Το ΕΠΑΜ καλεί ΑΥΡΙΟ Τρίτη 7 Φεβρουαρίου, τα μέλη και τους
φίλους του να συγκεντρωθούν στον χώρο της Παλαιάς Βουλής,
στις 10.30 π.μ., με τα πανώ, τις σημαίες τους και τα σήματά τους
για να διαδηλώσουμε και να συντονισθούν όλες οι δράσεις που,
από σήμερα, γίνονται καθημερινές. ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ
ΤΟ ΕΠΑΜ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ 6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΠΑΛΛΑΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΗΤΑΝ Η ΜΟΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΩΔΗ ΒΡΟΧΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ
ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΠΑΜ
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΑΥΤΗ Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ – Ο ΛΑΟΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΞΑΘΛΙΩΘΕΙ
Εδώ και λίγες ημέρες παρακολουθούμε ένα κακόγουστο θέατρο. Τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση-παρωδία του τραπεζίτη Παπαδήμου προσπαθούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια του ελληνικού λαού παριστάνοντας ότι διαπραγματεύονται το μέλλον της χώρας με τους εκπροσώπους των δανειστών τοκογλύφων και του παρασιτικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, την στιγμή που έχουν αποδεχτεί ήδη την πλειονότητα των μέτρων εξαθλίωσης και υποδούλωσης του λαού.
Όμως, οι μάσκες έπεσαν. Οι ευθύνες τους απέναντι στον λαό μας και την ιστορία είναι τεράστιες. Όλο και περισσότεροι Έλληνες, η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αντιλαμβάνονται ότι οι δωσίλογοι πολιτικοί είναι έτοιμοι να αποδεχθούν μέτρα που μας γυρίζουν μισόν αιώνα πίσω και ότι αποστολή της τρόϊκας είναι να εξαθλιωθούμε όλοι και πρωτίστως οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι και οι μικρομεσαίοι ελεύθεροι επαγγελματίες.
Η κυβέρνηση του «μαύρου μετώπου» και ο νεοδωσιλογισμός παραδίδουν την χώρα στους τραπεζίτες-τοκογλύφους και τα ξένα συμφέροντα και υπονομεύουν την δημοκρατία και το μέλλον του τόπου.
Με τη νέα προσπάθεια κατατρομοκράτησης του λαού και εξαπάτησής του, μας οδηγούν με βεβαιότητα στην χρεωκοπία υπό συνθήκες πολύ χειρότερες από αυτές με τις οποίες μας απειλούν αν δεν ενδώσουμε. Η παρούσα Βουλή δεν εκφράζει εδώ και καιρό την βούληση του ελληνικού λαού και δεν νομιμοποιείται να κυρώσει καμμία νέα δανειακή σύμβαση με την οποία υποθηκεύεται και ξεπουλιέται το σύνολο της γης μας και του δημόσιου πλούτου της χώρας.
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, οι Έλληνες, που νίκησαν και έδιωξαν τόσους κατακτητές, καλούνται για άλλη μια φορά να γράψουν ιστορία.
Ο λαός καλείται να δώσει στους δρόμους την αποστομωτική απάντησή του, με ένα ηχηρό ΟΧΙ, στα διεθνή αρπακτικά και στα ντόπια φερέφωνά τους και να δηλώσει ότι καμμιά παράνομη σύμβαση δεν μας δεσμεύει.
Όλοι στους δρόμους από σήμερα, στις συγκεντρώσεις που γίνονται στο κέντρο της Αθήνας και στις άλλες πόλεις.
ΟΛΟΙ ΣΤΑ «ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ» - Ή ΕΜΕΙΣ, Ο ΛΑΟΣ, Ή ΑΥΤΟΙ
ΕΝΙΑΙΟ ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ (Ε.ΠΑ.Μ.)
Αθήνα, 6 Φεβρουαρίου 2012
Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψη
τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή,
σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψη,
ποῦ μὲ βία μετράει τὴ γῆ.
2
Ἀπ᾿ τὰ κόκαλα βγαλμένη
τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,
χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά!
