Για τον Δεκέμβρη παραπέμφθηκε κατόπιν κοινής συμφωνίας όλων των ηγετών της ΕΕ, στο πλαίσιο της τελευταίας συνόδου κορυφής, η κατάθεση των λεπτομερών προτάσεων της Αγγλίας που ως στόχο θα έχουν τον επανακαθορισμό των σχέσεων Λονδίνου – ΕΕ. Η κυβέρνηση του Ντέιβιντ Κάμερον κραδαίνοντας απειλητικά στο χέρι της την απόφαση διεξαγωγής δημοψηφίσματος μέχρι το τέλος του 2017 για την παραμονή της Αγγλίας στην ΕΕ, ζητάει εδώ και τώρα σε μια επίδειξη διπλωματικής ευελιξίας μια νέα ισορροπία μεταξύ Λονδίνου και Βερολίνου, που ως κύριο γνώρισμα θα έχει την αναβάθμιση του Λονδίνου. Ο καθαρά διαπραγματευτικός – εκβιαστικός χαρακτήρας του δημοψηφίσματος για τον βρετανικό ιμπεριαλισμό αποκαλύπτεται αν εξετάσουμε πιο προσεκτικά την όλη μεθόδευση με το Συντηρητικό Κόμμα, που δεσμεύτηκε για το δημοψήφισμα, αντί να συγκεντρώνει δυνάμεις και να ακονίζει τα ξίφη του για την επικράτηση του «όχι», να προετοιμάζεται για την επιτυχία του «ναι».
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΩΤΗΣ
Παρότι κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ατύχημα κι οι οπαδοί του Brexit να κερδίσουν το δημοψήφισμα εξ αιτίας της πίεσης που ασκεί κυρίως το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ν. Φάρατζ κι οι βουλευτές των Τόρηδων, τα νήματα που συνδέουν την Αγγλία με την ΕΕ είναι τόσο ισχυρά που η έξοδός της θα σήμαινε την οικονομική της αυτοκτονία. Ενδεικτικά, οι τέσσερις από τις πέντε χώρες από τις οποίες προέρχονται οι περισσότερες ξένες άμεσες επενδύσεις ανήκουν στην ΕΕ. Μετά τις ΗΠΑ απ’ όπου το 2013 εισέρευσαν 262 δισ. βρετανικές λίρες, ακολουθεί η Ολλανδία (151 δισ.), η Γαλλία (78 δισ.), η Γερμανία (58 δισ.) και το Λουξεμβούργο (55 δισ.). Ευρωπαίοι είναι κι οι «πελάτες» της δεύτερης σε σημασία βρετανικής «βιομηχανίας». Το 2012 οι περισσότεροι ξένοι σπουδαστές εισέρευσαν από την Γερμανία (287.000), τη Γαλλία (271.000), την Ισπανία (98.000) και την Ιταλία (78.000). Επιπλέον, τυχόν έξοδος της Αγγλίας από την ΕΕ θα αναζωπύρωνε και τις αποσχιστικές τάσεις στην Σκωτία, καθώς οι οπαδοί της ανεξαρτησίας θα αναζητούσαν αυτοτελώς στο Βερολίνο μέσω των Βρυξελλών την σύνδεση με την ΕΕ που θα έπαυε πλέον να εξασφαλίζει το Λονδίνο.
Από την άλλη και οι Βρυξέλλες έχουν να χάσουν στην περίπτωση που η πέμπτη οικονομία του κόσμου που είναι επίσης πυρηνική δύναμη και διαθέτει έδρα στο Συμβούλιο Ασφάλειας του ΟΗΕ αποδεσμευτεί από την ΕΕ. Μονομιάς η ΕΕ θα χάσει το οικονομικό της εκτόπισμα, μετριάζοντας τις φιλοδοξίες της στο πλαίσιο του ανταγωνισμού της με τις ΗΠΑ και την Κίνα. Ενδεικτικά, το μερίδιο της ΕΕ στο παγκόσμιο εμπόριο που το 2013 ήταν σχεδόν 11%, χωρίς την Αγγλία θα μειωνόταν στο 7%. Το σημαντικότερο όμως για τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο θα ήταν πώς τρεις χώρες που διατηρούν στενές οικονομικές και πολιτικές σχέσεις με την Αγγλία (Ιρλανδία, Ολλανδία και Κύπρος) θα άρχιζαν να ξανασκέφτονται την θέση τους στην ΕΕ, φλερτάροντας κι αυτές με την ιδέα της αποδέσμευσης.
Δοθέντων όλων των παραπάνω το Βερολίνο θα αναγκαστεί να παραχωρήσει μέρος της εξουσίας του στο Λονδίνο για να διατηρήσει ενιαία την ΕΕ. Οι βαθμοί ελευθερίας που θα κατακτήσει το Λονδίνο (προς όφελος του χρηματοπιστωτικού του τομέα για παράδειγμα ώστε να μην υπάγεται στους αυστηρότερους ρυθμιστικούς κανόνες της ΕΕ και το δικαίωμα να μην εφαρμόζει την εναπομείνασα φιλεργατική νομοθεσία της ΕΕ) θα πλήξουν σε κάθε περίπτωση το κύρος Βρυξελλών και Βερολίνου, δημιουργώντας σοβαρές ρωγμές στο οικοδόμημα της ΕΕ.
https://leonidasvatikiotis.wordpress.com/
