Δωσίλογοι
ἐξαίρων τό ἔργον τοῦ κατακτητοῦ καί προκαλῶν τήν ἠττοπάθειαν παρά τῷ Ἑλληνικῶ Λαῶ (31-5-1945)
Η Συντακτική Πράξη αρ. 6 υπογράφηκε από τον Νικόλαο Πλαστήρα στις 20-1-1945, εννέα ημέρες μετά την επίσημη λήξη της «μάχης της Αθήνας» στις 11-1-1945 με την αναδίπλωση των ΕΑΜιτών. Έμεινε στην Ιστορία ως «Νόμος περί δωσιλόγων», και αποσκοπούσε στην τιμωρία όσων συνεργάστηκαν με τις αρχές Κατοχής.Παρακάμπτω το εύλογο ερώτημα γιατί αυτή η πράξη υπογράφηκε τόσο αργά, σχεδόν 5 μήνες μετά από την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων Κατοχής…
Αυτή η Πράξη αποτέλεσε τη βάση για την συγκρότηση του κατηγορητηρίου και του Ειδικού Δικαστηρίου, που εντέλει δίκασε και καταδίκασε του δωσίλογους πρωθυπουργούς της κατοχής και στελέχη των κατοχικών κυβερνήσεων.
Στην Αιτιολογική Έκθεση της Συντακτικής Πράξης αρ. 6, δηλαδή στο σκεπτικό της, αναφέρεται ότι:
Αυτή η Πράξη αποτέλεσε τη βάση για την συγκρότηση του κατηγορητηρίου και του Ειδικού Δικαστηρίου, που εντέλει δίκασε και καταδίκασε του δωσίλογους πρωθυπουργούς της κατοχής και στελέχη των κατοχικών κυβερνήσεων.
Στην Αιτιολογική Έκθεση της Συντακτικής Πράξης αρ. 6, δηλαδή στο σκεπτικό της, αναφέρεται ότι:
Είναι φανερό ότι με αυτήν την διατύπωση ο συντάκτης επιχειρεί να αποκλείσει ενδεχόμενους ισχυρισμούς όσων παραπεμφθούν με τεκμηριωμένο κατηγορητήριο ότι δήθεν με την συμμετοχή τους σε- ή την στήριξη προς- μια επιβεβλημένη έξωθεν του σώματος των ελλήνων πολιτών κυβέρνηση επιχείρησαν να σώσουν τους Έλληνες ή ελαχιστοποιήσουν τις βλάβες που θα υφίσταντο οι Έλληνες από τις ξένες δυνάμεις.
Το Ειδικό Δικαστήριο που συγκροτήθηκε με βάση την Συντακτική Πράξη αρ. 6 της 20ής-1ου-1945, συνεδρίασε από την 21η Φεβρουαρίου 1945 ως την 31η Μαΐου 1945, οπότε εξέδωσε την απόφασή του «περί επιβολής κυρώσεων κατά των συνεργασθέντων μετά του εχθρού». Με την απόφασή του το Ειδικό Δικαστήριο κηρύσσει ένοχους τους παρακάτω για το συγκεκριμένο αδίκημα:
«1) Γ. Τσολάκογλου, 2) Κ. Λογοθετόπουλον, 3) Ι. Ράλλην, 4) Π. Δεμέστιχαν, 5) Δ. Πολύζον, 6) Σ. Γκοτζαμάνην, 7) Ἕκτορα Τσιρονίκον καί 8 ) Ι. Πασσαδάκηντοῦ ὅτι ἐν Ἀθήναις καί κατά τάς κατωτέρω ἀναφερόμενας χρονολογίας, καθ’ ἄς οἱ μέν τρεῖς πρῶτοι ἤσαν Πρωθυπουργοί, οἱ δέ λοιποί Ὑπουργοί καί διακεκριμένως ἕκαστος τούτων ἐγένετο συνειδητόν ὄργανον τοῦ ἐχθροῦ πρός διάδοσιν τῆς προπαγάνδας του, ἐξαίρων τό ἔργον τοῦ κατακτητοῦ καί προκαλῶν τήν ἠττοπάθειαν παρά τῷ Ἑλληνικῶ Λαῶ καί τήν περιφρόνησιν τοῦ Ἐθνικοῦ καί συμμαχικοῦ ἀγῶνος».
Καταδικάστηκαν, δηλαδή, επειδή όχι μόνον λειτούργησαν ως όργανα των κατακτητών, προωθώντας το έργο των κατακτητών, αλλά και καλλιεργώντας την ηττοπάθεια στον ελληνικό λαό, αποσκοπώντας στο να κάμψουν την σχεδόν αυθόρμητη διάθεσή του να μη συνεργαστεί αλλά να πολεμήσει κατά των αρχών Κατοχής, βοηθώντας έτσι, εντέλει, και τον συνολικό αγώνα των Συμάχων κατά του Άξονα Γερμανίας, Ιταλίας, Ιαπωνίας και των δικών του συμμαχικών χωρών, της Βουλγαρίας και της Αλβανίας.