3
Ἐκεῖ μέσα ἐκατοικοῦσες
πικραμένη, ἐντροπαλή,
κι ἕνα στόμα ἀκαρτεροῦσες,
«ἔλα πάλι», νὰ σοῦ πῇ.
4
Ἄργειε νά ῾λθη ἐκείνη ἡ μέρα
κι ἦταν ὅλα σιωπηλά,
γιατὶ τά ῾σκιαζε ἡ φοβέρα
καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά.
5
Δυστυχής! Παρηγορία
μόνη σου ἔμεινε νὰ λὲς
περασμένα μεγαλεῖα
καὶ διηγώντας τα νὰ κλαῖς.
6
Καὶ ἀκαρτέρει, καὶ ἀκαρτέρει
φιλελεύθερη λαλιά,
ἕνα ἐκτύπαε τ᾿ ἄλλο χέρι
ἀπὸ τὴν ἀπελπισιά,
7
κι ἔλεες «πότε, ἅ! πότε βγάνω
τὸ κεφάλι ἀπὸ τς ἐρμιές;»
Καὶ ἀποκρίνοντο ἀπὸ πάνω
κλάψες, ἅλυσες, φωνές.
8
Τότε ἐσήκωνες τὸ βλέμμα
μὲς στὰ κλάιματα θολό,
καὶ εἰς τὸ ροῦχο σου ἔσταζ᾿ αἷμα
πλῆθος αἷμα ἑλληνικό.
9
Μὲ τὰ ροῦχα αἱματωμένα
ξέρω ὅτι ἔβγαινες κρυφὰ
νὰ γυρεύῃς εἰς τὰ ξένα
ἄλλα χέρια δυνατά.
10
Μοναχὴ τὸ δρόμο ἐπῆρες,
ἐξανάλθες μοναχή,
δὲν εἶν᾿ εὔκολες οἱ θύρες,
ἐὰν ἡ χρεία τὲς κουρταλῆ.
τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή,
σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψη,
ποῦ μὲ βία μετράει τὴ γῆ.
2
Ἀπ᾿ τὰ κόκαλα βγαλμένη
τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,
χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά!
3
Ἐκεῖ μέσα ἐκατοικοῦσες
πικραμένη, ἐντροπαλή,
κι ἕνα στόμα ἀκαρτεροῦσες,
«ἔλα πάλι», νὰ σοῦ πῇ.
4
Ἄργειε νά ῾λθη ἐκείνη ἡ μέρα
κι ἦταν ὅλα σιωπηλά,
γιατὶ τά ῾σκιαζε ἡ φοβέρα
καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά.
5
Δυστυχής! Παρηγορία
μόνη σου ἔμεινε νὰ λὲς
περασμένα μεγαλεῖα
καὶ διηγώντας τα νὰ κλαῖς.
6
Καὶ ἀκαρτέρει, καὶ ἀκαρτέρει
φιλελεύθερη λαλιά,
ἕνα ἐκτύπαε τ᾿ ἄλλο χέρι
ἀπὸ τὴν ἀπελπισιά,
7
κι ἔλεες «πότε, ἅ! πότε βγάνω
τὸ κεφάλι ἀπὸ τς ἐρμιές;»
Καὶ ἀποκρίνοντο ἀπὸ πάνω
κλάψες, ἅλυσες, φωνές.
8
Τότε ἐσήκωνες τὸ βλέμμα
μὲς στὰ κλάιματα θολό,
καὶ εἰς τὸ ροῦχο σου ἔσταζ᾿ αἷμα
πλῆθος αἷμα ἑλληνικό.
9
Μὲ τὰ ροῦχα αἱματωμένα
ξέρω ὅτι ἔβγαινες κρυφὰ
νὰ γυρεύῃς εἰς τὰ ξένα
ἄλλα χέρια δυνατά.
10
Μοναχὴ τὸ δρόμο ἐπῆρες,
ἐξανάλθες μοναχή,
δὲν εἶν᾿ εὔκολες οἱ θύρες,
ἐὰν ἡ χρεία τὲς κουρταλῆ.