακρατικής σχέσης.
Διότι και η Δανειακή σύμβαση, και τα “μνημόνια” παρήχθησαν ως αποτέλεσμα πολιτικής επιλογής της Ευρώπης και της Ευρωζώνης.
Η μετατροπή μίας οικονομικής σχέσης, δηλ. την ύπαρξη “χρέους”, από υποχρέωση προς Ιδιώτες σε υποχρέωση προς τα κράτη-μέλη της ΕΕ, αποτελεί κρίσιμη “αλλαγή” του ποιοτικού χαρακτηριστικού της οικονομικής σχέσης την οποίαν ονομάζουμε “Δημόσιο χρέος”.
Άλλο είναι να χρωστάς σε Ιδιώτες, και άλλο να χρωστάς σε “εταίρους” κράτη με τα οποία υπάρχουν και άλλου είδους σχέσεις.
Είναι προφανές ότι και μόνον αυτή η αλλαγή εξασφάλισε πλήρως τους Ιδιώτες τοκογλύφους-πιστωτές μας, οι οποίοι πλέον έχουν και Ευρωπαική Εγγύηση της ικανοποιήσεως της αποπληρωμής των, χωρίς ποτέ και κανείς να ελέγξει την “προέλευση” και το “πώς” δημιουργήθηκε αυτό το χρέος, και γενικά την νομιμότητά του.
Η παραχώρηση αυτή πρός τους ιδιώτες-πιστωτές μας, ελπίζω ότι κάποια ημέρα, θα αποτελέσει αντικείμενο δικαστικής έρευνας, ειδικότερα στο ποιοί λόγοι επέβαλλαν αυτήν την μετατροπή, αφαιρώντας απο το Ελληνικό δημόσιο τα πλεονεκτήματα μιάς ιδιωτικής οικονομικής σχέσης και ότι αυτή συνεπάγεται, μετατρέποντας μία ιδιωτική οικονομική σχέση σε διακρατική οικονομική σχέση.
Ο Φρανσουά Ολάντ επέλεξε ώς βασικό συνομιλητή του τον κ. Ε.Βενιζέλο, τον οποίον και εκάλεσε ώς υπήκοο και υποτελή να “δώσει” οδηγίες περί τών Ελληνικών εκλογών, και έν όψει της συνεδρίασης του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος να “συνδιασκεφτούν” ώς “αδελφά” κόμματα, βέβαια ο “πρόθυμος Εθνικός Σωτήρ” προσέτρεξε άμεσα.
Εάν θεωρεί ό κ. Φρανσουά Ολάντ, ότι άκριτα οι Έλληνες ανεβάζουν τίς “πολιτικές μετοχές” του κ. Βενιζέλου, εξ αιτίας του γεγονότος ότι ο κ. Βενιζέλος προίσταται του Ελληνικού Γαλλικού Κόμματος, ανταποκρινώμενος στα κελεύσματα του “ιδιοκτήτη”, προσωποποιώντας την υποτέλεια και τον πολιτικό υπήκοο, τον διαβεβαιώνουμε ότι πλανάται πλάνην οικτράν.
Το Εθνικό συμφέρον της Γαλλίας και των Γάλλων Τραπεζιτών “ομίλησε” και εκάλεσε τον κατακρημνισθέντα εκλογικά απο τον Ελληνικό λαό, κ. Βενιζέλο, παραχωρώντας του πολιτική “στήριξη”.Κάθε "αντιμνημονιακή" πολιτική θέση και τοποθέτηση του κ. Τσίπρα, βάζει σε σοβαρό κίνδυνο περίπου 80 δις των Γαλλικών Τραπεζών στην Ελλάδα.Εξ αυτού του γεγονότος και ο "πόνος" και η επιλογή του "μνημονιακού" προισταμένου του ντόπιου Αρχηγού του Νέου Γαλλικού Κόμματος κ. Βενιζέλου.
Σεβασμός λοιπόν κ. Ολαντ, ώς σοσιαλιστή σας απευθύνω το λόγο και όχι ώς πρόεδρο της Γαλλίας, στην εκπεφρασμένη βούληση του Ελληνικού λαού.
Το οφείλεται στην ιδεολογία σας!!!
Το Γαλλικό κόμμα στην Ελλάδα του 2012, είναι παρελθόν για τους Ελληνες!!!
Σύμφωνα με πληροφορίες, που προέρχονται από τη γαλλική προεδρία, η πρόσκληση για συνάντηση προς τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ προήλθε από τον ίδιο τον Φρανσουά Ολάντ.
Προσκαλώντας σε συνάντηση τον Ευάγγελο Βενιζέλο, το κόμμα του οποίου ήρθε τρίτο στις εκλογές της 6ης Μαΐου, λίγο μετά την άρνηση σε αντίστοιχη πρόσκληση του Αλέξη Τσίπρα, ο γάλλος πρόεδρος ίσως θέλει να δείξει ποιους θεωρεί ότι είναι οι συνομιλητές του.
Από το Παρίσι, ο κ. Βενιζέλος θα μεταβεί στις Βρυξέλλες, για να συμμετάσχει στη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, και θα συναντηθεί με τον γάλλο πρωθυπουργό Ζαν - Μαρκ Ερό, τον πρωθυπουργό της Αυστρίας Βέρνερ Φέινμαν, του Βελγίου Ελιο ντι Ρούπο, όπως και με άλλους ευρωπαίους “σοσιαλιστές”, μεταξύ των οποίων και ο επικεφαλής της ευρω-ομάδας των “Σοσιαλιστών”, Χανς Σβόμποντα.
Κατ’αρχάς θα πρέπει να αποσαφηνίσουμε, το τι αποτελούν οι δύο Συμβάσεις Δανειακής Διευκόλυνσης της Ελλάδος, του 2010 και του 2011.
Είναι διεθνείς συμβάσεις, οι οποίες συνήφθησαν, στις 8 Μαΐου 2010 και στίς 26/27-10-2011, μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και των υπολοίπων (15) κρατών της Ευρωζώνης, προκειμένου να χορηγηθεί οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα με μορφή δανείου, για να αποπληρώσει η Ελλάδα δάνεια προς Ιδιώτες-πιστωτές.
Την αίτηση συνόδευαν συνημμένα “υποσχετικά” έγγραφα, τα οποία και συμπεριελήφθησαν στο σώμα των Δανειακών Συμφωνιών, όμως δεν αφορούν αυτού καθ’εαυτού την Δανειακή Σύμβαση, αλλά περιέχουν εφαρμοστικά οικονομικά μέτρα τα λεγόμενα “μνημόνια”, ή αλλιώς τα “εφαρμοστικά μέτρα”:
1. "Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής" (ΜΟΧΠ),
2. "Τεχνικό Μνημόνιο Συνεννόησης" (ΤΜΣ) και
3. "Μνημόνιο Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής" (ΣΠΟΠ).
Επομένως άλλο είναι η δανειακή σύμβαση, η οποία είναι μία οικονομική σύμβαση μεταξύ ΕΕ και Ελλάδος, και άλλο τα συνοδευτικά υποσχετικά έγγραφα οικονομικών μέτρων δηλ. τα “μνημόνια”, τα οποία είναι εφαρμοστικά μέτρα συνοδεύοντα την Δανειακή Σύμβαση.
Τροποποιώντας το ένα (δηλ. Τα “μνημόνια” ή την δανειακή σύμβαση) δεν σημαίνει αυτόματα και τροποποίηση του άλλου, ή και το αντίστροφο.
Η όποια τροποποίηση του “μνημονίου” ή της Δανειακής σύμβασης, μαζί ή χώρια αποτελεί αντικείμενο πολιτικής επιλογής και όχι οικονομικής διακρατικής σχέσης.
Διότι και η Δανειακή σύμβαση, και τα “μνημόνια” παρήχθησαν ως αποτέλεσμα πολιτικής επιλογής της Ευρώπης και της Ευρωζώνης.
Η μετατροπή μίας οικονομικής σχέσης, δηλ. την ύπαρξη “χρέους”, από υποχρέωση προς Ιδιώτες σε υποχρέωση προς τα κράτη-μέλη της ΕΕ, αποτελεί κρίσιμη “αλλαγή” του ποιοτικού χαρακτηριστικού της οικονομικής σχέσης την οποίαν ονομάζουμε “Δημόσιο χρέος”.
Άλλο είναι να χρωστάς σε Ιδιώτες, και άλλο να χρωστάς σε “εταίρους” κράτη με τα οποία υπάρχουν και άλλου είδους σχέσεις.
Είναι προφανές ότι και μόνον αυτή η αλλαγή εξασφάλισε πλήρως τους Ιδιώτες τοκογλύφους-πιστωτές μας, οι οποίοι πλέον έχουν και Ευρωπαική Εγγύηση της ικανοποιήσεως της αποπληρωμής των, χωρίς ποτέ και κανείς να ελέγξει την “προέλευση” και το “πώς” δημιουργήθηκε αυτό το χρέος, και γενικά την νομιμότητά του.
Η παραχώρηση αυτή πρός τους ιδιώτες-πιστωτές μας, ελπίζω ότι κάποια ημέρα, θα αποτελέσει αντικείμενο δικαστικής έρευνας, ειδικότερα στο ποιοί λόγοι επέβαλλαν αυτήν την μετατροπή, αφαιρώντας απο το Ελληνικό δημόσιο τα πλεονεκτήματα μιάς ιδιωτικής οικονομικής σχέσης και ότι αυτή συνεπάγεται, μετατρέποντας μία ιδιωτική οικονομική σχέση σε διακρατική οικονομική σχέση.
Ο Φρανσουά Ολάντ επέλεξε ώς βασικό συνομιλητή του τον κ. Ε.Βενιζέλο, τον οποίον και εκάλεσε ώς υπήκοο και υποτελή να “δώσει” οδηγίες περί τών Ελληνικών εκλογών, και έν όψει της συνεδρίασης του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος να “συνδιασκεφτούν” ώς “αδελφά” κόμματα, βέβαια ο “πρόθυμος Εθνικός Σωτήρ” προσέτρεξε άμεσα.
Εάν θεωρεί ό κ. Φρανσουά Ολάντ, ότι άκριτα οι Έλληνες ανεβάζουν τίς “πολιτικές μετοχές” του κ. Βενιζέλου, εξ αιτίας του γεγονότος ότι ο κ. Βενιζέλος προίσταται του Ελληνικού Γαλλικού Κόμματος, ανταποκρινώμενος στα κελεύσματα του “ιδιοκτήτη”, προσωποποιώντας την υποτέλεια και τον πολιτικό υπήκοο, τον διαβεβαιώνουμε ότι πλανάται πλάνην οικτράν.
Το Εθνικό συμφέρον της Γαλλίας και των Γάλλων Τραπεζιτών “ομίλησε” και εκάλεσε τον κατακρημνισθέντα εκλογικά απο τον Ελληνικό λαό, κ. Βενιζέλο, παραχωρώντας του πολιτική “στήριξη”.Κάθε "αντιμνημονιακή" πολιτική θέση και τοποθέτηση του κ. Τσίπρα, βάζει σε σοβαρό κίνδυνο περίπου 80 δις των Γαλλικών Τραπεζών στην Ελλάδα.Εξ αυτού του γεγονότος και ο "πόνος" και η επιλογή του "μνημονιακού" προισταμένου του ντόπιου Αρχηγού του Νέου Γαλλικού Κόμματος κ. Βενιζέλου.
Σεβασμός λοιπόν κ. Ολαντ, ώς σοσιαλιστή σας απευθύνω το λόγο και όχι ώς πρόεδρο της Γαλλίας, στην εκπεφρασμένη βούληση του Ελληνικού λαού.
Το οφείλεται στην ιδεολογία σας!!!
Το Γαλλικό κόμμα στην Ελλάδα του 2012, είναι παρελθόν για τους Ελληνες!!!
